Korkunç Bir Hayal

sahte mutluluk

Hayat bazen acımasız olabiliyor yani aslında çoğu zaman acımasız oluyor.

Şimdi de olduğu gibi.

Mert gaza basarken yolun ortasında öylece duran çöp poşetini görünce yavaşladı bu aslında oldukça garipti çünkü burası ıssız bir yerdi akıl hastanesi şehirden ve kalabalıktan oldukça uzaktı üstelik ormanlık bir yerdi. Mert arabayı durdurdu ve ikimizde arabadan çıktık iner inmez ise burnumuza çok kötü bir koku gelmişti Mert daha fazla dayanamadı ve ağaçların oraya kusmaya gitmişti ben ise çöp poşetinin yanına gittim ilk önce tereddüt ettim ama daha sonra açtım. Açtığımda ise gözlerime inanamadım.

"B- bu..."
Bu kişi arkadaşım olan Işığın ta kendisiydi gözlerimden akan yaşlara hakim olamadım Mert ise yanıma gelmişti çok az bakıp tekrar kusmaya  gitmişti öylece Işığa bakıyordum çok kötü görünüyordu her yerinde kanlar vardı kan deymemiş bir yeri bile yoktu gözleri gözleri yerinde bile değildi daha fazla dayanamadım ve Mert'in yanına gittim ,
arabaya binmişti nasıl bu kadar umursamaz oluyordu bir kere bile gelip düzgünce bakmamıştı bile.

"Mert neden öylece duruyorsun"

"Ne yapmamı bekliyorsun?"

"Mert görmüyormusun Işığı"

"Hayal sen iyimisin hayal görüyorsun herhalde" Çok komik

Mert"Ben orada ölmüş kargalardan başka bir şey görmüyorum"Böyle dedikten sonra tekrar poşetin yanına gitmiştim fakat bu sefer Işık değil ölmüş bir sürü karga görmüştüm
Bu nasıl olmuştu aklım almıyordu orada Işığı gördüğüme yemin edebilirdim.

"Nasıl b-burada demin..."

"Hayal sen iyi değilsin gel seni eve götüreyim"

Ben iyiydim ve gördüğümden de emindim ama nasıl olduysa ikinci baktığımda Işığı değil ölmüş kargaları görmüştüm Mert'in bir kaç ısrarı dan sonra gitme kararı almıştım tekrar arabaya binmiştik ama ben hala yaşadığım şeyin etkisindeydim eve doğru giderken yine hayal kurmaya başlamıştım çünkü yaşadığım şeyleri unutmak istiyordum şu hayatta yapamadım her şeyi yaşadığım her şeyi hayal kurarken kendi istediğim gibi yapabiliyordum işte bu yüzünden mutluydum.

Ya da öyle sanıyordum.