Η δε γυνή να φοβείται τον άντρα ΙΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Ο Αντώνης κατάλαβε πόσο φτωχικά ζούσε από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του μέσα στο σπίτι της. Ένα ετοιμόρροπο δωμάτιο με ένα εξίσου ετοιμόρροπο κρεβάτι και ένα τραπέζι με δύο καρέκλες που απορούσε πώς άντεχαν ακόμα έστω και τη λεπτή σιλουέτα της Ελενίτσας. Αισθάνθηκε το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι του. Αυτά συνέβαιναν για να θέλει η κυρία Ελένη να δείξει  αξιοπρέπεια και ανωτερότητα. Δεν το πίστευε ότι η δική του γυναίκα ζούσε μέσα σε αυτό το αχούρι ενώ εκείνος είχε χρήματα για να της παρέχει μία ζωή κατά πολύ ανώτερη. Αν ήταν δυνατόν! Και αυτός ο Παρλαπίπας ο δικηγόρος της δεν μπορούσε να του πει τόσο καιρό ότι η Ελένη έχει τόσο μεγάλη ανάγκη, αντί να την αφήνει να απορρίπτει τη βαρβατη διατροφή, που της είχε επιδικάσει το δικαστήριο;; Τέλος πάντων, αν και δεν ήθελε να τον ξαναδεί, αύριο θα περνούσε ο ίδιος από το γραφείο του δικηγόρου της και πρώην φίλου του και θα τα κανονίζε όλα. Πρώτα όμως θα ενημέρωνε την Ελένη, δεν ήθελε να κάνει τα ίδια λάθη με παλιά. Δεν θα την άφηνε όμως να έρθει μαζί του. Ήθελε να έχει όλο το ελεύθερο να τα πει ένα χεράκι στον Ιάσονα, που ενώ ήξερε την κατάσταση, αδιαφορούσε πλήρως. Πέρα από αυτό όμως έπρεπε να βρει γρήγορα ένα σπίτι. Και όχι ένα απλό σπίτι, ένα σπίτι καλό, για να έχει την Ελένη αρχόντισσα όπως της άξιζε. Επιπλέον τώρα πια ήταν και διευθυντής υπουργείου, θα είχε επισκέψεις δεν μπορούσε να μην έχει ένα καλό σπίτι με καλή επίπλωση και εξοπλισμό. Και εξάλλου από όσο είχαν τη συζητήσει με την Ελένη στο πλαίσιο της καινούργιας αρχής που έκαναν, ήθελε και εκείνη ένα παιδάκι, όπως ακριβώς και εκείνος. Εννοείται ότι δεν θα μπορούσε να έχει την οικογένειά του να ζει μέσα σε τρώγλη ενώ εκείνος έχει μία τόσο καλή δουλειά.

"Τι σκέφτεσαι Αντωνάκη μου;", ρώτησε η Ελένη που τον κοιτούσε με ανησυχία. "Μήπως μετάνιωσες;"

Ένα μακρόσυρτο γέλιο του ξέφυγε αυθόρμητα.

"Είδες για να λες τέτοια ανέκδοτα κυρία Ελένη;" της είπε ενώ γελούσε ακόμα και την τράβηξε στην αγκαλιά του. "Κοίταξε αύριο θα πάω στον Ιάσονα, πρέπει να κινηθούν κάποιες διαδικασίες."

Η Ελένη τον κοίταξε αναστατωμένη.

"Μην αγχώνεσαι βρε κουτό!", συνέχισε εκείνος. "Πρέπει να κινηθούν οι διαδικασίες για τον γάμο μας, και πέρα από αυτό πρέπει να σε εξασφαλίσω αφού τόσα χρόνια δεν δεχόσουν. Είναι υποχρεωσις μου να το κάνω. Και φυσικά θα πρέπει να μιλήσω με τον μεσίτη έτσι ώστε να μας βρει ένα σπίτι όσο πιο σύντομα γίνεται. Ρετιρέ με τέσσερα δωμάτια, ξέρω!! Μην ανησυχείς θα γίνουν όλα όπως πρέπει!". Η αλήθεια είναι ότι είχε πολλά να κάνει, ήταν πολλά τα ζητήματα που έπρεπε να τακτοποιήσει αλλά αφού είχε την Ελενίτσα δίπλα του δεν τον ένοιαζε. Όλα θα τα κατάφερναν μαζί.

Η Ελένη τον κοίταξε και δάκρυσε. Πρόλαβε να διακρίνει φευγαλέα την απελπισία στο βλέμμα της και πάγωσε το αίμα του.

"Ελενίτσα μου τι έχεις; Μήπως εσύ μετάνιωσες;", τι ρώτησε ενώ η καρδιά του πεταριζε στο στήθος του.

"Αυτό να μην το ξαναπείς ποτέ!", του είπε επιτακτικά. "Απλά έχω κάποια προβλήματα στη δουλειά μου"

Ο Αντωνάκης στραβομουτσουνιασε. Όχι φυσικά επειδή η Ελένη δούλευε, σε καμία περίπτωση, οι εποχές που θεωρούσε την Ελενίτσα ως υποταγμένη υπηρέτρια είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Είχε ενστάσεις γιατί ήξερε πόσο την είχε ταλαιπωρήσει, και πλέον ήθελε να την έχει κορώνα στο κεφάλι του, χωρίς να κουράζεται για τίποτα. Έπειτα ήταν και το άλλο. Ήταν φανερό ότι η Ελένη δεν ήταν ευχαριστημένη από τη δουλειά της. Οπότε αναφερόταν σε αυτήν σκοτείνιαζε. Ο Αντώνης είχε αποφασίσει να μην την πιέσει. Δεν ήθελε να την ωθήσει να πιστεύει ότι την ήθελε πάλι δούλα κλεισμένη μέσα στο σπίτι.

"Και τρέχει Ελενίτσα μου, θέλεις να μου πεις;"

"Να... ο διευθυντής είναι κάπως περίεργος. Τέλος πάντων τα καταφέρνω πάντως.", κατέληξε εκείνη.

Ο Αντωνάκης κατάλαβε όμως ότι επρόκειτο για σοβαρά θέματα. Αν στο θέμα γάμος είχε μείνει μεταξεταστέος, στα εργασιακά ζητήματα είχε άριστη αντίληψη των καταστάσεων. Ήταν σίγουρος ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά, αλλά ήθελε να του το πει η Ελένη μόνη της όταν εκείνη θα ένιωθε έτοιμη, χωρίς εκείνος να την πίεσει. Φυσικά δεν θα άφηνε το θέμα στην τύχη του. Θα έκανε και εκείνος διακριτικά την έρευνα του. Και αλίμονο σε όποιον είχε πειράξει την Ελενίτσα του!!!