Δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες

Ιστορια μιας ζωης.1

Τον πατερα μου τον ελεγαν Κωνσταντινο Σαλβανο και ηταν γονος ξακουστης οικογενειας της αθηνας αυτης του παππου μου ,Χαριλαου Σαλβανου,και κληρονομος μιας τεραστιας περιουσιας που ποτε δεν επιθυμησε.Ηταν λιτος ανθρωπος και απολαμβανε τις απλες ,καθημερινες χαρες και δεν ασπαζοταν την ψυχρη φιλοσοφια του πατερα του, ο οποιος καθε μερα που περνουσε ηθελε ολο και περισσοτερα χρηματα και εξουσια.Με αυτο το σκεπτικο με μεγαλωσε κι εμενα παρ'ολη την οικονομικη ευχερια της οικογενειας μου να ειμαι ολιγαρκης και να ζω οπως επιθυμω.....ο πατερας μου ηταν σπουδαιος ανθρωπος ,οχι επειδη αποδειχθηκε ικανοτατος να χειριστει την κολωσιαια επιχειριση που κληρονομησε ,αλλα επειδη αγαπουσε τη ζωη και δεν ηταν επιπολαιος ,ηταν ανοιχτοχερης ,προθυμος να βοηθησει και ειχε ομορφη ,γαλληνια ψυχη

Ηταν ομορφος ,πολυ ομορφος .Ψηλος,καστανος με μεγαλα,αμυγδαλωτα γαλαζια ματια. Το παρουσιαστικο του αποπνεε ευρωστια,ομορφια,δυναμισμο αλλα και εξυπναδα ,ετσι ηταν.

Ο πατερας μου γνωρισε τη μητερα μου κατα τη διαρκεια μιας αναπαντεχης επισκεψης του στη Βιεννη ,εκει οπου γεννηθηκε η μητερα μου,ελληνιδα ηταν ,οι γονεις της φτωχοι ,βιοπαλεστες ,μεταναστες.Την ελεγαν Φωτεινη ,Φωτεινη Μελλα και ηταν ομορφη ,η εμφανιση της βεβαια σε ξεγελουσε ,δεν περιμενες ποτε μια τοσο γαλληνια και φιλησυχη παρουσια ,σχεδον αιθερικη να κρυβει μεσα της ενα τοσο μεγαλο μεγαλειο ,σκεψεων ,γνωσεων,δυναμισμου και αποφασιστηκοτητας.Ηταν ψηλη και λεπτη με μακρυα ,καστανα ,σπαστα μαλλια που τυλιγαν ομοιομορφα τη λεπτη της μεση.Ειχε τεραστια αμυγδαλωτα γαλανα ματια ,ητα τοσο φυσικη, τοσο ομορφη ηταν απλα ο εαυτος της,και αυτο ηταν που ξετρελανε τον πατερα και τον παρακινησε να τηνν <<εξερευνησει>>....η μητερα μου ηταν 5 χρονια μικροτερη απο τον πατερα μου , αλλα το ιδιο ικανη.Ετσι γνωριστηκαν , ηρθαν στην ελλαδα ,παντρευτηκαν και καπως ετσι δημιουργηθηκα και θα μπορουσε ετσι να αρχισει μια ρομαντικη ιστορια ενος ζευγαριου,ομως η αληθεια ειναι εντελως διαφορετικη.......Μια συνηθισμενη ημερα η μητερα μου και  ο πατερας μου εφυγαν από το σπιτι όπως εκαναν καθημερινα για τη βολτα τους.Τους ειχε γινει συνηθεια αυτή τη βολτα.Εβγαιναν λιγο από τη ρουτινα και πηγαιναν το πολύ 2 χιλιόμετρα με το αυτοκινητο,εν εγω εμενα σπιτι μικρη καθως ημουν να με κανακευουν οι γιαγιάδες.Το μεγαλο φορτηγο ανεπτυξε ταχυτητα και ο χρονος παγωσε,φανταζομαι τις εκφρασεις της μανας μου εκεινη τη στιγμη,αραγε τι να σκεφτηκε;προσπαθησε να προστατευτεί;Ποτε δεν εμαθα...Αλλα ετσι εχω διαβασει να περιγράφονται οι θανατοι στα βιβλια,πονος μιας στιγμης,απογνωση ενός λεπτου και μετα τιποτε...μετα σκοταδι η και φως.Αν ξερω κατι είναι τουτο από τη στιγμη που το παλιο φορντ αγγλια συντλιφθηκε στην ασφαλτο,απο το κρυο αυτό σημειο ξεκινα η ιστορια μας...