အနည္းငယ္ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ကြၽန္းအိမ္ကေလး၏အေ႐ွ႕၌ ကြၽန္မရပ္ေနမိသည္။ပါလာသည့္စာ႐ြက္ကိုတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ရင္းသက္ျပင္း႐ွည္ကိုခ်လိုက္ျပန္သည္။
"တကယ္ပဲ။စာထပ္သင္ရအုံးမွာကိုး။"
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၏အိတ္ကပ္ထဲမွ စီးကရက္ဘူးကိုထုတ္ရင္း ေငးေငးငိုင္ငိုင္ၾကည့္ေနသည္။ေနာက္ဆုံးတစ္လိပ္သာကြၽန္မမွာက်န္ေတာ့သည္။ဒါကုန္ရင္ျဖတ္ရေတာ့မလား။အဲ့သလိုလည္းမဟုတ္။စီးကရက္က စိတ္ေပ်ာ္ေစသည္။ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အားေဆးကေလးလိုပင္။
အနည္းငယ္ညိဳေဖ်ာ့ေနေသာႏႈတ္ခမ္း၌ စီးကရက္ကိုကိုက္ခဲရင္းအားပါးတရ႐ိႈက္ဖြာလိုက္သည္။အိမ္အေပါက္ဝမွအရိပ္အေျခၾကည့္ရင္း တစ္စုံတစ္ရာ သို႔မဟုတ္ လူတစ္ေယာက္၏ အရိပ္အေယာင္ကို႐ွာေဖြေနမိသည္။
အနည္းငယ္အိုက္စက္စက္႐ွိသျဖင့္ ကြၽန္မရဲ႕ဂုတ္ေထာက္ေနသည့္ဆံႏြယ္ေကာက္ေကာက္တို႔ကို စုစည္းထားလိုက္သည္။
"မင္းစီးကရက္ေသာက္မယ္ဆိုရင္ အျပင္မွာပဲကုန္ေအာင္ေသာက္ခဲ့။တို႔အိမ္ထဲမွာစီးကရက္ေသာက္ခြင့္မျပဳဘူး။"
ခ်ိဳသာေနသည့္ေလသံမဟုတ္ေသာ္ညား ဒီအသံဟာ ကြၽန္မအတြက္ ၾကားၿပီးရင္းၾကားခ်င္စရာပင္။ေနာက္ေက်ာမွထြက္လာသည့္အသံကို သိလိုစိတ္ျဖည့္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။
ဝါဝင္းေနတဲ့အသားအရည္ရယ္၊အကြာ အေဝးတစ္ခုကေနေတာင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တဲ့ ေသြးေၾကာစိမ္းကေလးေတြ။တစ္ခနအတြင္း ဒီအရာေတြဟာကြၽန္မကိုျပဳံးေအာင္လုပ္ႏိုင္သည္။
"စိတ္မ႐ွိပါနဲ႔။"
အနည္းငယ္ေခါင္းငုံ႔၍အားတုံ႔အားနာေျပာလိုက္သည့္အခါ ထိုအမ်ိဳးသမီးကကြၽန္မအေ႐ွ႕သို႔ေလွ်ာက္လာသည္။ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့မွ ဘယ္ဘက္မ်က္ဝန္းရဲ႕ေထာင့္စြန္းကေလးမွာ မွည့္နက္ကေလးတစ္ခု။အၾကည့္ေတြကစူး႐ွေနသလို မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကတြံ႕ခ်ိဳးထားသည္။
"ေမာင္ရင့္နာမည္ ႏြယ္တာယာ လား။"
"ကြၽန္မ မိန္းကေလးပါအန္တီ။ဒီကိုစာသင္ဖို႔ ေမေမကလႊတ္လိုက္လို႔ပါ။"
