Kendine Hoş Geldin

Pes Etmedim Ama... Niye Başaramıyorum?

Anlayamıyorum, pes etmedim ve yoluma devam ettim. Elimden geleni değil fazlasını yaptım ama hala aydınlığa gelemedim.

Geldim dediğimde ordaki biri hep beni itti. Neden hala kalkıp ilerlemeye çalışıyorum bilmiyorum.. Her seferinde beni geri itiyor ve uzaklaştırıyor.

Diyorum ki o zaman başka yöne, ters yola girerim. İlerlemeye başladığımda çekiyor beni kendine. Yaklaştırıyor ama yanına almıyor.

Sanki beni ezmek hoşuna gidiyor. Her yaptığımı bir hata olarak görmeyi seviyor.

Bir amaç bulamıyorum ilerlemeye. Geleceğim daha güzel olsun diye ilerlemek de istemiyorum artık. Ama neden bedenime laf geçiremiyorum? Neden ilerlmemeye devam ediyorum..?

Belki de son kalan umutlarımdır bunlar, birinin beni bulup kurtaracağını umuyorum galiba. Belki de ters yola hiç gitmemem gerekiyor. Şuan çektiğim acıdan daha büyüğünü çekeceğim belki de?

Bilemiyorum ya da artık bilmek istemiyorum. Kimisine göre anlamsız konuşuyorum kimisine göre anlamlı, oysa konuşmak istiyor muyum onu bile bilmiyorum.

Düşünüyorum, çıkmaza giriyorum, ağlıyorum, ağlayamıyorum.. Ama engel olamıyorum o düşüncelere. Artık düşünmek istemiyorum diyorum ama düşünmeden edemiyorum.

Kendimi bırakmak istiyorum, itilmlek istemediğim için oraya oturup kalmak istiyorum ama izin vermiyor. Bir şey buna engel oluyor. Yoluna devam et diyor. En sonunda varacaksın diyor.. İnanmıyorum, inanamıyorum.. Ama.. İçimdeki bir ses, inanmam gerektiğini söylüyor..

Belki de gerçekten doğru yol budur?..

-

Biliyorum çok anlamsız şeyler yazdım, pek bir anlamı yok. Ama gerçekten aklımdan geçenleri yazmaya çalıştım, umarım beğenmişsinizdir..