Kurdele seçimi yapmak çok zordu. Her kadının en az yedi çeşit kurdelesi olur ve özenle saklardı. Ruh hallerini simgeleyen renkleri tercih eder, en göz alıcılarını takıp beğenilme isteklerini tatmin etmiş olurlardı. Herkes çok severdi kurdeleyi ve saçlarını kurdele ile taçlandıran kadınları.
En güzeli en uyumlusu hangisi diye düşünmek can sıkıcı bir hal almaya başlamışken krem rengi kısa kurdeleyi seçerek bir tutam saçımı bağladım. Boy aynasının önünde kendime bakmaya başladım. Kıyafetlerime ve kurdeleme büyük bir titizlikle karar vermiştim, peki neden? Uzun zamandır kurdele takacak kadar özel bir hisse kapılmamıştım, peki şimdi bu hisler neydi? Özensiz biri değildim. Sevilmemekten korkmadım hiçbir zaman. Beğenilmeyen olmak istemezdim ama beni beğensinler diye çabalamazdım da.
Elbisemin kahverengi eteklerini tutarak merdivenlerden indim. Masayı gözlerimle taradım. Duvarda asılı olan saati kontrol ettim. Her şeyi tam zamanında hazır edebilmiştik. Elinde mısırlı salata kasesiyle mutfaktan çıkan annem gülümseyerek yaklaştı ve kaseyi masanın köşe kısmına koydu. Ellerini beline yerleştirerek bakışlarını önce bana ardından saçlarımdaki krem rengi kurdeleye yöneltti.
"Özel birinin geleceğinden haberim yoktu."
Gelen salatayla birlikte tamamen hazır olan masadan gözlerimi alarak bana imayla gülümseyen anneme çevirdim.
"Çok özel bir gündeyiz anneciğim. Her yeni gün, her sabah doğan güneş, her gece ışıldayan ay... Her yeni gün; yeni şanslar, yeni insanlar, yeni kararlar demek. Her yeni bir gün, yeni bir biz demek." Gülümseyen gözlerime içtenlikle bakıyordu.
Tam konuşmaya başlayacağı esnada kapı tokmağının sesi kulaklarımıza ilişti. Anneme arkamı dönerek salondan çıkmaya yeltendiğim sırada kapıya yaslanmış bir vaziyette bizi izleyen babamın yumuşak ve bir şeyleri anladığını belli eden bakışlarının esiri oldum.
İlgili bir ailede büyümüştüm. Çok verimli ve eğlenceli bir çocukluk yaşadığım için şanslıydım. Annem beni korur kollar, doğruyu yanlışı ve mantığımla hareket etmem gerektiğini öğretirdi. Bana yürüdüğüm yolda sağlam adımlar atmamı tökezlemeden yolumu nasıl bitireceğimi anlatırdı. Babam ise hayallerimin peşinde duygularımla hareket etmemi söylerdi. Gururumu bazen bir kenara bırakmam gerektiğini ve sadece yüreğimden gelen sesi dinlememin doğru olacağını öğütlerdi. Annem için gururlu ve güçlü bir kadın olmalıydım; babam için ise mutlu olmam önemliydi. Tutkularıma sahip çıkmamı ve son damlasına kadar hissetmemi isterdi. Ama tutkularımın esiri olmamam gerektiğini de öğretmişti.
Annem sorun yaşamamamı ister, babam yaşadığım sorunlarla baş edebildiğimi, her şeyin üstesinden gelebildiğimi görmek isterdi. Annem yürüdüğüm yolda düşmemeyi, babam ise düştüğümde kalkmayı öğretmişti.
Hal ve hareketlerimden, söylediğim her söz ve bakışlarımdan her şeyimi anlayan babam bu seferde içimdeki hisleri anlayabilecek miydi?
Gelen konukları kapıda karşıladım. "Bayan Williams, Bay Williams." öncelikle May'in anne ve babasını reverans yaparak selamladım. Yemek masasının bulunduğu salona doğru geçtiler. Ardından Ron'un anne ve babasını selamladım, "Bay Dean, Bayan Dean." Her biri kendi yaşlarına uygun bir şekilde eğildiler.
Ron, May'in elinden tutarak basamakları çıkmasına yardımcı oldu. Evet, May tek başına da halledebilirdi -her ne kadar düğmeli mini bir elbise giymiş olsa da-. Ama Ron fazla mütevazı bir insandı. Özellikle söz konusu May olduğunda göz ardı edilemeyecek boyutta zarafet ve anlayış sarıyordu etrafını. İkisiyle de sarılıp salona doğru uğurladım.
Kapının önündeki 3 basamağın gerisinde kendisini içeri davet etmemi bekleyen Francis Bey vardı. Giydiği açık kahverengi boğazlı kazak biçimli vücudunu gözler önüne seriyordu. Kazağın altına giydiği koyu kahve kumaş pantolon ve bileğine taktığı saat ile çok göz alıcıydı. Kahverengi tonları tercih etmişti, benim gibi. Bu durum dudaklarımda engelleyemediğim bir sırıtışa yol açmıştı.
