Remember Me

Chapter 1

Reme Maxine Jacinto

"Thank you, come again." Walang buhay na sambit ko sa isang customer at napipilitan syang napangiti sa 'kin kaya palihim na lang akong napabuntong hininga.

Napatingin ako sa relo ko. It's already two in the morning at malapit ng matapos ang shift ko. Kailangan ko na lang hintayin ang katrabaho ko para na rin maka-uwi na.

Naipikit ko ang mata ko nang biglang kumirot ang ulo ko at agad rin napamulat nang biglang tumunog ang chimes ng convenience store na pinag-ta-trabahu-an ko.

Five men came, the two immediately go straight where the candies are, while the other two just shook their head then pick up some cotton balls and alcohol on the next aisle.

My eyes dropped to the last man who placed a bunch of canned beers in front of me. Wearing an emotionless face. I stared at his eyes when I felt like it's hypnotizing me.

"What are you looking at, White Lady?" His dark eyes stared back at me after that. It became soft for a moment then back to firm and dark.

White Lady..

I'm already used to that. Everyone sees me as a ghost because of my distant personality and because of my skin. My skin looks like it does not have blood circulating inside it.

Plus the fact that I have a not-so-long dark hair. Some said I have a face of a goddess while others are looking at me with envy in their eyes. And because I'm distant, plus my physical appearance, some also distant themselves from me which I totally love.

At least, hindi na ako mahihirapan umiwas sa kanila. I don't care if they think of me like I'm some ghost that will visit them in their dreams and made their wonderland a total nightmare.

I stared at the canned beer blankly then started to scan it. The other four came, which I think are with this grumpy guy in front of me.

They placed a bunch of candies then a two pack of cotton balls and an alcohol. After that, the grumpy guy handed me a cash. Pero hindi duon natuon ang atensyon ko. Sa kamay nyang mamula mula at may sugat pa na animo galing lang sa isang suntukan. Pasimple akong tumingin sa kanila at nakitang puro may mga galos ang mukha nila.

Napabuntong hininga ako bago abutin ang cash nang hindi sinasadyang mahawakan ko ang sugat nya sa kamay.

He flinched then looked at me with a furrowed brow so I looked at him apologetically. I kept my face blank and gave them what they buyed.

Akala ko ay aalis na sila pero nabigla ako nang biglang magsalita si sungit habang madilim ang mata na nakatingin sa 'kin.

"Gamutin mo 'yan."

I creased my forehead as I stared at him, confused. Ano bang sinasabi nito?

"Ano?" Takang tanong ko habang palipat lipat ang tingin sa kamay nya na naka-amang sa harap ko, sa mukha nya, at sa mga kasama nya.

"Hindi mo ba narinig? Sabi ko, gamutin mo 'yan." Masungit na sabi nya kaya bahagyang napataas ang kilay ko.

"Bakit ko naman gagawin 'yun?"

"Dahil sinugatan mo ako."

WTF?!

"Ano? Wala akong ginagawa sayo." Matigas na sabi ko habang mariin na nakatingin sa kanya. Ibinabalik ang paraan nya ng pag-tingin sa akin.

"Nabangga mo. Hindi 'yan masakit kanina, nung nabangga mo saka lang sumakit." Parang galit pa na sabi nya kaya napapailing na napabuntong hininga ako.

"Wala akong kinalaman dyan. Hindi naman ako ang nakipag basag ulo kaya hindi ko na iyan problema." Blangko ang mukha na tinignan ko sya at galit naman syang tumitig sa akin.

"Basta! Gamutin mo 'yan!"

"Nasisiraan ka na ba ng ulo mo? Kita mong nagtratrabaho ako oh?" Inilahad ko pa ang kamay ko para ipakita na ako ang nag iisang cashier dito dahil hindi pa dumadating ang kapalit ko.

"Wala akong pakialam. Basta gamutin mo 'to."

Nang mapatingin ako sa mga kaibigan nya ay nakita kong puno ng pagtataka ang mga mukha nila habang palipat lipat ang tingin sa aming dalawa.

Nalipat naman ang atensyon ko sa pinto ng convenience store nang bumukas ito at pumasok si Dana. Ang ka-trabaho ko. Nagtataka pa ang mukha nito habang palipat lipat ang tingin sa aming dalawa nitong lalaki'ng kaharap ko.

"Bebe girl, pwede ka ng umuwi, siguradong pagod ka na. Ako ng bahala dito. Pasensya nga pala ah? Hindi nakapasok si papa. May sakit eh." May awkward na ngiting at medyo mahinang sabi pa nya habang naglalakad papalapit sa 'kin. Ang papa nya ay ang guard namin dito, kaya naman pala hindi ito nakapasok dahil sa sakit.

"Okay lang." Simpleng sagot ko at hinanda na ang gamit ko para umuwi na. Pagod na pagod ang pakiramdam ko, isama mo pa ang paggawa ng project kanina na bukas na agad ang deadline.

"Mga sundo mo ba sila? Infairness ah? Ang ga-gwapo ng sundo mo. Sana all." Tila kinikilig pa na sabi nya kaya napailing ako.

Ni hindi ko nga kilala 'yang mga 'yan eh.

"Hin-" Naputol ang sasabihin ko nang mag-salita ang lalaki'ng kaharap ko at ikinagulat ko ang sunod nitong ginawa.

"Nandyan na naman pala ang ka-trabaho mo. Tara na." After that, he held me in my armpit then scooped me up like a kid from the other side of the cashier. I stared at him blankly but disbelief is visible in my eyes.

"H'wag ka ng mag reklamo, gamutin mo na lang ako."

I guess I have no choice.