និស្ស័យស្នេហ៍ទេវតាតូច

ឈាម

<ខ្ញុំទេដែលត្រូវសួរលោកនោះថាលោកជាអ្នកណា?😒>ថេយ៉ុង[សម្ដែងបានល្អកូន]
គ្រានោះជីមីនក៏ដើរមកល្មម
< អ្នកណាមករកអីហ្នឹង អា!ថេទេហេស>ជីមីន ធ្វើជាភ្ញាក់ផ្អើល
< គេជាអ្នកណាទៅបង>ថេយ៉ុង ធ្វើជាមិនស្គាល់
< អ៎គឺបងឃើញបានឃើញគេមានរបួសនៅក្បែរនេះក៏យកមកផ្ទះតែម្តងទៅ>ជីមីន
< តែម្នាក់នេះទេមែនទេ😒>ថេយ៉ុង សម្លក់
< គឺ2នាក់ណា >ជីមីន
< បងតែងតែបែបនេះចុះបើគេធ្វើអីពួកយើងទៅ យើងធ្វើយ៉ាងម៉េច >ថេយ៉ុង និយាយដោយទឹកមុខមាំ
< បងថាគេជាមនុស្សល្អទេ ឯងកុំគិតពិភពលោកខ្មៅងងឹតពេកអី >ជីមីន
< អញ្ជើញមើលពិភពលោកក្នុងភាពស្រស់ស្អាតតែឯងទៅ >ថេយ៉ុង
< អេហើយលោកឈ្មោះអី ?>ថេយ៉ុង
< សួរ...សួរខ្ញុំមែនទេ >យ៉ុនហ្គី
< ហើយខ្ញុំមើលមុខលោកឱ្យខ្ញុំសួរអ្នកណា >ថេយ៉ុង(ទេវតាសង្គ្រាមនៅតែជាទេវតាសង្គ្រាមដដែល)គិតក្នុងចិត្ត
< ខ្ញុំឈ្មោះយ៉ុនហ្គី >យ៉ុនហ្គី
< បានហើយៗចូលមកក្នុងមក>ជីមីន
<បាទបង>ថេយ៉ុង
ពេលចូលមកខាងក្នុងជីមីនក៏ងាកឃើញមុខឆ្ងល់ៗរបស់យ៉ុនហ្គីក៏ពោលឡើង
<យ៉ុនហ្គីនេះប្អូនរបស់ខ្ញុំថេយ៉ុង>ជីមីន
<រីករាយដែលបានជួប>យ៉ុនហ្គី
<បាទតែមិនរីករាយទេ>ថេយ៉ុង
<ថេ.....>ជីមីន
<បានហើយពេលនេះល្ងាចហើយមានអីញ៉ាំទេបងមីន>ថេយ៉ុង
<ចាំបងទៅធ្វើឲ្យ>ជីមីន
<ចាំខ្ញុំជួយ>ថេយ៉ុង
<លោកទៅមើលមនុស្សរបស់លោកចុះ>ជីមីន
<ក៏បាន>យ៉ុនហ្គី
យ៉ុនហ្គីក៏ដើរចេញទៅ
<ទ្រង់ចង់ធ្វើអ្វីទៀត?>ថេយ៉ុង
<យើងនឹងបន្តក់លោហិតក្នុងម្ហូបអាហារល្ងាចនេះ>ជីមីន
<នេះទ្រង់កំពុងខ្សោយបើប្រើលោហិតទៀតនឹងរឹតតែខ្សោយហើយ>ថេយ៉ុង
<មិនអីទេ>ជីមីន
<ទ្រង់ហ៊ើយ>ថេយ៉ុង
# ប៉ុស្តិ៍ប៉ូលីស
ខាងជីននេះក៏មិនស្ងៀមដែរបានក្រោយពីដឹងថាប្អូនមានគ្រោះថ្នាក់ក៏ប្ដឹងប៉ូលិសឲ្យតាមរក
<ម៉េចក៏រកមិនឃើញមនុស្សប៉ិនមនុស្សឬក៏ពួកលោកគ្មានសមត្ថភាពទេ>ជីន
<នែ៎!លោកនេះមនុស្សណាមិនមែនរបស់ដាក់លក់ចង់បានក៏ទិញទេ>ណាមជុន
ណាមជុន ស៊ីរីការ នាយប៉ូលីសម៉ាត់ឆៅនាយមានអាយុ27 ឆ្នាំជាប៉ូលីសឆ្នើម
<បើសិនប្អូនយើងមានរឿងអ្វីយើងនឹងរករឿងពួកលោក>ជីន
<អេ!ម៉េចក៏ត្រូវរករឿងពួកយើងនោះយើងជាប៉ូលីសមិនមែនអង្គរក្សប្អូនលោកទេ>ណាមជុន
<បានហើយៗ ណាមជុនសុំទោសលោកប្រុសយើងនឹងប្រឹងប្រែងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព>ជេ
<ល្អលាហើយ>ជីននិយាយហើយក៏ដើរចេញទៅ
<ហេតុអ្វីហាមយើង>ណាមជុន
<នែនោះគឺលោកប្រុសហ្វារីដាណាប្រយ័ត្នអត់ការធ្វើទៅ>ជេ
(អីក៏ខ្លាចម្ល៉េះត្រកូលយើងក៏ជាលំដាប់ទី2 ដែរ)ណាមជុនគិតក្នុងចិត្ត
# ភូមិគ្រឹះហ្វារីដា
<ហ៊ើយ!!!!!!តើឯងនៅឯណាទៅយ៉ុនបងពិតជាទល់តម្រេះមែន>ជីន
បន្ទាប់មកជីនក៏លើកទៅបន្ទប់ព្រះ
<សូមបារមីព្រះជាម្ចាស់ជួយថែរក្សាប្អូនប្រុសខ្ញុំម្ចាស់ផងចុះ>ជីន
#ល្ងាច
#នៅផ្ទះតូចរបស់ជីមីន
<ថេយ៉ុងទ្រង់ទៅហៅពួកគេមក>ជីមីន
<ព្រះបាទ>ថេយ៉ុង
#តុក...តុក
<តើខ្ញុំចូលទៅបានទេ>ថេយ៉ុង
<បាទបានលោកមានការអ្វីមែនទេ?>សេហ៊ុន
<បងខ្ញុំឲ្យមកហៅទៅញ៉ាំអាហារ>ថេយ៉ុង
<បាទដឹងហើយចំណែកចៅហ្វាយខ្ញុំចាំខ្ញុំជាអ្នកទៅប្រាប់ណា>សេហ៊ុន
<បានតាមបម្រួល>ថេយ៉ុង
មកមើលជីមីនវិញពេលនេះកំពុងតែបន្តក់ឈាមក្នុងចានអាហាររបស់យ៉ុនហ្គីដោយមិនដឹងទេថាមានអ្នកលបមើលបន្ទាប់ពីធ្វើរួចក៏លើកស្លាកព្រាជ្រួយបន្តិចតែទោះជាមានឈាមក្នុងអាហារក៏វាមានពណ៌ខុសប្លែកដែរព្រោះបន្តក់តែបន្តិច
<ប៉ិននេះក៏រួចហើយទ្រង់នឹងដូចដើមវិញហើយណាយើងនាំទ្រង់ត្រឡប់ទៅកន្លែងទ្រង់វិញនៅព្រឹកស្អែក>ជីមីន
មកមើលអ្នកដែលលបមើលវិញម្នាក់នោះគឺ[យ៉ុនហ្គី]
(តើគេបន្តក់ឈាមក្នុងចានម្ហូបអាហារធ្វើអ្វី ហើយម៉េចក៏មិនឃើញមានរបួស)យ៉ុនហ្គីគិតបន្តិច
<ចៅហ្វាយមកធ្វើអីត្រង់នេះខ្ញុំខំតែរក>សេហ៊ុន
<រកយើងមានការអី>យ៉ុនហ្គី
<មកហៅទៅពិសាបាយ>សេហ៊ុន
<ហ៊ឹម...តោះ>យ៉ុនហ្គី
<មានអីញ៉ាំខ្លះហ្នឹង>យ៉ុនហ្គី
<អូ!ពួកលោកមកហើយមកអង្គុយមក...ថេយ៉ុងហា៎!!!!>ជីមីន
<មកហើយ>ថេយ៉ុង
<ម្ហូបច្រើនណាស់ធម្មតាអ្នកទាំង2 ញ៉ាំបែបនេះមែនទេ>យ៉ុនហ្គី
<អត់ទេម្ហូបច្រើននេះព្រោះតែមានភ្ញៀវ>ថេយ៉ុង
<អរ...>យ៉ុនហ្គី
#បន្ទាប់ពីញ៉ាំរួច
<ពួកលោកទៅសម្រាកចុះទីនេះទុកឲ្យពួកយើងធ្វើវិញ>ថេយ៉ុង
<បាទពួកយើងអគុណនាក់ទាំង2ខ្លាំងណាស់>យ៉ុន
ហ្គី
<មិនអីទេ>ជីមីន
#សម្រាកយ៉ុនហ្គី
<អាសេហ៊ុនយើងសួរឯងរឿងមួយ>យ៉ុនហ្គី
<រឿងអ្វីចៅហ្វាយ>សេហ៊ុន
<បើសិនជាមានមនុស្សដាក់ឈាមឲ្យយើងញ៉ាំមានន័យយ៉ាងម៉េច?>យ៉ុនហ្គី
<ឈាមហេស...ខ្ញុំបានឮថាឈាមជាថ្នាំល្អបំផុតហើយបើបានសាច់ទៀតនោះកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាព ចៅហ្វាយសួរធ្វើអ្វី😧?>សេហ៊ុន
<ក៏ចេះតែសួរទៅ...ចុះបើដាក់សាច់នោះគេនឹងដាក់សាច់ត្រង់ណា?>យ៉ុនហ្គី
<អរ...តាមខ្ញុំឮអ្នកខ្លះក៏ដាក់សាច់ដើមដៃ,កម្ពួនជើងឬខ្លះទៀតក៏សាច់គូតព្រោះមិនចង់ឲ្យអ្នកញ៉ាំឃើញរបួសនោះ ហើយភាគច្រើនយកទៅធ្វើស៊ុបឲ្យអ្នកជំងឺនោះញ៉ាំ តែឥឡូវនេះប្រហែលជាលែងមានហើយ>សេហ៊ុន
<ចុះបើមានវិញនោះ>យ៉ុនហ្គី
<បើមានក៏ម្ដាយឪពុកធ្វើឲ្យកូនដែរ>សេហ៊ុន
<បើមិនមែនម្ដាយឪពុកវិញនោះ>យ៉ុនហ្គី
<អាចជាមនុស្សដែលស្រឡាញ់យើងខ្លាំង>សេហ៊ុន
<ហ៊ឹម…អគុណហើយ>យ៉ុនហ្គី
<ចៅហ្វាយសម្រាកទៅខ្ញុំមិនរំខានទេ>សេហ៊ុន
<ហ៊ឹម…>យ៉ុនហ្គី
#ហើយសេហ៊ុនក៏ចេញទៅ
(នេះគេត្រូវជាអ្វីនិងយើងទៅហេតុអ្វីក៏ល្អនិងយើងខ្លាំងយ៉ាងនេះ)យ៉ុនហ្គីគិតក្នុងចិត្ត
#កាត់ទៅមើលជីមីនវិញ
<ម្ចាស់បងយើងគិតទៅវិញហើយ>ថេយ៉ុង
<ហ៊ឹម…ទៅៗ ក្រែងលោទេវតាវាសនាស្ទះខ្យល់ស្លាប់🥴>ជីមីន
#ថេយ៉ុងក៏ឡើងទៅឋានវិញទៅ
(យ៉ុនខ្ញុំម្ចាស់សង្ឃឹមថាគ្រោះនេះមិនធ្វើឲ្យទ្រង់គ្រាំចិត្តខ្លាំងទៅចុះ)ជីមីនគិតក្នុងចិត្ត
#បន្ទាប់មកជីមីនក៏ដើរទៅមើលយ៉ុនហ្គីដល់បន្ទប់
<ខ្ញុំម្ចាស់ខានឃើញទ្រង់ផ្ទំបែបនេះជាយូរមកហើយដឹងទេ>ជីមីននិយាយទាំងញញឹម(យ៉ុនហ្គីគេងលក់ហើយ)
<ខ្ញុំម្ចាស់នឹងជួយទ្រង់មិនឲ្យគ្រាំចិត្តខ្លាំងនោះទេណាមានខ្ញុំម្ចាស់នៅត្រង់នេះគ្មាននរណាហ៊ានធ្វើអ្វីទ្រង់ទេ>ជីមីននិយាយហើយក៏ដើរចេញ
Hannah