Bu şehir mi ağır geliyor artık bana,
Yoksa ben mi yorgunum.
Bilmediğim bir labirentte kayboldum.
Yaşamak kolay aslında,
Kimseye karışmadan.
Konuşmadan öylece kendi halinde....
Küçük bir ev hayal ediyorum,
İçinde sen ve ben.
Ama sadece hayal edebiliyorum.
Kalkıp gitmeye bile yorgunum...
Kendi kendime bile yetemiyorum,
Elimde kalan bir kaç umuttu,
Onları da göz yaşlarım kuruttu.
Sözler yok olmuş artık,
Kelimeler tükenmiş...
Bitmez dedigimiz yollar bitmiş.
Elde sadece yaşanan güzel anılar,
Herkese bahsediyorum yaşananlara tutunarak ,
Biraz senden biraz benden ,
Bazen de ikimizden .
Geceler güzel anlıyor beni,
Bide yağmurlu günler.
İnsanlar mı?
Onları boşver...
Anlıyormuş gibi görünüp,
Sonra da oh olmuş derler.
Benle sen yeteriz birbirimize.
Ben sen olurum sende ben.
Yuvarlanır gideriz istersen...
Ama ;
Herşeyi baştan anlatmaya yorgunum,
Gel suskunlugumdan anla göznurum...
