The Way You Changed My Life

deel 5

Ik kijk op mijn telefoon en zie dat mijn moeder me belt. Huh, dat is gek. Ik heb haar helemaal niet verteld dat ik vrij ben en normaal belt ze nooit onder school tijd. Ik neem op. "Hoi mama" begin ik. "Is Imrane daar bij jou" vraagt ze helemaal in paniek. Mijn blik veranderd en ook Imrane valt dat op. "Ja hoezo" antwoord ik geschrokken. "Mama, wat is er, praat alsjeblieft. Je maakt me bang" vraag ik als ik geen antwoord terug krijg. "Selma (Imrane zijn moeder) is zojuist met spoed opgenomen in het ziekenhuis" zegt mijn moeder terwijl ze in tranen uitbarst. "We komen eraan" zeg ik gelijk.

Ik ben in shock. "ZAYNAH PRAAT WAT ZEI JE MOEDER, IK HOORDE MIJN MOEDER HAAR NAAM" Zegt Imrane heel hard. Je hoort de woede en bezorgdheid in zijn stem. Ik sta nogsteeds perplex. "Zaynah zeg alsjeblieft wat je moeder net zei" zegt hij op dezelfde manier maar dan rustiger. "Ze...ze..ligt in het ziekenhuis" zeg ik stotterend. "WATTT" zegt hij ook helemaal in shock en gaat gelijk weer zitten. Hij is lijkbleek geworden. Door dit beeld herpak ik mezelf weer. Het is wel hun moeder, ik moet hier sterk blijven. Ik pak snel wat water en geef het aan hem. Hij drinkt het op en staat meteen op. "Haal souheila, we gaan!" Zegt hij heel gehaast terwijl hij gelijk zijn jas aantrekt. "Ga jij maar alleen. Ze is nog te jong om haar moeder in het ziekenhuis te zien. En vooral aangezien we niet weten hoe erg het is. Ik let wel op haar" vertel ik hem. "Weet je het zeker" vraagt hij. "Ja ja komt goed. Ga nou maar. Hou me op de hoogte". "Dankjewel, ik weet niet hoe ik je moet bedanken" zegt hij en voor ik het weet geeft hij mij een knuffel. Ik sta versteld. Hij laat los en blijft mij nog aankijken. In zijn ogen zie ik zoveel verschillende emoties; bezorgdheid, verdriet en vooral angst. Angst dat hij zijn moeder verliest. Ik pak zijn hand en zeg: "Luister Imrane, het komt goed inshallah. Je moeder is een sterke vrouw. Een vrouw met een hart van goud. Je raakt haar niet kwijt." Hij knijpt in mijn hand en knikt. In zijn ogen zie ik tranen, maar ik weet dat hij niet wilt dat ik het zie. Hij loopt weg en ik ga weer zitten. Ik begin dua te doen voor zijn moeder. Ik hoop dat het goed komt.

Niet veel later komt Souheila naar mij toe. Ik zet gelijk een glimlach op. "Huh waar is Imrane heen gegaan?" Vraagt ze meteen. "Hij was helemaal vergeten dat hij nog een afspraak had dus hij is daar heen gegaan." Verzin ik snel. Ik weet dat liegen slecht is maar ik ga zo een jong kind niet vertellen dat haar moeder in het ziekenhuis ligt. "Haha typisch Imrane dit weer. Dus blijf ik nu de hele dag met jou" zegt ze helemaal enthousiast. "Tuurlijkkk. Dus dame wat wil je allemaal doen. Ben je uitgespeeld hier?" Vraag ik haar. "Ja, zullen we gewoon naar huis gaan." Stelt ze voor. "Ja hoor is goed. Pak je spulletjes maar dan gaan we"

Als we in de auto zitten beginnen we weer te viben op k3. Souheila vind het helemaal geweldig. Ik check voordat ik begin met rijden nog even mijn telefoon maar zoals verwacht heb ik nog niks van ze gehoord.

Eenmaal thuis aangekomen gaan we op de bank film kijken. Ik pak in de tussen tijd wat te eten. En zo spenderen we eigenlijk de dag. Souheila is nogal moe geworden van al dat spelen. Dus die is tegen mij aan gaan liggen en volgensmij valt ze bijna in slaap. Ik wacht tot ze in slaap valt en leg haar neer op een kussen. Ook leg ik een dekentje over haar heen. Als ik dat heb gedaan loop ik naar de gang om mijn moeder te bellen. De telefoon gaat niet over. Waarschijnlijk is haar telefoon uitgevallen dus bel ik Imrane. Ik wacht tot er word opgenomen.

Als ik bijna wil ophangen hoor ik Imrane. "ER IS TOCH NIKS MET SOUHEILA GEBEURT" zegt hij gelijk helemaal bezorgt. "Nee nee rustig er is niks aan de hand hier ik bel gewoon om te vragen hoe het gaat daar." Stel ik hem snel gerust. "Oh gelukkig ik schrok. Ik kan het echt niet aan als er ook wat met haar gebeurt" je hoort de opluchting in zijn stem. Hij is zo bang om iemand te verliezen. Volkomen begrijpelijk natuurlijk. Voor zover ik weet heeft hij veel meegemaakt. "Hoe is het met je moeder?" Vraag ik voorzichtig. "Ik weet het niet Zaynah ik weet het echt niet. De dokters zijn zo scripties. Ik vraag me af of ze wel normaal nederlands kunnen zonder al die irritante termen die niemand begrijpt." Verteld hij. "Heb je haar wel kunnen zien?" Vraag ik weer. "Nee die rot dokters laten me niet erheen gaan." SHIT dat is geen goed teken dat doen ze alleen als het een kritieke situatie is. "Oh oke het komt wel goed. Hoe trek jij het daar?". "Niet, ik wil hier gewoon zo snel mogelijk weg met een gezonde moeder aan mijn zijde. Ik weet niet of ik dit aan kan. Ik kan haar niet verliezen". "Het komt goed Imrane. Allah is groot. Als er wat gebeurt is het mekteb (geschreven). Inshallah gebeurt er niks en ben je zo snel mogelijk weer met souheila en je moeder veilig thuis." Probeer ik hem gerust te stellen terwijl ik zelf mijn tranen moet inhouden. "Hoe gaat het eigenlijk met souheila" vraagt hij. "Goed hoor. We zijn nu bij mij thuis. We gingen samen film kijken maar ze was zo moe door al het spelen dat ze nu in slaap is gevallen" vertel ik hem. "Klinkt alsof ze het naar haar zin heeft dus". "Ja zeker" bevestig ik. "Zou je met haar naar ons huis heen willen gaan. Ik denk dat souheila dat fijner vind. En aangezien ik niet weet hoelaat ik thuis zal zijn kan ze dan ook daar in haar eigen bed slapen. Niemand is thuis dus ik geef je de code om daar naar binnen te gaan." Vraagt hij. "Is goed hoor, geen probleem. Dan gaan we daar straks heen al ze wakker is". "Ik ben trouwens met je moeder dus maak je maar geen zorgen om haar" zegt hij. "Dankjewel Imrane". "Nee jij bedankt Zaynah. Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen zonder jou." Zegt hij oprecht. Ik ben stil. "Haha heb ik zojuist de Zaynah Loukili sprakeloos gemaakt." Zegt hij lacherig. "Ha ha grappig hoor meneer. Blijkbaar heb ik de Imrane el Amrani in een betere stemming gebracht.". "Tja dat effect heb jij op mij. Ik moet nu wel ophangen want die verpleegkundige kijkt me al de hele tijd aan. Je mag volgens mij niet bellen hiero" zegt hij. "Haha niet zo hard nee. Isg doei Imrane, hou me op de hoogte". "Zal ik doen, doei Zaynah" en hij hangt op. Ik ga weer op de bank liggen en ga ook slapen