GLAIZA
Tinganan mo nga naman ang pagkakataon, siguro nga nakatadhana kaming magkatagpo ulit ni Yoyon. Paggaling ko nga dito sa Pilipinas balak kong hanapin siya. Eversince I met her ramdam kong welcome ako, feel at home, vulnerable and transparent. Minsan napapansin niya noon na bakit tahimik daw ako, nagsasalubong ang kilay ko o kaya napapasimangot ako ng hindi ko alam, pero lahat yun napupuna niya sakin sa mura niyang edad.
Yung chubby ching ching kong crush noon turned out to be one of the most beautiful faces in the country. Patay! hindi na lang crush ito eh. Nafafall na yata ako ng tuluyan.
Pero I need to tell her yung tungkol sa sakit para habang maaga pa kung aayawan niya ako agad hindi na masyadong masakit di ba.
I am already at the age na lagpas na sa life expectancy ng taong may sakit na CIPA paano kung biglang may mangyare sakin tapos maiwan ko siya agad di ba unfair naman sakanya yun.
I feel alive though knowing that someone reciprocated my feelings. I can feel the deep connection between us. Masaya akong makita siya ulit.
I didn't know how long I stared at her when I heard her snap infront of me.
" Rhi are you familiar with CIPA?"-derestong sabi ko. It's now or never. Mas maige ng magkalimutan kami ng maaga kesa patagalin ko pang sabihin. Hinanda ko na ang sarili ko sa rejection niya incase.
" Yeah, that's a rare case di ba and I think there's an alternative naman to make a person with CIPA to live normal though wala talagang lunas ang ganung karamdaman."-Sabi niya.
" I have it"-halos pabulong kong sabi pero alam kong malinaw niyang narinig ang sinabi ko.
Kumalansing sa sahig ang kutasara't tinidor na hawak na dahil nabitawan niya ito sa pagkabigla.
" I understand kong irereject mo na ako ngayun pa lang sinabi ko na sa'yo ng maaga to be fair sa'yo. Kung friendship na lang ang maooffer mo sakin tatanggapin ko"-sabi ko pero wala akong narinig na salita mula sakanya.
Pag angat ko ng tingin ay umiiyak na pala siya.
" No way!"-she blurted.
Tumayo ako at yinakap siya.
" I'm sorry"-kung para saan ang paghingi ko ng paumanhin ay hindi ko alam basta ang alam ko kasalanan ko kung bakit siya umiiyak ngayun.
" I don't want you to love me just because you pity me Yoyon. Selfish it may seem but I want you to keep you for myself pero hindi kita pipilitin na itali ka sakin. Please give us a chance. I promise I will live as long as I can"-sabi ko.
" Yeah I'll give us a chance cause hindi ko alam kung makakasama pa kita bukas sa isang araw o sa isang linggo.Bakit ngayon ka lang nagparamdam?I've been waiting for you for the longest time!"-matalim niyang sumbat sakin.
Katakot naman!From being cute to grumpy old lady.
" I have some issues with my family and ayokong sabihin sa'yo lahat ng yun ng biglaan dahil baka mastressed ka lang and besides, I am taken cared of by my closed friends para walang mangyare sakin habang nandun ako sa US"-sabi ko.
" It's getting late na we'll talk again tomorrow and sunduin mo ako bukas okay? and please slow down your bigbike lalo na kung hindi mo ako kasama"-bilin niya.
" Yeah so are we good?"
" Hindi pa!"
" Sungit naman ng Yoyon ko"-lambing ko and kiss her forehead para mawala na galit niya.
