Şimdi ne agır geliyor yüregime bilmiyorum
Ne buruşuk bir takvim yaprağı
Ne akıp kendini bırakan zaman
Ne de susmayı beceremeyen kelimeler
Oturmuşum bir kuytuda
Kendimi arıyorum çığlık çığlıga
Kimi sorsan şimdi tanıyamam belki
Kendimi bile bulamadığım bu sokaklar
Bana mezar olcak belli
Gitmek degil aslında bu gidiş
Hala adını koyamadığım bir dinleniş
Senin kuytunda küsmek bile güzelmiş
Hayat acımaz insana unutma
Yaprak bile sormaz agaca terkederken
Ve dalga kandırır sahili sen benim dercesine
Sonra oda gider acımaz kalana ne olur diye
Ve gündüz kovalar da durur geceyi
Sen ol karanlık olsun razıyım der
Karanlık umut olur gündüze
Ama bir gelir bir kaybolur
İşte bu gündüzün sonu olur
Gitmekle gidilmiyor işte
Yürek kalıyor
Akıl kalıyor
Sevda kalıyor
Umut bitiyor
Ve her şey acı vermeye başlıyor
