သင္တန္းအားပထမဆံုးသြားရမည့္ေန႔ျဖစ္သည္မို႔
သြယ္ေလးအနည္းငယ္ေတာ့ရင္တုန္မိသည္။
တီ႐ွပ္အျဖဴေရာင္ကေလးႏွင့္ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုေလးအားဝတ္ကာ
သင္တန္းသြားရန္ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာခ့ဲ၏။
"ေဟ့....ဟိုေကာင္မေလး"
"သြယ္ေလးကိုေခၚတာလား"
"ဒီမွာမင္းတစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာ မင္းကိုမေခၚလို႔ဘယ္သူ႔ကိုေခၚတာျဖစ္မလဲ"
"မသိလို႔ေပါ့ အန္တီထားရယ္"
ထိုအပ်ိဳႀကီးမွာမ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ၾကည့္ရသည္ကို အေတာ္ပင္ဝါသနာပါပံုရသည္။အေဆာင္သို႔ေရာက္တာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပင္႐ွိေသးေသာ္လည္း
အပ်ိဳႀကီးစီမွ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္၍ၾကည့္ခံရသည္မွာမေရတြက္နိုင္ေတာ့ေပ။
"မင္း ေဘာင္းဘီကမတိုလြန္းဘူးလား"
"မတိုပါဘူးအန္တီထားရ႕ဲ"
"ဘာကိုမတိုတာလဲ ဒူးဖံုးဖို႔ေတာင္ တမိုင္ေလာက္လိုေနေသးတာကို"
"အ့ဲေလာက္လည္းမလိုပါဘူး"
"ျပန္မေျပာန႔ဲေနာ္ သြယ္ေလးႏိုင္"
"...."
"သြား....သြားျပန္လဲေခ်"
"...."
"ေျပာေနတာမၾကားဘူးလား ျပန္ေျဖဦးေလ"
"အန္တီထားပဲ ျပန္မေျပာန႔ဲဆို"
"သြယ္ေလးႏိုင္ ငါ့ကိုနင့္အေမမ်ားထင္ေနလို႔
အ့ဲေလာက္ဂ်စ္ကပ္ျပေနရတာလား"
ေျပာလည္းေျပာရင္း ကြၽန္မမတ္တပ္ရပ္ေနသည့္နားသို႔ ထလာေသာေၾကာင့္ အေပၚထပ္သို႔ျပန္ေျပးတက္မိသည္။
"ဘယ္လဲ အ့ဲတာ
ျပန္လာစမ္း ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ေခါက္ၾကည့္ရေအာင္
အ့ဲတာမွ ေခါင္း မာလား မမာလားသိမွာ"
"ေဘာင္းဘီလဲရင္ရၿပီမလား ခုလဲမလို႔ပဲေလ"
သြယ္ေလးေလွကားထိပ္မွရပ္ကာ အသံစြာစြာျဖင့္ျပန္ေျပာလိုက္၏။
သြယ္ေလးႏိုင္ဟုေခၚေသာ ထိုကေလးမွာ စေတြ႔သည့္ေန႔ကတည္းက
မိမိအား အရင္ကတည္းကခင္မင္လာသည့္လူက့ဲသို႔ စကားေျပာတတ္၏။
စေတြ႔ကတည္းက ဂ်စ္ကပ္ကပ္လုပ္ေနသည့္ ထိုကေလးမအား
ကြၽန္မခင္မူယာထား အေတာ္ပင္ထိန္းယူရမည္လို႔ စိတ္ထဲတြင္ေတြးမိသည္။
YOU ARE READING
ခင့္မူပိုင္႐ွင္ (ခင့်မူပိုင်ရှင် )
Randomသြယ္ေလးႏိုင္....! ဘာလဲ အန္တီေဒၚခင္မူယာထား သွယ်လေးနိုင်....! ဘာလဲ အန်တီဒေါ်ခင်မူယာထား
