Love At First Sight [BOOK 2]

Chapter 30 - Last Chapter

Rosé's POV

Kitang kita ko kung paano tumakbo si Lucas papunta sa kabilang kalsada habang sinisigaw ang 'Dada'.

Hindi ko alam ang gagawin ko nang biglang may humaharurot na sasakyan na bumangga sa kanya at hindi man lang bumalik ang sasakyan na bumangga sa kanya. Parang nangyari na ang ganito noon kaso hindi si Lucas iyon, si Jennie.

Halos maligo na siya sa sariling dugo niya habang nasa gitna ng kalsada. Naka handusay.

"Nasaan si Lucas, Roseanne Park!" Mabilis akong napatayo sa upuan kung saan ko hinihintay na lumabas ang doktor.

"RJ..."

"Kamusta ang anak ko?! Damn! Wag lang ang anak ko please." At humahagulgol na ng tuloyan at agad ko naman siyang yinakap.

"Sorry, hindi ko napigilan si Lucas na pumunta sa kabilang kalsada. Kung sana ay napigilan ko siya agad ay sana hindi nangyari ang lahat ng ito."

Oo, sinisisi ko ang sarili ko kung bakit nangyari ang lahat ng ito. Kung sana ay hinabol ko siya ka agad ay...

"Don't blame yourself, Rosé. It's no one's fault but could you at least tell me why this happened?" Bigla siyang tumingin sa akin.

"Who's the relative of the kid?" Biglang saad ng Doktor na kakalabas lang ng operating room.

Tumagal din sila doon ng tatlong oras. Kinakabahan na ako sa pag kakataon na ito. Sana maging maayos ang Baby Lucas ko!

"I'm the mother." Jennie coldly said.

"Well, thankfully na you bought him here after he will lose some of blood. Kaya okay naman siya ngayon pero hindi pa kami sigurado kung kailan siya magigising. At bukod doon ay there's no other problem besides of him having a 2 broking bone but now is already fine."

"Okay na ba ang mga nabaling buto niya?"

"He's now totally fine but the only problem is that we don't know if kailan siya magigising."

"Can you at least gave us a not sure date?" Tanong agad ni Jennie kahit na lumuluha pa siya.

"Kung sa akin ay mga ilang months pa siguro. I'm sorry, I can't really assure you."

"It's alright, thanks doc."

Doon na ako naka hinga ng maluwag. Nagulat ako ng biglang napa upo si Jennie sa sahig at humagulgol ng tahimik.

It's my first time seeing her crying like this again. She never let me saw her sadness side even in front of her son.

"Hey, it's now okay. Stop crying or iiyak din ako dito." As if I'm not crying already. I've been crying for hours now.

"Thanks God for guiding my son! I can't leave without my son..." yumuyukong saad niya.

"Let's just wait until Lucas will open his eyes again. Be strong please."

"I will never forgive that someone who hot my son. Sisiguradohin kong hindi na siya mabubuhay ng masaya at nakangiti." Nakita ko kung paano na ikuyom ni Jennie ang kanyang kamay.

It's been weeks now. But still, there's no sign of Lucas waking up again. Jennie was always visiting Lucas before and after of her work, she always take time for visiting her son.

Palagi ko siyang na aabutan na kinakausap ang anak niya kapag wala ako sa palagid pero meron din naman na nakikinig ako sa kanya pero parang wala lang ako doon. May sarili siyang mundo kasama ang anak niya.

Noong unang kita namin noon kay Lucas ay marami pang mga tubo ang naka kabit sa kanya pero noong mga ilang araw ay kinuha din yun ng doktor sa dahilan na hindi na niya iyon kailangan pa.