სამზარეულოში ვიჯექი და ჩაის ვსვამდი, ხანდახან წამომიძახებდა ხოლმე და ჯეიკის სიტყვებს სასაცილოდ ვიმეორებდი ,,მეგობართან მივდივარ მასთან ვისაუზმებ არ დამელოდო "
ცოტახანში მადიმ დამირეკა ვიდეო თვალი და თან საუბარი დაიწყო თან მზესუმზირის ჭამა
– დამპალი ბიჭი სახლში, როგორ დაქტოვა? არა გადავიფიქრე ეგეთი თავქარიანი სიძედ არ მინდა – თქვა მადიმ და ჩაი ხმაურიანად მოსვა
– ისე ხო რას ამბობ ცოლად მივყვებოდი
– რაო რომელ ძმაკაცთან მივდივარო
– აზრზე არ ვარ. საერთოდ არ ვიცი ვისთან გდია
–გინდა ვიპოვო? სულ ორი წამის საქმეა
– მიდი აბა თუ ქალი ხარ
– კაი მესიჯს მოვწერ და ნახე – თქვა მადიმ და ტელეფონი გამითიშა
რამოდენიმე წუთში მადის ესემესი მომდის
მადდ ანაა ვიპოვე
ანნა ჰა ვინაა? ფოტო გაქ
მადდ აბა ისე როგორ აი ნახე
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
სები ქვია ჯეიკიც ჰყავს მონიშნული ფოტოზე
ანნა ჯიგარიხარ
მადდ ვიცი დაიკო. კაი უნდა წავიდე შენნაირი მოცლილი კი არ ვარ
ანნა ხო კაი
მადისაც აღარ მოუწერია მეტი, აღარც ჯეიკი გამოჩენილა და არც კი დაურეკავს ფილმების ყურებაში გართულს მისაღები ოთახის მდივანზე დამეძინა. დილით ადრე გავიღვიძე, ჯეიკის ოთახში ავედი და იმის იმედით რომ იქ დამხვედობა მაგრამ ამაოდ ჯეიკის ოთახი ისევ ისეთ მდგომარეობაში დამხვდა როგორც დავტოვე. სამზარეულოში ჩავედი და წავიხემსე, ტელეფონს თვალს არ ვაშორებდი იმედი მქონდა ჯეიკი ესემეს მომწერდა მაგრამ სულ ტყუილად არც კი გავხსენებივარ, თავი უსარგებლო ნივთად ვიგრძენი. დღეები გადიოდა მაგრამ ჯეიკი არსად არ ჩანდა ყოველი დღე უფრო და უფრო უარესი ხდებოდა ახლა გავიგე მისი ფასი და ისიც რასაც ჩემთვის წარმოადგენდა, მონატრება ზუსტად ის გრძნობაა რომელიც ადამიანის ფასს გვასწავლის. დაახლოებით ერთი კვირა გავიდა რაც ჯეიკი სახლში არ დაბრუნებულა. დილის 11საათზე ტელეფონის ზარის ხმა გავიგონე გახარებული წამოვვარდი საწოლიდან იმის იმედით, რომ ტელეფონზე ჯეიკის ნომერს ამოვიცნობდი. მაგრამ მის მაგივრად დედაჩემის ნომერი წავიკითხე უნდა მეპასუხა ისიც კი გამიკვირდა არ დროს რომ რეკავდა
– ხო დე?
–ანნა როგორ ხართ ჯეიკი სახლშია?
–არა რამოდენიმე დღეა არ გამოჩენილა რამე მოხდა?
–სასწრაფო სალაპარაკო მაქვს შენთან და ჯეიკთან, რომ მოვა აუცილებლად დამირეკე – ესღა თქვა და ყურმილი დაკიდა
ოთახში ბოლთას ვცემ და ჯეიკთან დარეკვას ვიწყებ
– გისმენ ანნა – გავიგონე ჯეიკის ხმა
–ჯეიკ – ვთქვი და ამოვისუნთე რადგან დავრწმუნდი რომ ჯეიკი ცოცხალია
– გისმენ
– დედამ დარეკა ჩვენთან რაღაც საქმე აქვს და თუ შეიძლება სახლში მოდი – ბოლო სიტყვა ცოტა მკაცრად წარმოვთქვი და ჯეიკის პასუხს დაველოდე
– ეს მოთხოვნაა თუ ბრძანება – თქვა და გავიგონე მისი ჩაცინ3ბის ხმა
– ბრძანება! – ვუთხარი და ყურმილი დავკიდე
დაახლოები 2 სათესი ჯეიკი სახლში დაბრუნდა, სახლში შემოვარდა და როდესაც დამინახა თვალები ძირს დახარა, ძალიან ჰგავდა პატარა ბავშვს.
– ჯეიკ რა გჭირს ჰა? მთელი ერთი კვირის მანძილზე სად იყავი? შეყვარებული დაგშორდა და დეპრესიაში იყავი თუ რა მოხდა? – ბოლო სიტყვების თქმის შემდეგ უცნაური გრძნობა დამეუფლა
– მომისმინე ანნა ჯერ ერთი შეყვარებული არც მყავს და არც არასდროს მყოლია, მეორე შენ ვინ ხარ? ჩემი ცოლი? ასე საუბრის უფლება ვინ მოგცა? ახლა კი მაინტერესებს რა მოხდა დედაშენმა რა თქვა – ამ სიტყვები გოგონების შემდეგ ყელში ბურთი მომებჯინა და თვალები ამიწყლიანდა ასეთი ჯეიკი არ მახსოვს ისე იქცეოდა თითქოს ამ ერთი კვირის მანძილზე სულ სხვა ადამიანი გახდა.
– რამე გაწყენინე? ასე რატომ მექცევი? – ვკითხე და ურო ძლიერად შევეცადე ცრემლების შეკავებას
– არა არაფერი არ მწყენია და მაგრამ შენ ისეთი რამ გააკეთე რაც ვერავინ ვერ შეძლო.
