Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες

1.Το ημερολόγιο

Ιούλιος 1960

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα στο σπίτι μου , στο σπίτι που μεγάλωσα κι έζησα ,το σπίτι του προπάππου μου του Χαρίλαου Σαλβάνου.Κοιτάω προσεκτικά τα πράγματα μου πριν από ένα χρόνο ούτε που θα μου περνούσε ποτέ από το μυαλό να φύγω και να τα παρατήσω όλα ...Αλλά τώρα....τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά καθώς δεν αποφασίζω εγώ για το μέλλον μου ,αλλά ούτε και οι γονείς μου,δυστυχώς για μένα αποφασίζει η κοινώνια , γιατί είμαι και θα είμαι για ακόμα 3 χρόνια ανήλικη και σε αυτές τις τραγικές περιπτώσεις δεν μετράει ούτε ποιός ήσουν ,ούτε τι θέλεις , γιατί απλά όταν είσαι μόνος,ανήλικος, χωρίς χρήματα , χωρίς ήθος εεεεε τότε δεν έχεις πολλές επιλογές παρά να συγκεντρώσεις όλη τη δύναμη σου και να αποδεχτείς την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι είναι χρέος σου να την αντιμετωπίσεις . Δυστυχώς η αλήθεια είχε φανερώσει σε μένα το χειρότερο της πρόσωπο .

Καθώς εγώ βουλιάζω στις σκέψεις μου , στον καημό μου αισθάνομαι το χέρι να αγκαλιάζει το πόμολο αργά, νωχελικά .Απάθεια,αυτό ένιωθα .Ήξερα ποιος ήταν, άλλος ένας ,απο αυτούς από αυτούς πουδν νιώθουν , δεν καταλαβαίνουν από αυτούς για τα συλλυπητήρια...

Η πορτα ανοιγει ακουω τη φωνη της κοινωνικης λειτουργου
-Ετοιμη να φυγουμε;με ρωταει.Δεν απανταω....
Το ιδρυμα ειναι πολυ μεγαλο λενε,με κηπο και πολλα υπνοδωματια ,αλλα δεν με ενδιαφερει .Δεν θελω να εγκαταλειψω το σπιτι μου...αχ !Βεβαια τα πραγματα δεν ηταν παντα ετσι....