"Benim ruhum hasta"
"İzin ver o halde, iyileştireyim yaralarını"
Zindan da saklı tuttuğum tüm benliğimi sana açmak istesem de bir yanım seni kendimden uzak tutmam gerektiğini vurguluyor, gelen sesle irkildim.
"Lütfen beni kendinden uzaklaştırma"
Güneşin cama yansımasıyla gözlerimi aralamak zorunda kaldım hemen saate baktım saat dokuz kırkbeş geçiyordu ama neyseki izin günüm olduğunu hatırladım yapıcak bir şeyimde yoktu ama her izin günüm de yaptığım şeyleri tekrarlamak istemiyordum daha doğrusu yapmadıklarımı çünkü genelde evde tüm günümü geçirir yataktan tuvalet ve yemek ihtiyacım dışında çıkmazdım film izler, kitap okurdum aslında bunlar beni hiç sıkmaz dı normalde çünkü bunlar insanların yüzüne bakıp yapmacık bir gülümseme sunmaktan daha cazip geliyor bana ama bu gün özlediğim ve bu hayatta az sayıda değer verdiğim insanlardan olan kuzenimle buluşmak istiyorum çok özledim onu samimiyetine inandığım tek insan sanırım o kadar insan tanıdım ki bu yaşımda yinede bir şeylerin eksikliğini hep hissettim, düşüncelerimden çıkıp telefonumu elime aldım wp girdim Tuana' ya yazmaya başladım.
Siz: babyy nerdesin lan karı
2ana:Küsüm ben sana karın Falan değilim senin
Siz:Niye tiriplisin yine aq
2ana:bide niye diye soruyon piç Kaç gündür yazmiyon ariyom açmiyon
Siz:of aıkma lütfen kaç yıl oldu kafama göre yasadigimi hala kabullenmiyorsan bu senin sorunun tutişim buluşalım konuşuruz detaylıca kırma beni tutişimi hadii
2tuan:ben de olmasam sana kimse katlanmaz aq oy oeki geliyorum iki saate her zamanki yerde buluşalım
Görüldü
2tuana:göt görüldi atma lan
Siz: numaramı silmişsin az bile sana
2ana: bana yazmayan birinin kayıtlı olması gereksiz geldi
Home: bumu yani sen bilirsin aq birde niye hiç ne diye kayıtlıyım sende hep saklıyorsun piç küfürmü yazdın?
2ana:Ayn sg
Görüldü
N
eyse artık hazırlanmalıydım yemek yeme gereksinimi duymadan duşa girdim kahvaltı yapmayı seven biri değildim zaten Tuana ile bişeyler yerdim ben yemesem bile zorla yediriyordu manyak kız benim ondan büyük olmama rağmen zaman zaman o bana ablalık yapardı biz birlikte büyümüştük ben 6 yaşımdan beri o ise 4 yaşından beri ayrı evlerdeydik ama birbirimizin evi olmuştuk iki kardeş annenin kızlarıydık biz hiç ayrılmayan kardeşler olmuştuk taki 3 yıl öncesine kadar benim ani kararımla İstanbul'u terk edip İzmir'e gelmem ile aramızda biraz mesafe oluşmuştu çünkü ben bu kararımı kimseye söylememiştim ve Tuana'nın kalbini kırdığımı bilsemde yapıcak bir şeyim yoktu bunu yapmak zorundaydım aksi taktirde şuan yaşamiyor olurdum 3 yıl önce soğuk toprağın altında olurdum ve Tuana'nın ve ailemin kalbi daha çok acırdı sırf onlar için bunu yaptım İstanbul'u terk ettim benim en büyük başarım en büyük iykim buydu hayatıma baştan başlamak tabiki ani krizlerim olmasa hayat daha güzeldi ben bunları düşünürken aynanın karşısına geçip nasıl olduğuma baktım güzel olmuştum bej bir ceket ve pantolon içine beyaz bir krop altıma ise topuklu ayakkabılarımı genelde spor giyinmezdim zaten ben şık giyinmeyi severdim resmi giyinmeyi severdim, çantamı da alıp saçımı bir sokayla toplayıp çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arabam olmadığı için taksiye bindim ve kulaklığımı taktım müzik dinlemeyi severdim hatta her yerde dinlerdim markete çıkarken bile şuan ise kendinden hallice-zaman durmaz Dinliyorum, bakışlarımı yola çevirdim izlemeye başladım yaklaşık 25 dk sonra geldik ve taksiciye para uzatırken bana bakıp sırıttığını o an farketmiştim zaten etratfımdaki insanalrı çok takan bir insan değildim ama adam yiyecek gibi bakarken umursamazlık edemezdim.
"Hayırdır ne bakıyorsun lan öyle?" Adam ani çıkışıma şaşırmış olucakki aniden sırıtışı yüzünde donuk bir şekilde asılı kaldı. "Yok abla yanlış anladın.. ben rahatsız ettiysem özür dilerim" bunu beklemesem de doğru olanı yaptı manyak herif"Bidaha bir başkasına karşı bile olmasın mahvederim seni" diyip arabanın kapısını sertçe çarparak kapattım arkamı dönmemle kafam sertçe bir şeye çarptı ve bir adım gerilemek zorunda kaldım, bakışlarımı karşıdaki adama çevirince bana garip bir şekilde bakıyordu" hayırdır? Arkamda ne işiniz vardı öyle bu gün tüm sapıklar beni buldu anlaşılan bi salın" yüzüne alaylı bir sırıtış bırakıp konuşmaya başladı. "Hanfendi kendinizi bu kadar önemli görmeyin bence, sapık falan değilim taksiye binecektim sizin inmenizi bekledim" bunu düşünemedim tabi başka nolucaktı Merve sakin ol aynı şeyler olmuyacak, her kes aynı değil.
" Ben.. neyse ne binin o zaman taksinize, ama dikkat edin taksici bir değişik" son sözlerimi söyleyip ordan adama bakmadan yürüdüm, biraz ilerledikten sonra baktığımda adamın taksiye bindiğini ve gittiğini gördüm tabiki neyse ne ben uyardım o değilde nerdeyse Tuana gelicektir bekletmeden gideyim diye düşünüp gidecekken bir araba fren sesi duymamla insanların korkulu sesleri bir oldu baktığımda ise bir adamın boylu boyunca kafasından akan kanları görmem bir oldu gidecektim fakat ben daha bir stajyer doktordum daha kimseye teşhis koymak ve ilgilenmek için yardım etmedim hep geride durdum arkdaşlarım bu yüzden çok kızıyordu bana "neden bildiklerini uygulamiyorsun sadece bilgi aktarmakla yetiniyorsun" gibi şeyler söylüyolardı ama hayat kurtarmak ona dokunma gerçegini üniversiteden sonra farketmiştim benim için hayatım boyunca insan hayatı önemsizdi doktorluğu ise öylesine sırf İstanbul'dan gitme sebebimin sebebimin güçlü ve iradeli bir sebep olmasını istedim diye seçmiştim tabi birde aile baskısı ben bunaları düşünürken ne yaptığımın o an farkettim çoktan ambulanstaydık ve ben adama ilk müdahaleyi yapıyordum insanların konuşmalarıyla yine kendi zihnimde hapsolmoştum demekki yoksa adamın yanına ne zaman geldiğimi ve müdahale ettiğimin farkında olurdum umarım yanlış bir şey uygulamamışımdır diye düşünürken adamın kalbinin ritminin bozulmasına şahit oldum o an gerildim ve düşüncelerimden çıkıp adama kalp masajı yapmaya başladım hastaneye geldiğimizi söyleyen teknisyen sedyeyi ambulanstan çıkartırken ben hala kalp masajı yapmaya devam ediyordum sedye ile birlikte gelirken önümüzdeki kişilerle şaşırdım bizim hastaneye gelmiştik belliki neyse ki hemen toarladım ve Leyla'ya kişi hakkında bilgileri söylemeye başladım. "30 larında olan Adam trafik kazası geçirdi kafasından darbe aldı kanaması var kalbinde ritmik sorunlar var sanırım kanamasını düzelttikten sonra tomografiye alalım hadi hadi"herkes beni dinlerken ameliyat odasına doğru ilerliyorduk lafa erdem girdi.
" Doğan hocaya ulaşamıyoruz aradık anons ettirdik fakat açmadı ne yapıcaz gülnur hoca izinli biz mi yapıcaz?"bide bumu çıktı bu gün berbat bir gün söze atıldım." Ben yaparım hadi hazırlayın her şeyi" O sırada kendimi temizliyordum ve eldivenlerimi giyip her şeyin kontrolünün bende olduğu gerçeğiyle ameliyat odasına giriş yaptım umarım gerçek anlamda ilk hastamı kaybetmezdim başım büyük belaya girerdi sanırım evet şu ana bunu düşünüyordum benim için insan hayatı önemsiz insanların yaşamlarını sevmiyorum ve şuan tek umrumda olan adam ölürse başıma kalıcağı olur ben bunları düşünürken bizimkiler bana bunu daha önceden yapmış olan biri yapmasının gerektiğini söylüyorlardı bunu her halükarda yapmam gerekicekti bende şimdi olsun kutulim nasıl bir his olduğunu merak ediyordum çünkü aynı zamanda insan hayatını kurtarmanın, ameliyat masasında ki adama bakıp sol elime neşteri aldım umarım ölmez di..
Daha önce hastane bilgim yok o yüzden yanlış birşey olursa uyarabilirsiniz kafama göre yazıyorum.
