නිදහස් කවුළුව

Chapter 03

නිසල පසු දින බන්ධනාගාරයට ගියේ එම සිතුවිල්ලෙනි..

" අප්පච්චි.. මම ඊයේ ෆයිල් එකක් අරන් ගියා මතකද..? "

" ඔව් පුතා... ඉතිං...! " විජේබණ්ඩාර ඇසුවේ එතරම් උනන්දුවකින් නොවේ..

" මං හිතුවා අප්පච්චි ඒ කේස් එක ආයෙත් කතා කරන්න.. මං තාම එක නඩුවක්වත් කතා කරලා නෑ නේ.. මේ තමා අප්පච්චි මගේ පලවෙනි නඩුව.. "

එවර නම් විජේබණ්ඩාර බැරෑරුම් බැල්මක් නිසල වෙන හෙලුවේය.

" ඇයි පුතාට එහෙම හිතුනේ...! "

" මට හිතෙනවා අප්පච්චි ඒ ලමයා වරදක් කරලා නෑ කියලා.. "

" ඒක ඔප්පු වෙලා තියෙන්නේ පුතේ.. "

" ඔව් ඒක ඇත්ත... ඒත් මට හිතෙනවා මෙතන මොකක් හරි අපි නොදන්න දෙයක් තියෙනවා කියලා... "

" පුතා අදහස් කරන්නේ මොන වගේ දෙයක්ද..? "

විජේබණ්ඩාර උපැයි යුවල ගලවා මේසය මත තබමින් ඇසුවේය.

" මේකයි අප්පච්චි මේක මගේ පෞද්ගලික අදහස... මට හිතන්න බෑ ඒ ලමයා ඒ වගේ වරදක් කරයි කියලා.. මට හිතෙන්නේ ඇත්තටම වෙලා තියෙන්නේ මේ චෝදනාවේ අනිත් පැත්ත කියලා.. "

නිසල පවසන දේ විජේබණ්ඩාර අසාගෙන සිටියේ ඉතාම සංසුන්වය. ඔහු කටහඩ අවදි කලේ මොහොතක් නිහඩව සිටය.

" පුතා මම මෙහෙට එන්න මාසෙකට විතර කලින් තමයි ඒ ළමයගෙ කේස් එක ඔප්පු වෙලා තියෙන්නේ.. ඇත්තම කිව්වොත් මාත් විස්වාස කරන්නේ නෑ මේ චෝදනාව ඇත්තක් කියලා. ඒ නිසාම මං ඒ ළමයා ගැන විශේෂයෙන් බැලුවා. එතකොට තමයි මං දැන ගත්තේ ඒ ළමයගේ පැත්තට සාක්ෂි දෙන්න හදපු අයට මරණ තර්ජන පවා ඇවිත් තියෙනවා කියලා. මේ කේස් එක මෙහෙම තීන්දු වෙලා තියෙන්නේ ඒ නිසයි. "

නිසලට දැනුනේ කලකිරීම් සහගත හැගීමකි. සිදුව ඇති දෑ දැන් ඔහුට යම්තාක් දුරට වැටහෙයි. නමුත් සිදු වූ දෑ දැන ගත හැක්කේ ඇයගෙන්ම පමණකි. එම නිසා නිසල ඇයව රැගෙන එන මෙන් නිලධාරිනියක් පිටත් කලහ. ඒ සදහා ඔහු පියාගෙන් විෂේශ අවසරයක් ලබා ගත්තේය. නිලධාරිනිය නිදුකිව රැගෙන ආවේ නිසල සිටි කාර්‍යාලීය කාමරයටයි. ඔහු නිලධාරිනියට පිටතින් සිටින ලෙස පැවසුවේය. නිදුකි සිටියේ තරමක තිගැස්මකිනි.

" නිදුකි වාඩිවෙන්න.. " නිසල පැවසුවේ ඔහු හිදගෙන සිටි පුටුවට ඉදිරි පුටුව ඇයට පෙන්වමිනි.

" මෙහෙම හොදයි සර්.. " ඇය පැවසුවේ බිමට නෙත් යොමාය. නිසලට සිතුනේ මෙතරම් අහිංසක ඇයට අරම චෝදනාවක් එල්ල වුයේ කෙසේද යන්නයි.

" ඔයාට හොද ඇති ඒත් මට එහෙම නෑ.. ඒ නිසා කරුණාකරලා වාඩි වෙන්න ළමයෝ.. "

නිසල ඉතා දයාබරව පැවසුවේය. එය හදවතට දැනෙන තරමට ඇයට ඔහුට පිටින් යාමට සිතුනේ නැත.

" තැන්ක්යූ සර්.. " ඇය යන්තමින් හිද ගනිමින් පැවසුවාය.

" මං නිසල එහෙම කතා කරන්න.. " නිසල කතා කරන්නේ සිත අලවන සිනාවක් මුව රදවගෙනය. ඔහුගේ තියුණු සුන්දර දෑස් දෙස බලා සිටීමට ශක්තියක් නිදුකිට නොවුනි.

" මට එහෙම කතා කරන්න බෑ සර් "

" හරි කමක් නෑ.. ඔයා කවදා හරි මට එහෙම කතා කරයි. දැන් ඒ කතාව නවත්තමුකෝ.. මට දැන් කියන්න නිදුකි ඇත්ත.. ප්ලීස් මට ඇත්ත දැන ගන්න ඕනි... "

ඔහු ඇසුවේ කාරුණිකව ඇය දෙව බලාය. නිදුකි තව දුරටත් බිම බලාගෙන සිටියාය.

" සර් මගේ ෆයිල් එක බැලුවේ නැද්ද..? " නිදුකි ඇසුවේ ගොත ගසමිනි.

" බැලුවා මං බැලුවා.. ඒත් මං ඒක කීයටවත් විශ්වාස කරන්නේ නෑ නිදුකි.. මට දැන ගන්න ඕනේ ඇත්ත.. මට ඕනි ඔයාට උදව් කරන්න.. මං ඔයාගේ නඩුව ආයෙමත් කතා කරනවා.. "

නිදුකි දෙනෙත් එසවූයේ විමතියෙනි. මේ කරදරය සිදු වූ දා සිට පිටස්තරයෙක් තමා විශ්වාස කලාමය. දැන් නම් කිසිසේත්ම ඔහු පිටස්තරයෙක් නොවෙයි.

" සර්... සර්... ඒකේ තියෙන දේවල් විශ්වාස කරන්නේ නැද්ද..? " නිදුකි ගලා යන කදුලු පිස දමමින් ඇසුවාය. නිසලට ඇය ගැන දැනුනේ වේදනාවකි.

" නෑ මං ඒවා විශ්වාස කරන්නේ නෑ.. ඔයා මට ඇත්ත කිව්වොත් මං ඔයාව විශ්වාස කරනවා.. " ඔහු කතා කරන්නේ ගැඹුරු ස්වරයෙනි. ඇය හෙලූ සුසුමේ උණුසුම නිසලගේ මුහුණට හොදින් දැනුනි. එහි ඇත්තේ වේදනාවක් නොවේද..? නිසල සිතුවේය.

" මගේ කතාව කියන්න දවසක් මදි සර්.. "
" හරි කමක් නෑ... දවස් දෙක තුනක් ගියත් මට කමක් නෑ... ඒත් ඔයා දවසක්වත් මේ වගේ තැනක ඉන්න ඕනි නෑ... ඒ නිසා මට කෙටියෙන් කියන්න හැම දේම... "

නිසල පවසන්නේ උනන්දුවෙනි. නිදුකි තවත් සුසුමක් හෙලා කතා කලාය.

<< END chapter 3 ❤️🌸 >>