THE PUNISHED GRIMREAPER

Chapter 23

BLACK POV
LEAVING

HANGGANG Sa sumunod-sunod na araw iba na ang nararamdaman ko na hindi ko naman alam kong papaano ipapaliwanang sa sarili ko. Tapos Ito ang muling pagkabalik ko sa totoong katawan ko pero nakaka-pagtaka lang, dapat nang bumalik na ako sa katawan ko ay hindi na niya dapat ako makikita sa umaga pero nagulat na Lang din ako dahil nakikita pa rin niya ako. Kaya kailangan ko itong alamin kong ano ang dahilan kong bakit Ito nagyayari sakin.

May trabaho akong naghihintay sakin hindi Ito dapat nagyayari.

"Ano na ang gagawin mo ngayon?" Napalingon na lang ako Kay 002 nang magtanong siya.

"Oo nga po. Nakabalik kana nga sa katawan mo pero tao ka parin. Nakikita niya." Nanguso naman saad ni 222.

matalim akong tumingin sa loob nang kwartong aking tinutulongan. Pagpinapaalala nila sakin Ang tungkol dito naiinis ako, nagagalit.

"Ano sa tingin mo 002 Ang nang yayari sakin? Bakit Hindi pa ako bumalik sa totoong ako?" May diin ko tanong habang nakatingin sa harap.

Narinig ko siyang bumuntong-hininga. Mukhang alam niya talaga Ang kasagotan sa mga katanongan ko.

"Isa lang Ang naiisip ko, black. Baka dahil iyan sa pagtulong mo sa babae noong nakaraang gabi, Alam mo namang na Ang mga gaya natin ay Hindi pwede maki Alam sa buhay ng mga tao pero Hindi ka nag-isip. Basta-basta ka na lang kumilos." Mahaba niyang saad.

Bigla akong Hindi maka imik at naalala ko ang mga ginawa ko. Maaaring tama siya, dahil wala na rin akong maisip na dahilan bukod sa bagay na ganun nga.

"May naiisip kabang paraan para maiwasan ko ang ganong bagay?"

"Oo, pero Hindi ko alam Kong makikinig ka sakin." Seryuso niyang sagot.

Ano bang ang pinagsasabi? Malamang makikinig ako sa oras na 'to dahil kailangan ko.

"Direstohin mo na nga lang ako."

"Maaaring ikaw, makinig nga sakin. Pero iyang katawan mo kaya mo bang kontrolin, ha? Black! Alam kong mayroon kang nararamdaman diyan sa katawan mo na Hindi naman dapat maramdaman nang isang kagaya mo."

Hindi! Alam ko kong ano ang pinupunto niya. Dahan-dahang kong tinaas ang kamay ko at hinaplos Ang dibdib ko, mayroon akong nararamdaman na tibok dito.

"Iyan ang ibig kong sabihin, black. Tandaan mo isa kang grimreaper. Patay kana at ang pagtibok ng puso ng isang taong matagal ng patay ay hindi maganda, dahil ko sa tao iyan matatawag kang multo o masamang spirito." Sunod-sunod niyang sinasabi sakin ang mga iyon. "Kaya habang maaga pa iwasan mo na ang babaeng iyon. Umalis kana dito sa bahay niya kami na ang bahala maghanap ng pu-pwede mong tuloyan."

"Sige."

Iyon lang ang tanging lumabas sa bibig ko. Nakatulala parin ako. Pero tama ang sinabi ni 002 isang malaking pagkakamali ang nangyayari sakin ngayon kaya kailangan ko siyang iwasan habang maaga pa.

Tumayo ako sa pagkakaupo at lumabas nang kwarto kailangan kong kausapin si Claire para Hindi siya magtaka Kong bakit bigla na lang ako nawala sa bahay niya. Sakto naman pagkarating ko sa sala ay nandoon siya nakaupo habang nakatingin sa cellphone niya. Nagmapansin na niya siguro ako ay napatingin siya sa gawi ko.

"I-ikaw pala!" Nakangiti niyang saad habang nakatingin sakin. "Halika upo ka."

Umusog pa siya para lang mabigyan ako ng mauupoan ko. Pero ngayon nasa harapan ko siya parang Hindi ko kayang magpaalam sa kanya, parang mayroon sa kaloob-looban ko pinipigilab akong umalis. Pero Hindi Ito pwede, Hindi Ito Ang mundo ko, iba ako.

"Hindi na, gusto ko Lang magpaalam dahil simula ngayon ay aalis na ako sa bahay mo." Agad Kong sabi, walang paligoy-ligoy at ganun na lang din Ang pagkawala ng matamis niyang ngiti.

CLAIRE POV

BIGLA Naman ako hindi makasagot sa kanya nang sabihin niya iyon. Naka tingin Lang ako na Hindi Alam Kong ano ang sasabihin. Bakit seryuso siya? Kong kailan Alam ko nang may gusto ako sa kanya, Kong kailan naman siya aalis.

I keep looking him, I wanted to let him know that I don't want him to leave. Gusto kong sabihin na Hindi na niya kailangang humanap nang ibang matitirhan pero parang huli na ako.

"Ahm... M-may na hanap ka na bang titirhan mo Kaya ka aalis na?" After I asked him I bit my lip to keep my voice to calm. "Mabuti naman kong ganun hindi kana rito titira." Pagkukunyari kong nautuwa ako sa sinabi niya.

Hindi niya pwedeng mahalata na ayaw ko siyang umalis.

"Oo..." Hindi ko alam kong guni-guni ko lang o talagang nanging malungkot ang boses niya. I noticed his Adams apple move up and down. "Kailangan kong umalis kapag nanatili pa ako rito baka hindi ko nang gugustohin pang malayo sayo..." Bigla naman siyang tumayo kaya napatingala ako.

Anong ibig niyang sabihin na kong hindi siya umalis ay hindi na niyang gugustohin na iwan ako? Napaawang Ang labi ko, Hindi ko alam kong tama ba itong naiisip ko o mali pero baka, Tama rin ako.

Tumayo ako at hinarap siya.

"A-ano ba talaga ang dahilan mo kong bakit gusto mong umalis sa bahay ko?" Nagugulohang tanong ko. "Black! May dapat ba akong pwedeng malaman? Please tell." Humakbang ako papalapit sa kanya pero humakbang naman siya paatras.

"Baka Ito na rin Ang huling pagkikita nating dalawa." Tsaka siya tumalikod.

"Iyong totoo, may gusto ka na ba sakin?" Sigaw ko dahilan kong bakit napahinto siya sa paghakbang. "Sabihin mo! Kaya kaba aalis dahil doon?" Tanong ko.

Parang gusto kong maiyak sa sarili ko ngayon lang ako naging ganito sa isang lalaki, nakakatawa.

"Hindi, walang ganun. Aalis ako dahil sa mayroon na akong matitirhan, sinabi ko na iyan sayo nang una tayong magkita." Diretso niyang sagot.

"Kong ganun, tapos ka na rin sa misyo mo sakin?" May diin kong binangit ang misyon.

Oo, naalala ko na ngayon iyong misyon na sinabi niya dati at hindi ko alam kong ano ba iyong putanginang misyo at maging ganito na lang ako sa kanya.

"Bakit hindi ka makasagot?" Nagsimula na naman ako ulit lumakad papunta sa harapan niya  Tumingin naman siya sa mga mata ko na walang emosyon. "Ano bakit Hindi ka maka sagot? Kasi Tama ako na tapos kana?" May bahid nang pait kong bigkas.

"Claire—"

"Oh! Ano ngayon, you're going to explain? For what? For fooling me?" Wala na akong paki alam kong Hindi niya ako maintindihan baka nga iyong sinabi nya na he don't understand how to speak or understand English eh kasinungalingan niya rin iyon. "Are you satisfied? Kaya aalis ka na lang matapos mo makuha ang damdamin ko?" Naiiyak kong Saad.

Nakita ko ang pagkagulat sa mga mata niya. Nagulat siya dahil finally nakuha ko rin ang pakulo niya. Maaaring isa akong tanga sa paningin nila pero hindi nila alam ginagamit ko rin naman itong utak ko.

Pinunasan ko ang luha na dumadaloy sa mata ko tsaka siya tinalikoran, nagtungo ako sa kwarto ko at ni-lock Ang pinto.nakakainis sila darating sila sa buhay ko tapos ganito rin ang gagawin nila sakin. Ang sama nila hindi nila iniisip ang nararamdaman ko.

Gumapang ako sa kama ko at kinuha Ang unan at doon umiyak nang umiyak.

"Claire, buksan mo iyong pinto, paki-usap!" Tawag niya sakin habang kumakatok. ".... Hindi, pwede mag mong guluhin ang isip!..."dinig kong sigaw niya. Ngayon siya Ang may ganang sigawan ako ang sama niya, gaya lang siya, nila. "Claire, pwede ba buksan mo 'to mag-usap tayo ulit...""...umalis kayong dalawa kong gusto niyo, Hindi ako pwede ganito ang sakit niyo sa ulo!!" Sigaw niya ulit.

Kaya sa subrang inis ko ay iniangat ko ang ulo ko.

"Kong sakit ako sa ulo, umalis kana iyan din naman Ang gusto to fool mo!" Sigaw ko sa kanya.

"Claire, Hindi ika—, hindi ganun ibig kong sabihin hindi ka sakit sa ulo." Saad niya sa labas habang kumakatok sa pinto.

Kasasabi niya lang kanina na sakit ako sa ulo tapos hindi na naman. Sinigaw ko sa unan ko Ang sakit na nararamdaman ko at inis ko sa kanya. Walang hiya siya.