დავიწყებული

თავი 1

ქალაქში ჩემი ჩამოსვლის ამბავი იმაზე მალე ვრცელდება ვიდრე წარმომედგინა არაფერი არ იცვლება ისევ ისე არიან ჩასაფრებულები ოღონდ რაიმე გაიგონ და ახალი სალაპარაკო გამოუჩნდეთ ამ ამბით გაღიზიანებული თავს ვერ ვთოკავ ამდენიხნის შემდეგ ჩამოვედი ჩემებისთვის სურპრიზი მინდოდა და სანამ სახლამდე მივალ მანამდე თბილისი კი არა მთელი საქართველო გაიგებს

სახლში მიმავალი ტაქსით ქალაქს თვალს ვავლებ

მომნატრებია თბილისი..

ერთდროს ჩემთვის საყვარელ ადგილებს ახლა უფერულად შევცქერი და ერთადერთი რასაც ვგრძნობ ნოსტალგიაა წარსულთან..

სახლში მისულს დედის მონატრებულ სხეულს ვეხუტები და ვმშვიდდები აი თურმე რა მაკლდა ამდენიხნის განმავლობაში. მასზე მიხუტებული ვესაუბრები ჩემს ამბებს ვუყვები, ბავშვებსაც მიხსენებს მეუბნება რომ როდესაც ჩემი ჩამოსვლის ამბავი გავრცელდა ბავშვები ეგრევე აქ გაჩდნენ ამის თქმა და ჩემი ტელეფონის ამღერება ერთი იყო ვინ იქნებოდა თუა არა ნატალია შერაზადიშვილი ჩემი ბავშვობის დაქალი.

ტელეფონს ვპასუხობ და წივილი ჩამესმის ეს გოგო არასდროს შეიცვლება

-არმჯერა რომ ქართული ნომრიდან გესაუბრები და მითუმეტეს ის არმჯერა რომ თბილისსში ხარ.

მეცინება შემდეგ კი პასუხს ვუბრუნებ

- ჰო ეგ ცოტა დაუჯერებელია მაგრამ ჩამოვედი აქვარ

-ჩამოხვედი და აახმაურე ქალაქი...

- ჰო როგორც ჩანს მხოლოდ შენ არ გიკვირს ჩემი აქ ყოფნა..

-თაია რისთვის დაბრუნდი?

-ნატალია არც მე ვიცი ესე უბრალოდ ავდექი და გადავწყვიტე რომ დავბრუნებულიყავი. ჩამწყდარი ხმით ვუთხარი

-რთული შემთხვევაა.. თვით თაია ბაგრატიონმა არ იცის რას აკეთებს.

რამოდენიმე წამი სიჩუმე სადგურებს შემდეგ კი მხიარული ხმით იწყებს საუბარს

-კარგი,კარგი დროც იყო რომ დაბრუნებულიყავი... ახლა ადექი მოემზადე და ნახევარ საათში ჩემთან იყავი. თქვა თუ არა გათიშა ვიცოდი აზრი არ ქონდა შეწინააღმდეგებას თან ძალიან მომენატრა..

ნატალიას სახლში დაუკაკუნებლად შევდივარ. შემოსასვლელდანვე ვჩხუბობ მძღოლების უპასუხისმგებლობაზე იმაზე რომ ლამის ნახევარი საათი მალოდინა ტაქსმა, ესე ჩხუბ ჩხუბით მივიწევ სასტუმრო ოთახში. ნატალიას გარდა სხვებიც დამხვდნენ რის გამოც უცებ გავჩუმდი და მონატრებული ბავშვები ვნახე, პარალელურად ოთახს ვათვალიერებდი რატომღაც მეგონა რომ ისიც აქ იყო, თითქოს შინაგანად ვგრძნობდი. მისი სურნელი შევისუნთქე ფაქტია რომ აქ იყო მაგრამ რატომ ვერ ვხედავდი? ამის გაფიქრება და მისი ბოხი ხმის გაგონება ერთი იყო აივნის კართან მიყრდნობილი მიყურებდა, მისი მზერით მაკვირდებოდა სახეზე ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა პარალელურად კი სიგარეტს ეწეოდა

-თავადის ასული როგორც ყოველთვის კაპრიზების ხასიათზეა.. სარკაზმული ხმით მომიგო და სიგარეტი ჩააქრო

-გამარჯობა დუდა როგორც ყოველთვის არ იცვლები. მეც სარკაზმული ხმით ვუბრუნებ პასუხს და ვმალავ იმ შეგრძნებებს რაც დუდას ნახვამ გამოიწვია......

თქვენს აზრს თუ გამიზიარეთ გამიხარდება <3

angel is here