Bedenemi kuş gibi hafiflemiş hissediyordum, bedenim ilk kez bu kadar rahattı.
Canım yanıyordu, gözümden süzülen yaşlar yanağıma doğru akıyordu. Doktorum pencereden dışarı bakıyordu, yanında acı çeken birisini görmezden gelmek bu kadar kolay olmamalıydı!
"Ya sen nasıl bu kadar rahat olabiliyorsun"
Cevap vermedi, bu adam beni delirtecekti.
"Minel farkındayım acı çekiyorsun, fakat elimden maalesef ki bir şey gelmiyor"
O an haykırdım,
"Acı çekmek insanı delirtiyor ve ben şu an kalbimin en derininde yoğun bir acıdan başka hiçbirşey hissetmiyorum!"
Bedenimde hissettiğim yorgunluk hissi ile gözlerim kapanıyordu, zihnimdeki düşünceler beni uyutmuyordu.
Kahretsin! Dayanamıyordum bu kadar acıyı ruhum kaldırmıyordu. Ruhum bana yalvarıyordu adeta. "Beni kurtar" diyordu bana. Ama elimden hiç bir şey gelmiyordu. Kurtarmaya çalıştıkça daha kötüye sürükleniyordum. Kalbim kanıyordu zihnim oldukça şiddetli bir yara almıştı.
Doktorum odaya girdi ve hiç bir şey söylemeden yanımdaki koltuğa oturdu. Bakışlarımdaki yorgunluğu gizlemeye çalışarak ona döndüm.
"Neden geldin?"
Gözyaşlarımı kontrol edemiyordum.
"Minel elimden inan ki bir şey gelmiyor"
O an kendimi tutamadım ve haykırdım,
"Çık dışarı!"
"Bana olan nefretinin sebebini öğrenebilir miyim?"
"İnsanlara olan nefretimin sebebi kendime olan nefretim"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Karanlık Ormanın Aydınlığı
Ficção AdolescenteAkıl sağlığını kaybetmek üzere olan Minel'in doktoru ile büyük bir aşka adım atma hikayesi.
