The Significant CLIO DRAVEN: Heiress of Helliacé

Chapter 37: Accidents happen

"Saint? I know what you're planning-"

In one simple swift move, natagpuan niya na lamang ang sarili niyang naka subsob sa higaan habang naka diin ang baril ko sa kanyang ulo. Mas diniinan ko pa ang pagkaka hawak ng kaliwang kamay ko sa batok niya ng subukan niya pang manlaban.

He cursed out loud that made me pinned him down more. His veins in his neck become so visible in my sight-looking like about to pop out from his neck.

"Damn you-DAMN YOU!-"

"Damn me all you want i won't give a damn. Now tell me, what the hell do you know?"

Madiin ang pangkaka subsob niya sa higaan dahilan upang malimitahan ang galaw na pinapakawalan niya. I can't deny the fact that he is hella strong. Nakikita ko na rin ang mga ugat sa kamay ko sa pilit pag didiin sa kanya sa higaan. Pero dahil nga sa pilit siyang kumakawala sa pag hawak ko at mas malaki siyang tao kesa sakin, he was able to make our positions switch.

Hindi naman kasing bilis ng mga kilos ko, ngunit mas mabigat.

"Fvck!" Napangiwi ako nang iikot niya sa leeg ko ng pabaliktad ang braso niyang naka wala. Mabilis na napailalim ako nang dahil duon ngunit hindi ko hinayaang ako naman ang maidiin niya sa higaan dahil tiyak akong mahihirapan na kong makabangon pang muli kung sakali.

I kicked him in his abdomen—leaving me in the bed lying. Mabilis akong tumayo at gumulid ng balakin niyang dambahin ako. I saw pure anger is his eyes as i dodge him again.

Paulit ulit lamang ang mga sumunod niyang galaw na nais akong icorner at idiin sa higaan. At nang muli ko siyang sipaan sa pag kakataong ito ay sa binti naman. Nakita kong may bagay na lumitaw sa bulsa niya mula sa likod ng slacks na siyang suot suot niya.

"The hell Matthew?! Posas?!"

Tangina?! Muka ba kong kriminal para mag dala siya ng posas sa pagkikita namin?!

Hindi ito umimik sa naging sigaw ko at muling nag tangkang lapitan ako.

I was about to throw some kicks again but my mind fastly changed when i noticed something.

Kitang kita ko ang galit sa mga mata niya pero bakit hindi niya ko sinasaktan? I still don't know his reason yet why he's acting like i did kill something or what pero diba pag galit ka ang sarap saktan ng taong ikina gagalit mo?

Then why is he like this? He keeps throwing attacks on me pero hindi atakeng nais akong saktan. The hell if i'm in his place kanina ko pa siya sinapak. But look at what is he doing.  Pilit niyang kinukuha ang mga braso ko.

Para ano?

At this point i just stop moving. I don't know, mukang di niya naman ako sasaktan eh, other than that i'm tired. Wala pa kong tulog, pahinga, punta rito, takbo doon, iwas dito, laban doon. Nakaka irita na.

Kita ko ang pag tataka sa mga mata niya ng tumigil ako sa pag galaw pero mabilis na kinuha niya na rin ang pagkakataon na yon upang mahuli ako. Kita kong mabilis niyang kinuha ang posas na nasa bulsa niya at mabilis na ikinabit ito sa akin—to be specific sa likod ko.

I rolled my eyes because of it.

Kunot nuong sinipa ko na lamang ang paa niya bago umupo sa dulo ng higaan. I saw him looked at my gun in my belt.

"Hindi ko gagamitin yan, don't bother to get it. At kung binabalak mo namang gamitin sakin to—

I devilishly smirked na mas lalo lamang ikina kunot ng kunot ng nuo niya.

—You're fvcked up. Big time." Sumeryoso ang mukha ko ganon na rin ang kanya.

"Who are you and what the fvck did he do for you to plan that?" Hindi pasigaw ang pagkakasabi niya pero damang dama ko ang galit at inis sa tono nito.