29.04.2022
Benim güzel Menekşem,
Bugün de her zamanki gibiydi. Ben senden gözlerimi alamazken, senin o güzel gözlerin beni bulamadı yine.
Sınav haftasında olduğumuzdan dolayı her zamanki gibi uykusuz gelmiştin ve ilk işin kantinden kahve almaktı. Kahveni aldığın anda bir çocuk sevinci kaplıyordu içini. Bu sevinç o narin yüzüne öyle güzel yansımıştı ki.
İçinde milyarlarca yıldız bulunduran gözlerinin sanki olabilecekmiş gibi daha da büyümesi, o güzel narin dudaklarının gerilmesiyle inci dişlerini göz önüne sermesi bunların hepsi benim o yangına körükle gitmem için bir sebepti.
Yanında olmak isterdim. Arkadaşlarına gülümsediğin gibi bana bakarak gülümsemeni ve yıldızlarını benim karadeliklerimle buluşturmanı isterdim.
Seni ilk gördüğüm gün kiraz çiçeklerinin yeni açılmaya başladığı günlerdendi. Kiraz çiçeklerinin arasından bana doğru geliyordun yanında yine arkadaşların vardı. Okula yeni nakil olmuştum ama keşke daha erken gelseydim diye kendime günler boyu lanet okumama yetmişti seni görüşüm.
İleriki her gün seni tekrar tekrar görmek için taklalar atıyordum. İlk işim camdan bakmaktı böylece içerde mi dışarda mı olduğunu anlayacaktım dışarıda olduğunda elime eskizimi, kulaklığımı alır ve yarınım yokmuşcasına koşardım.
Sana en yakın ama beni göremeyeceğin bir yere oturur teneffüs bitene kadar seni izler, her noktanı çizerdim. Mimiklerini izlemek, sana yakınmış gibi hissetmemi sağlar, en ufak bir olaya vereceğin tepkileri tahmin edebilmek müthiş hissettirirdi.
Her ne kadar çizsemde hiçbiri içime sinmezdi. 100. resmimi çizerken bana gözün çarpmıştı. 100. günüydü seni resmedişimin.
Öylesine etrafa bakınırken gözlerimiz buluşmuştu. Tabi o anın paniğiyle, heyecanıyla kafamı hemen başka tarafa çevirmiştim.
Yanında bir kız gördüm bugün. Çok güzel gülüyordunuz birbirinize, sarılmalarınız o kadar sıcaktı ki kıskanmama yeter bir sebepti. O kız yerinde ben olamaz mıydım Menekşem?
Olamazdım değil mi? Beni sevemezsin değil mi? Senin o yıldızlarını, benim karadeliğimin yıldızları yapmama izin vermezdin değil mi?
