Kemikten bir kadeh, kan kırmızısı şarap.
Bir akşam yemeği masasında şeytanların,
Davetsiz misafiriydim.
Bana ikram edilen şarap, hepsini içtim.
Sakin bir müzik başlarken zehiri tadıyorum.
Bir dansa kaldırıldım, ölüm fısıldandı.
Acınası.
Şimdi şeyta...
‼️‼️Etkilesimler dusuk, boyle devam ederse kitaba devam edemeyecegim. Lutfen bu uyarimi dikkate alin. sizin yorum yapasiniz gelmeyince benim de yazasim gelmiyor 🤷🏻♀️‼️‼️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Orayı hiçbir doktor iyileştiremez." diye fısıldadı. Kalbinin üzerinde duran elim, uyuduğunu sandığım Jeongguk'un fısıltısıyla telaşla kıpırdadı. Onun kalbine dokunan ellerimden benim kalbime dokunan sözleri söyledi. "Sen de iyileştiremezsin, Roseanne."
♪Ariana Grange| Touch it♪
❀
Avucumun içinde dağılıp giden, ve her geçen saniyede çamura dönen toprağı parmaklarımın arasında mümkünmüşcesine biraz daha sıktım. Yağmur hiç acıması yokmuşcasına hırçın damlalarıyla birer mermi misali mezarın başında çökmüş bedenimi hedef alıyordu. Titredim ve ağladım. Sanki bir kabusun dikenli zirvesine yalınayak çıkmıştım ve şimdi kendimi dibini bile göremediğim korkunç karanlık boşluğa bırakıyordum. Üşüyordum, ve düşüyordum.
Üzerimde aynı elbise vardı. Beyaz, bir peri masalının prensesineaitmişcesine duran elbise. Kara şövalyemin bana evlilik teklifini yaparken, üzerinde onun kanını taşıyan elbise. Kefenim.
Yağmur damlaları süzülmeye ara vermeksizin yağarken, sevgilimin boş, sahte mezarının başında dolu ve gerçek gözyaşları akıtıyordum. Daha dün intihara kalkışmamış, ölmeye yaklaşmamışım gibi, şimdi burada canlı kaldığım için Tanrı'ya lanetler okuyordum. Bileğimdeki beyaz bandaj, tıpkı ayakkabılarım ve elbisem gibi çamura bulanmıştı. Birkaç saat önce dağılan cenaze töreninde herkes siyahın en koyu tonlarına sarılmışken, beyazın en acı verici rengiyle onlara katılmıştım. Bir türlü ayrılamıyordum bu mezarın başından. Saatler geçmişti ve hâlâ gidecek cesareti kendimde bulamıyordum. Üyeler de bırakmıyorlardı beni. Hemen arkamda, sessizce dikilip, tuttuğum yasa eşlik ediyorlardı.
Sevgilimin adını mezar taşının üzerinden tekrar ve tekrar okuma eziyetini kendime gösteriyordum. Üstelik bu tanıdık mezarlıkta, ruhuma tanınmamış yaralar açıyordum. Kızarmış gözlerimi sonunda mezardan çektim ve hemen yan taraftaki diğer mezar taşına çevirdim. Lalisa. Günün battığı yerde yüreğimde kanayan ikinci bir isim.
Titreyen parmaklarımı araladım ve avucumdaki toprağı bıraktım. Ayağa kalkmaya çalışırken dengemi sağlamakta zorlanmıştım, bundandır Taehyung'un siyah takımını kirletmemi umursamadan belime sarılışı. Başımı omzuna yaslayarak derin bir soluk aldım ve gözlerimi patika yolda yeni fark ettiğim adama çevirdim. Uzun boylu ve yapılı vücudu, siyah şemsiyesinin gölgesinde saklanıyordu. Orada sanki gizlice dikiliyor, bizi gözetliyordu. Gözlerimi kısarak ona bakmaya başladığımda beni fark etti ve sırıtarak baş selamı verdi. Onu tanıdım. Jeongguk'u tutup nehre atanlardan biriydi.
