LEVLA'NIN HİKAYESİ

HAYATIMIN GERİ KALANI..

SEVGİLİ KIZIM LEVLAM;

Hayat çok gariptir.Aslında kumar gibidir.Şeytanın bolsa ayakta durursun,herşeyinle.Ama başıboş vede aşıksan kaybedersin.Aşık olmak,sevmek ve iyi olmak bu hayata yakışır bir şey değil.Bunu okuyorsan ve hayattaysam bana istediğini yapmakta özgürsün.Çünkü ben zaten en başından kaybettim her şeyimi.Tek suçum ise aşık olmaktı,yemin ederim.Ben seni hep çok sevdim.İlk doğduğundan beri hepte sevdim.Ama eğer hayatta değilsem ,lütfen beni af et.Senden bunu istememe hakkım yok biliyorum ama bana başka seçenek bırakmadılar.Sevdiğim adamın peşin den gittiğimde babanla evliydim.

Sonra kaybettim,hem aşkımı,hem seni hemde babanı.Sen benim gerçek,öz ve öz kızımsın.Sana bunu yaptığım için af et,lütfen.....

SENİ ÇOK SEVEN ANNEN.....

Bu gerçek olamazdı.Bu kadarını kaldıramazdım.Tamam dedim kendi kendime.Artık benim için herşey bitti.İntihar etmek istedim,ne şekilde nasıl olursa olsun.Ölmek istiyordum.Bana sadece yarım yazılı bir kağıt parçasıyla açıklama yapamazdı.Bunun dahası da vardı.Demek ki beni hep takip ettirmiş.Artık ne olduysa 13 yılın acısı ağır gelmişti belkide.Nefretim bile hafif kalıyordu ona karşı...

Karar vermiştim,ölmek istiyordum.Bir sigara içmekle başladım.Hemen ardından bir tane daha..Ve ardı ardını kesilmeyen sigaralar ve izmaritleri.Beynim uyuşmuş gibiydi.Gözlerim kararmaya başladı ve tek hatırladığım bedenimi taşıyamayacak kadar ağırlaştığı idi.

Gözlerimi hafif aralandığını hatırlıyorum.Ve bir elime sıkıca kenetlenip:

-İyi olacaksın cesur yürekli kız.Ben yanındayım,seni bulmuşken kaybedemem.'bu ses çok tanıdık gelmeye başlamıştı.Ama zihnim hiç bir şeyi kaldıramayacak kadar doluydu ve yine kendimden geçmiştim.

Bir hayalin içindeydim sanki.Bir ses...Anneme ait bir ses.Nereden geldiği belirsizdi.Etrafımda bakındım ama karanlık bir sokak arasından farksız bir yerdi.'Anne!!!'sesimi duyurmaktı amacım.

'Buraya gelmemeliydin.Hayat her şeye rağmen güzel.Yaşa en güzeliyle.Bunu çoktan hak ettin.'ses aniden kesilmişti.

Gözlerimi tam açtığımda hastanede olduğumu far ettim.Hastane kokusu midemi iyice bulandırmıştı.Zihnimi iyice toparlayıp etrafa bakındım.Vücuduma sarılmış kablolar,elime bağlı bir serum ve baş ucumda uykuya dalan bir genç çocuk.Kim olduğunu çözmeye çalışırken aniden uyanı verdi.Bir an göz göze geldiğimizde mavi gözlerinden çıkara bildim kim olduğunu.Aniden kalp atışlarım hızlanmaya başlamıştı.Tabi bedenime bağlı kablolardan biri ekranda kalp atışını gösteren ekrana hızlı dalgalar vermeye başlamıştı.Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.Bana doğru gelerek:

-Sakin ol.Tamam iyi olucaksın.Söz verdiğim gibi yanındayım ve hep olacağım.'gülümsediğinde ortaya çıkan gamzelerin deydi gözlerim.Konuşacak ne halim nede sözüm vardı artık.Ben bir hiçtim.Var olmaya çalışırken bir kez daha yok olmuştum.

-Buraya nasıl geldim?'boğuk bir sesle.

-Evdeki çalışanlar seni bulmuş.Babanı aramışlar ama ulaşamamışlar.Sanırım burada değil.Tam..

-Sen beni nasıl buldun?Buraya nasıl geldin?

-Şey..ben sana bir şey söylemek istemiştim.Okula gelmeyince merak ettim.Anneni kaybetmişsin.Ben çok üzgünüm...Ama sen üzülme.Dünyada milyonlarca annesiz insan var.Benimde annem yok mesela,o yüzden acını anlaya biliyorum.Ama ölmek çözüm değil.Ardında bıraktıklarını düşünmelisin.

-Senin bildiğin hiç bir şey yok.Git bur dan.'kızarmış gözlerimi yere devirerek.Gözlerine bakmak istemiyordum,çünkü kayboluyordum.

-Seni seviyorum Levla.Bunu bilmeni istedim ve sevmeni.Her ne kadar farklı hayatlara sahip olsak da,seni sevmekten vazgeçmeyeceğim.Acına ortak olmak istiyorum,ama istemiyorsan hemen giderim.'gözlerime bakmaya çalışırcasına.Hiç bir şey söylemedim.Ne evet,nede hayır.Galiba bu sesizliğim belkide git demekti.Bir dakikadan da uzun bir süre cevap bekledi ama boşunaydı.

-Peki..ben gidiyorum ama seni asla unutmayacağım.Sadece şunu merak ediyorum hayatının geri kalanını..kendine zarar vermenden korkuyorum.Söz ver bana,sana yalvarıyorum.'zihnim adeta söyledikleriyle yeniden hayat buluyor gibiydi.Artık mantığımda savaşamıyordu.Ben yaşamak istemiyordum ki bundan sonra ki hayatımı düşüneyim.Bundan sonra ne olacaktı bana?Bir an ilk yetimhaneden ayrıldığım zaman geldi aklıma.Yine başa dönmüştüm galiba.Ne tuhaf ama.

Gitmek için kapıya yöneldiğinde o an ağzımdan çıkan kelime:

-Gitme...bundan sonra ki hayatımı merak ediyorsan,çıkma hayatımdan.Kal orada,merkezi ol,sebebi ol.Ama asla bırakma hemde asla..'söylediklerimi düşünerek söylediğim söylenemezdi.Kalbimden geçenlerdi bunlar.Ona karşı bastırmış olduğum hislerim di.

Elleri,ellerimle buluştuğunda parmaklarım hayat bulmuş gibiydi.Kulağıma eğilerek fısıldadı:

-Sen benim ailemsin...

Duymak istediğim buydu aslında..Bir aile ola bilmekti benim hayalim...