MAFYANIN KUMASI

FİNAL

Her şeyin elbette bir sonu vardır bu kitabı daha fazla uzatmak istemiyorum uzatmam daha fazla linç yememi sağlıycak gibi duruyor bu kitabı aslında kötü sonla bitirmeyi planlıyordum yani Kerem ölücekti ama sonradan bari sizlere haksızlık etmiyim dedim...
Yeni bir senaryoya başladım kitabımın adı "Kalp Kalbe Karşıdır" hala taslak üzerinde yavaş yavaş yazıyorum.
Benim sevgili okuyucularım hepiniz benim için çok değerlisiniz bu yüzden size daha güzel kitaplar sunmak istiyorum 💞
Kitabın son bölümünü keyifle okuyun <3

~~~~~~~~~~~~~~~
3 yıl sonra

Bugün Kerem ile kendi isteğim ile tekrar evleneceğim gündü bugün benim günümdü hayat bana karşı daima acımasızdı.Ama bu sonuçlar bana Kerem'i getirmişti...
Aklım geçmişe takılınca Kerem'in de şuan çok pişman olduğunu görüyordum.Bana hiç kimsenin vermediği sevgiyi mutluluğu vermişti bundan sonra hayat daha da güzel olacaktı.

-Damla hadi kızım aşşağıya gel

-Geliyorumm

Zeynep teyze odadan çıkar çıkmaz aynadan kendimi sonkez süzdüm.Beyaz elbisemin içinde çok güzeldim hafif makyajım uzun duvağım beni çok güzel yapmıştı.Yavaş adımlar ile odanın kapısına yaklaştım sonrada aşşağıya inmeye başladım.

Heryer mükemmel derecede özenle hazırlanmıştı Kerem'in arkadaşları benim bir kaç tane arkadaşım hepsi özenle giyinmişti.Merdivenlerin başında bembeyaz takımının içinde ki Kerem'i gördüm aynı zamanda gözlerinde ki ışıltıyıda..

Yavaş adımlarla aşşağıya indim Kerem elindeki çiçeği bana uzattı sonrada onun koluna girdim.

-Çok güzelsin

Hafifçe tebessüm ettim.

-Sizde çok yakışıklısınız Kerem Bey

-Sizin gibi güzelin yanına yakışalım dedik

Bana göz kırpıp nikahın kıyılacağı yer olan bahçeye geçtik nikah memuru gelmişti.Klasik soruları sormaya başladı

-Siz Kerem Durmaz'ı kocanız olarak kabul ediyormusunuz?

Bu sefer kendi isteğim ve tüm içtenliğim ile söyledim o dört kelimeyi

-Evet

-Bende sizi karı koca ilan ediyorum

İmzalar atılmış fotoğraf çekiniyorduk çocuklarımıza göstereceğimiz anılarımız olsun istiyorduk.

-Damla

-Hı

-İzninle

Dudağını dudaklarıma kapadı hafifçe Küçük ama uzun bir öpücük kondurdu dudaklarıma

-Seni seviyorum

-Bende seni seviyorum Kerem Durmaz

Tekrar dudaklarıma öpücük kondurdu bu sefer daha büyük bir öpücüktü bu sonrada geri çekilip beni kendine sıkıca çekti.

-Hayatından asla pes etme ben daima yanında olucağım şuan burda herşey bitiyor artık uyanma vakti

-Ne?

Herşey bulanıklaşmaya başladı boğazıma büyük bir yumru oturmuştu gözlerimden yaşlar akmaya başladı son sesim ile bağırdım

-Kerem!

Gözlerimi hızlıca açtığımda hastane odasındaydım yanımda hemşireler vardı bana merakla bakıyorlardı.

-Doktora haber verin hadi!O uyandı

-Ne oluyor neyden bahsediyorsunuz?!

-Kerem nerde??

-Hanım efendi sakin olun bi kendinize gelin herşeyi açıklıyacağız

-Tamam sakinim ben anlatın

-4 yıldır komadasınız 2023 yılındayız çok içmişsiniz araba kazası geçirdiniz ama düşündüğümüzden daha fazla uyudusunuz ailenize ulaşamadık

-Onların hepsi öldü

-Dinlenin

Adam mahcup bir şekilde odadan hızlıca çıktı.Tüm gerçeklik algım geri gelmişti.Ben daha on bir yaşındayken annem ve babam ölmüştü beni anneannem büyütmüştü beş yıldır kendim yaşıyordum.Ama o gördüklerim..

Hepsi rüyamıydı

Ama nasıl herşey çok gerçekçiydi nasıl olur?!Gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı ne oluyor çıldırıyormuyum dört yıldır rüyamda gerçek olmayan biri ile aşk yaşamıştım.Tüm gerçeklik algım yıkılmıştı boğazımda oluşan yumruyu yutup yavaş adımlar ile ayağa kalktım yürümeyi unutmuş gibiydim..

~~~~~~~~
2-3 saat sonra

Çıkış işlemlerim yapılmıştı asansöre binmiş aşşağıya iniyordum ki içeri başka bir hasta girdi çok tanıdıktı bu tanıdıklığı beynim algılıyınca ağzımdan istemsizce kelimeler döküldü.

-Kerem!?

Adam kafasını bana çevirdi

-Adımı nerden biliyorsunuz?

Aniden onunda göz bebekleri kocaman oldu

-Bir saniye yine rüya görüyorum dimi

Adam hızlıca gözlerini ovuşturdu

-Hayır!Sen gerçeksin ama nasıl?!

-Bilmiyorum?!

Kafam çok karışmıştı karşımda ki adam yanaklarımı avucunun içine aldı

-Damla gerçekten sensin

Hafifçe güldüm

-Kerem gerçekten sensin

Dudakları hızlıca dudaklarıma kapandı

-Seni bu sefer asla kaybetmem

-Bırakma beni sakın

-Asla bırakmam

-Söz mü?

-Söz

Asansör kapısı açıldığında el ele asansörden çıktık beraber sahile doğru yürüdük sadece konuşuyorduk yaşadığımız herşeyi konuşuyorduk herşey şaka gibiydi ama gerçekti.

-Damla benimle evlen!

-Bu bir evlilik teklifi mi?

Yüzümde mükemmel bir sırıtış vardı

-Evet, Damla benimle evlenir misin?

-Evett tabiki

Kocaman sarıldık birbirimize  acılarımızı sarmak istercesine sarıldık...

Hayat bu sefer bana karşı gülmüştü gözlerimi sıkıca kapatır kapatmaz göz yaşları döküldü bunlar hem hüzün hemde mutluluk göz yaşlarıydı herşeyin yeni başlıyordu ve ben yeni farketmiştim...