Lahat ng tao may kinakaharap na problema, lahat tayo may kanya-kanyang obligasyon, ang pinagkaiba lang ay kung paano natin hinaharap, kung paano natin nilalabanan.
Dahil ako?
Hinaharap ko ito ng may ngiti at tawa. Na kahit maraming problema may kasama itong halakhak.
I'm Samara Delgado and this is my story
I've been admiring someone this days or months rather, hindi ko alam kung kailan nagsimula pero sigurado akong may parte sa akin na gusto siya.
Hindi ko alam kung saan ako kumukuha ng loob para kausapin siya.
"Hiiii, goodmorning" sambit ko ng makita si Zairus.
"Ikaw na naman? " this man is really something. Kapag nagkikita kami ay parang inis siya ngunit minsan din parang ako lang ang gusto niyang makita. My friends already know about the mixed signals he's giving me. Minsan nga ay sinasabihan na nila akong tanga dahil lagi daw akong naghahabol kahit walang pakialam sa akin si Zairus. Okay lang naman sa akin iyon dahil totoo naman ang sinasabi nila. Ako ang lumalapit and that made me realize na sadyang napakalaki ko na ngang tanga to not realize my worth, una pa lang.
My friend Geia, the friend who is always supporting me but sometimes give most of the headaches. Isa siya sa mga kaibigan kong minsan ay parang tinutulak nako kay Zairus, minsan naman ay parang ayaw niya akong malapit sa kanya. Geia have older sibilings na parang mga kapatid ko narin. Maya and Lindsey are twins, they're fraternal twins, mapaghahalataan din iyon sa ugali, Maya is sometimes approchable pero madalas ay maraming takot na lumapit sa kanya dahil parang isang tingin palang ay kakainin ka ng buo, she's sweet though lalo na kapag malapit sa loob niya ang isang tao, especially me, kapag nagkikita kami ay mag-uunahan pa kami sa pagtakbo mayakap lang ang isa't isa. Lindsey on the other hand, is the most friendly, kapag titingnan siya ay parang mahinhin pero she's talkative and has a very loud voice. She's also good in solving math problems, pareho sila ni Maya, kapag nagkikita kami ay niyayakap rin ako.
They're my family,my home when i'm weak. Days, months, and years past. We all of us, with my new friends, Patrice, Anikka, Andra, Renzo and Mira finished studies. And ofcourse Zairus, it's been years since nung nagstart akong kulitin siya, moody pa rin, sala sa init sala sa lamig. Hindi ko alam kung saan ko kinukuha ang lahat ng lakas ko kapag kausap ko siya, maybe sanay na talaga ako. It's saturday and naisipan kong kitain na naman siya. At hindi ko alam na ito rin pala ang araw na susuko ako sa kanya.
Nakita ko siya sa isang café na tumigil ako para kausapin siya.
"Hi, you're grumpy again."
"Nah, masakit lang ang ulo ko dahil sa trabaho ngayon" sabi niya while massaging his temple.
"Want to unwind? May alam akong--"
"No, i want you to leave me alone, don't bother me and stop bugging me"
Napatanga ako sa sinabi niya. Nag loloading pa sa akin lahat ng lumalabas sa bibig niya. Hindi ito ang unang beses na tinaboy niya ako pero this time all his words hurt like hell.
"You're so annoying, yes you're making everyone smile, napapatawa mo sila but you're irritating, all this years nagtiis ako sa ingay mo, sa kakulitan mo pero hindi ko na kaya, so please leave me alone." nanubig ang mata ko sa mga sinasabi niya.
"B-but you gave me hopes na pwede tayong dalawa."
"Hopes?ikaw ang kusang umasa Samara, im sorry pero i can only offer you friendship, and i like someone right now." sinabi niya yon with a smile on his face.
