Merhabalar! Yeni bir kurgu, yeni karakterlerle geldim. En kısa zamanda LÇ için ilk bölüm, Savaş Sevdası için ise ikinci bölüm yükleyeceğim. Şimdi yeni karakterlerimizle baş başa bırakıyorum sizi. 🙈♥️🔥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bitti dediğiniz anda başlar çoğu zaman hayat. Artık tekim dediğiniz yerden yeniden doğmanızı sağlar. Ben Mahpare Aslansoy. Adının anlamı yeniden doğmak olan bir adama aşık oldum.
Turgut Karahanlı.
Ve o adam tarafından, ölüme terk edildim. Gidişiyle öldüm. Değil yeniden doğmak, kaldığım yerden bile devam edemedim.
Burası Lotus Çıkmazı, çocukluğumuzdan beri saflığı, temizliği öğretirler bize. Bu sokaklarda büyüdük, bu çıkmaz sokağın adı kaderimiz olsun istedik. Aşık olduk, terk edildik, güldük hatta yeri geldi ağladık. Ama sonuna kadar beraberdik.
Ben Mehpare, bu mahallede doğdum, bu mahallede aşık oldum, bu mahalledeterk edildim, bu mahallede güldüm ve hatta bu mahallede ağladım.
Artık siz de bizim mahallemizin sakinisiniz, Lotus Çıkmazı'na hoş geldiniz.
Düşüncelerin kıyısında dolaşırkenkolumu yakan parmaklarla sendeledim. Etim resmen tenimden çekilmişti. Teyzem gözlerini belerterek bana bakıyordu tam karşımda.
Klasik bir bayram sabahı, mahalle boyunca kurulan sofranın bir ucundaydım. Ve teyzem kendisini duymadığımdan yanımda duran Sezen'e beni cimciklettirmişti. Hayalimdeki teyze yeğen ilişkisi!
"Uzat şu tabakları o tarafa hadi kızım!"
Teyzeminitiraz istemeyen sesi Sezen'i de beni de oldukça sıkmıştı. Sezen kulağıma doğru eğilip, "Sanki bir buna bayram he!" dedi. Güldüm. Hemde en kahkaha atılanından. Tabi annemin gözler yine pörtledi. Anında kestim gülmeyi.
Masalarda tabakları dağıtırken, bir yandan da içim buruktu. İnsan en kalabalık günde tek kalır mı? Yanında sevdiğiyoksa kalırmış...
Dört senedir tektim ben. Dört senedir her bayram bir yanım eksik oturdum upuzun şefkatin konuşulduğu bu masaya. Bir yanım kırgın, bir yanım kızgındı. Yapma dememe, gitme dememe rağmen dinlemedi beni. Yaptı. Gitti. Ve sonunda, bizi birbirimizden ayırdı.
Onun bir gecede düşünmeden yaptığı hata, bizi birbirimizden ayırmaya yetti de arttı.
Herkes sofraya yerleştiğinde çoktan bayramlaşma faslı bitmişti bile. Lotus Çıkmazı'nda bayram çok erken saatte başlardı. Yine öyle olmuş, erkenden büyüklerin elleri öpülmüştü. Küçüklere şekerler dağıtılmış, paralar verilmişti.
Şimdi sırada herkesin elinden emeğinden geçen bayram kahvaltısını yapmaktaydı.
Masada bir rabarba hakimdi. Masanın en ucunda olmanın verdiği keyifle uzunca izledim olan biteni. Bir köşede yaşlı meclisi, masanın ortasına yayılan mahallenin genç kesimi ve ardından başlayan aileler.
Masanın iki ucundaki sandalyeler boştu. Çünkü o sandalyeler hala sahiplerini bekliyordu. Masanın birköşesindeoturan Sezen'e, en yakın arkadaşıma baktım. Bugün aynı yaralardan kabuk bağlıyorduk biz. Dört senedir olduğu gibi...
Sezen bana gülümsedi ben ona. Sonrası uzun bir sessizlik.
Herkesin sessizce yemek yediği bu masanın dışında bir ses yankılandı sokakta. Kalın topuklu kundura sesi... Sesinden bile derisinin kokusunun alındığı, parlaklığı ve sesi kilometrelerce öteden anlaşılan o ayakkabılar ve sahibi.
Herkes elindekileri bırakmaya başladığında dönüp bakmaya cesaret edemedim.
Cesaretime gölge düşürecek bir koku ilişti burnuma. Duymaktan korktuğum koku şimdi tam arkamdaki adamdaydı. Dönüp bakmasam da artık kokusundan kim olduğunu biliyordum.
"Selamın aleyküm." dedi kalın sesiyle. Gözlerim Sezen'e kitlendi. Ancak Sezen bana değil gözleridolu bir şekilde arkama bakıyordu.
Esen rüzgar yemin etmiş gibi kokusunu burnuma getiriyordu. Saçlarım arkamdakiboşluğadoğru süzüldüğünde rüzgarım bir anda kesildi.
Gözlerimi kaldırıp önümde dikilen adama baktım. Bana doğru eğildiğinde bir eli sandalyemde diğer eli de önümdeki masadaydı. Kafesinin içine hapsedilmiş gibiydim.
"Allah'ın selamını almamak ne zamandır huyun oldu anka kuşu?"
