《FİNAL》Kehribar Lisesi

7

"Oraya girince sakın çığlık atma tamam mı?"

"Nereye? Aslanlara atmayacaksınız beni değil mi?"

Dora uzun bir kahkaha attı önce. Sonra da bunu ciddi ciddi soruyormuşum gibi dikkatle bana bakıp "Tabi ki hayır." dedi. "Hem birileri birilerini parçalayacaksa bu kesinlikle bir kaç saat sonra sen olursun?"

"Ne?" diye sorduktan sonra çığlık attım. Kolye derime batmaya başlamıştı.

"Sandığımdan daha çok direndin."

"Neye?"

"Ona." dedi kolyeyi gösterip. İyi de ben hiçbir şeye direnmemiştim ki. "Adin taktığı anda seninle bütünleşmesi gerekiyordu. Senin sandığı kadar güçlü olmadığını söylemiştim ona, ama görünüşe göre o senin hakkındaki düşüncelerinde oldukça haklı."

"İkidir bunu yapıyorsun."

"Neyi?"

"Bu hikayedeki iyinin o olduğunu ima ediyorsun."

"Şu an biraz endişeli. Seni korumak ikimizin de düşündüğünden daha yorucu." Ne yani? Bu yüzden mi sürekli sinirliydi?

"Neden yapıyorsunuz ki bunu?"

"Seni biz seçtik. Öylece elimizden alamazlar."

"Neden seçtiniz peki?"

"Ben seçmedim dedim ya."

"Ama biz dedin." Kaşlarımı çatarak ona baktım. "Hem biliyor musun, birileri parçalanacaksa kesinlikle senden başlayacağım." dediğimde tekrar gülmüştü.

"Akşama kadar sağlam kal da önce." Sesi duyduğumda etrafa baktım.

"Ne oldu?"

"Ne? Sen de duymadın mı? Kimdi o?"

"Adin!" Dora anında çığlık atınca bir adım geriye çekildim içgüdüsel olarak. "Kıpırdama. Cama da yaklaşma."

"Ne oluyor ya?" Gözlerimi zorla açık tuttuğumu anladığım saniyelerde kolye derime daha çok batmaya başlamıştı. "Çıkar şunu." diye çığlık attım.

"Sakin ol tamam mı?"

Gözlerim kapanmak üzereyken Adin odaya daldı.

"Tamam." Üzerime doğru eğilip kolyeyi vücuduma doğru bastırdı, benim çığlıklarım eşliğinde.

"İstediğin kadar bağır. Ama sakın gözlerini kapatma. Duydun mu beni?" Şu üzerime çöken ağırlıktan değilse de acıdan bayılacaktım birazdan. Ve hâlâ saçma sapan konuşup o saçma kolyeyi vücuduma batırmaya devam ediyordu.

"Lâl!"

"Özür dilerim." dedim, gözlerimi kapatmadan önce.