LEVLA'NIN HİKAYESİ

yetimhanedeki zaman

Hatirladigim tek sey hayatimin son zamanlarini diye dusundugumde paket paket sigara bitirip odami sigara izmaritlerinden temizleyememek ve Duman sarkisiyla kafayi bulmakti.Hayat...Cogumuz olmasa bile birkacimizin uzerinde durup dusundugu bir kavram ya da her neyse iste...Sonuc olarak hepimiz ayni geminin yolcusuyduk.Kendimden bahsedecek olursam ben hayatimin en berbat yillarini yasadim.takii o guzel insanla tanisana kadar.Hadi biraz daha basa donelim.
Adini bile bilmedigim ve hic gormedigim annem ve babam tarafindan yine hic adini ezberlemek istemedigim o igrenc cocuk esirgeme kurumuna birakildigimda baslamisti hayat denilen o maraton benim icin.Adimi bile bilmiyordum.Nasil bilebilirdimki?Daha bir yasimdaymisim terk edildigimde.Birakildigmda henuz adim konmamis.Kimligimi bile cikarma zahmetinde bulunmamislardi.Galiba istenmeyen bir iliskinin ,istenmeyen meyvasiydim ben...
Yok olmus insanlik icinde var olmaya calisan biri.Levlay'dim ben.var olan her sey..bu ismi bana 'bakici anne'diye hitap ettigim siyahi bir kadin tarafindan konuldu.Kotulukler ulkesi olan su dunyada kalbi olan tek insandi benim icin'bakici annem'.Musluman bir Afrikaliydi.Yeni umitlar,yeni baslangiclar ve sifir bir hayat icin adim attigi bu yabanci topraklarda aslinda herseyinin yine ayni oldugunu anlatirdi bana.tek fark gordugu insanlarin beyaz olmasiydi.Bazen bakici anne diye hitap ettigim Havva annemi dusundugumde butun insanlarin onun gibi olmasini dilerdim Mevla dan.Hayatlari boyunca dislanmis ve renkleri yuzunden Tanri nin lanetlenmis kullari diye sifatlandirilmis bu insanlar yillarca somurulup,katledilmisler.Havva annem hep anlatirdi bana.Musluman olmadan onceki yillarini,sonra Musluman bir adama asik olduktan sonra hayatinin nasil degistigini.Allah a olan inancini nasil arttigini anlatirdi,Gecenin karanligindan korkmamak icin onunla birlikte sabaha kadar oturup konusurduk.O benim herseyimdi.Yurttan ayrildiginda buyuk bir cokuntu icindeydim.Beni evlatlik edinmesini cok isterdim.ama boyle bir seyin olamayacagini soylerdi bana.Dusunsenize hayatta konusabileceginiz,sizi doguran kadindan bile daha cok sevip,sigindiginiz insan sacma bir sistem yuzunden ellerinizin arasindan kayip gidebiliyor.O gittikten bir sene sonra okula basladim.Okul az da olsa bazi seyleri unutmama yardimci oluyordu.Gerçi okulda pek basarili oldugum soylenemezdi ama en azindan hic arkadasim olmamasina ragmen kalabalik icinde kendimi azda olsa yalniz hissetmeme yardimci oluyordu.Okuma yazmayı 4.sınıfa geçmeme rağmen halen bilmiyordum.Öğretmenlerim geri zekalı yada hafifi kaçık falan olduğumu düşünüyorlardı. Ne diye bilirdik ki haklilardi.
Başarılı olduğum tek bir konu varsa oda kesinlikle çizim yapmaktı.Konuşmayı pek seven biri olduğum söylenemezdi. Bu yüzden söylemek isteyipte soyleye soyleyemedigim, hayal edipte gerceklestiremedigim herşeyi çizmeye başladım.Cizdikce başka bir benligimle tanışmaya başladım. Sanki içimde birşey var oluyor gibiydi. Yetim hanede kimsesiz olduğumuz için bu yeteneğimi çokta fark eden olmazdı.