Ona İyi Bak

Vedalaşma

Aşağıdan annemin "Buse kızııım hadi yemeğe" diye bağırmasıyla aşağı iniyordum o sırada gözüm duvardaki bi resme takıldı. Resme iyice baktım. Ben 5 yaşındayken çekinmiş olmalıydı. Evin bahçesinde annem ve babam ortalarında da ben vardım. Hepimiz mutluyduk. Tabi o zamanlar..
    
         ~~~~~~~

Sessiz bir yemekten sonra ben odama çıkmak için izin aldım. Sanırım biraz daha ağlayacağım.
Buğra'dan

Telefonum çalıyordu. Gün ışığı yüzüme çarparken elimle komidinin üstündeki telefonu aldım.Gördüğüm isimle hemen yataktan kalkıp duruşumu dikleştirdim. İsme bi süre baktıktan sonra elimi telefonda soldan sağa kaydırdım ve telefonu kulağıma götürdüm.Karşıdakinin konuşmasını bekledim. Bir iç çekiş sesi duydum,canım acımıştı ama sonra tahmin ettiğim gibi hasret kaldığım ses konuşmaya başladı :

"Uyuyo muydun canım ?"
Sesi ağlamaklı geliyordu ve bu benim canımı sıkmıştı neyse daha fazla bekletmeden cevap verdim.

"Yoo, hayır devam et lütfen."

"Tamam. Bugün bizim evin ordaki sahile saat 2 gibi gelebilir misin? Sen ben ve Gülce konuşmamız gerekecek."

"Pekala 2'de ordayım."

"Tamam bekliyor olacağım, seni çok seviyorum."

"Bende."
"Seni özledim."dedikten sonra telefonu o kapattı. Muhtemelen duyduğu anda mutlu olmuştu ama aklıma takılan bir şey vardı. Gülce ile biz ne konuşabilirdik ki? Veda etmek için olabilirdi. Ama o zaman da Sude'nin de gelmesi gerekirdi. Neyse bikaç saat sonra bunu öğrenecektim.

Buse

Gözlerimden akan yaşları sildim ve kendime geldim.Seni özledim demişti. Bende özledim hemde çok özledim. Neyse sahile gittiğimde Gülce gelmeden ona sarılmam lazım. Sıkı sıkı bidaha hiç bırakmayacak gibi. Ama tabi Gülce gelmeden. Aklıma akşam bi fikir gelmişti saçma olacaktı ama bugün onlara onu açıklayacağım.

Ne tepki vereceklerini tahmin edemiyorum. Çok şaşıracaktı ikiside belki kabul etmeyeceklerdi ama yapmak zorundayım. Başka çaremin olmadığını biliyordum çünkü. Nasıl açıklayacaktım peki ne diyeceğim karşısına geçip "Buğra,sevgilim. Ben yokken Gülce'ye emanetsin." falan mı? Evet tam anlamıyla bunu demeliydim.
Buğra, beni bırakmazdı. Eskileri gibi değildi. İhanet etmezdi. Sevgisine inandıklarımdandı.

Gülce en yakın arkadaşım hatta dostumdu. Bazen annem gibiydi ama çoğu zaman teselli veren taraf olmuştu. Hep yanımdaydı. Bu yüzden ona güvenim sonsuz ve ona rahatlıkla sevgimi emanet edebilirdim. Bunları düşünürken Gülce ye mesaj attım.

Kime ; Dostum
Dostum saat 2 gibi sahilin orda olabilir misin :) ?

Çok geçmeden cevap gelmişti.

Kimden ; Dostum
Tabiki ^^

Güzel. İkisine de haber vermiştim. Şimdi tek yapmam gereken hazırlanmaktı. Saat 12ydi ve 1 buçuk saatim vardı. Evet erken gidecektim çünkü Buğra da erken gelecekti. O beni hep beklemişti ve yine öyle olacaktı.

İlk hikayem ^_^ Vote ve  yorumlarınızı bekliyorum.