5 1 0
                                    

napapikit ako ng ilang beses sa taong nakita ko.

"m-mingi..." i said, mahina lang para hindi nya masyadong marinig pero tingin ko narinig nya.

he groaned once again and stretched his arms out.

he switched from facing the opposite direction of me to facing my direction.

i was speechless. hindi ko alam kung bakit. dahil ba feeling ko nananaginip padin ako o naaalala ko yung dating kami nung elementary.

"lea..." narinig kong binanggit nya ang pangalan ko pero nakapikit padin ang mga mata nya.

hindi padin ako makapaniwala sa nakikita ko kaya hindi ako sumagot or nagrespond man lang with a hum.

he slowly opened his eyes and looked at my eyes.

"galit ka padin ba sakin..?" he asked. at dahil sa tanong nyang yan, nagising ako sa katotohanan.

"sinira mo yung pangako mo nung mga bata pa tayo, iniwan mo ko nung first year high school kahit sabi ko samahan mo ako kasi natatakot ako magisa, nagalit at nasaktan ako sayo pero di ka man lang nag sorry, iniwasan mo ako hanggang mag college tayo. sa tingin mo, mukha ba akong hindi galit sayo?" i said to him. he blinked his eyes surprisingly slow and sat up, next to me.

he looked down at his hands. he was fidgeting with his fingers.

"of course, sino bang hindi magagalit sa ganun.." he said with a bitter-chuckle. it surprised me. wait ba't bigla akong nag switch from tagalog to english narration??

"a-aware ka naman pala..." i tried to play it cool as i crossed my arms on my chest. he looked at me with a smile.

i was taken aback. his smile was really bright yet... something was hiding behind it. something I'm somehow familiar with.

then biglang nawala yung ngiti nya nung yumuko ulit sya.

"I'm not asking for your forgiveness but I'm sorry, Lea." he said as he looked at me with the same serious face.

out of context_taglish    송민기 ♡Where stories live. Discover now