final part
+ងាកមកមើលក្នុងបន្ទប់អ្នកជំងឺនេះវិញ
"ខ្ញុំនៅទីណានឹង? អួយ! ឈឺក្បាលមេះ" រាងតូចងើបមកក៏បាននិយាយ ហើយក៏បានបន្ត"បើគ្មានមនុស្សទេវាក៏ជាឪកាសល្អដែល ខ្ញុំនឹងរត់ចាកចេញពីទីនេះ ចាកចេញពីមនុស្សចិត្តអាក្រក់ម្នាក់នោះ"និយាយរួចក៏បានដោះសេរ៉ូម ហក់ចេញតាមបង្អួចបាត់ទៅ
"ជី..ជីមីនអូនសម្លាញ់?"
រាងក្រាស់ទេីបចេញពីបន្ទប់ពេទ្យក៏ប្រញាប់ប្រញាលមកមេីលគូ
ដណ្ដឹងខ្លួនដែលស្ដូកស្ដឹងនៅគ្រែប៉ុន្ដែក៏បាត់ស្រមោលឈឹង ក្នុងចិត្តអររំភេីបក្រៃព្រោះតែគិតថាពេលរាងតូចដឹងខ្លួននឹងបានសុំទោស ទោសកំហុសដែលបានប្រព្រឹត្តិកន្លងមកអោយសមនឹងចិត្តដែលធ្លាប់អោយកាយតូចឈឺចាប់
សញ្ជឹងគិតចប់ក៏ស្វះស្វែងរកជីមីន
"នៅក្នុងបន្ទប់ទឹកទេដឹង"ថាហើយក៏បានបើកទ្វាបន្ទប់ទឹកតែក៏មិនឃើញ ពេលនេះស្ថានភាពមិនល្អ jkក៏បានហៅកូនចៅអោយតាមរកjimin
+1ឆ្នាំក្រោយមក
ជីមីនបានរត់មកភូមិដាច់ស្រយាលមួយ នៅឆ្ងាយពីទីក្រុង នៅទីនេះជីមីនមានក្តីសុខណាស់តែជំងឺជីមីនមិនទាន់ជាទេរាងតូចនៅលេបថ្នាំជារឿយៗទេ ចំណែករាងក្រាស់វិញខំតាមរករាងតូចណាស់តែតាមរកមិនឃើញសោះ រហូតដល់ថ្ងៃមួយ...
*ចាហ្វាយគឺខ្ញុំបានរកឃើញកន្លែងដែលអ្នកប្រុសជីមីនរស់នៅហើយ*
"ពិតឬ? បើចឹងយើងទៅអីលូវទៅ"សម្លេងដ៏អន្ទះសារ ស្នាមញញឹមអររខាក់រខុមដូចក្មេងទេីបដឹងក្ដីក៏អាចបញ្ជាក់ពីចិត្តដែលនឹក ចង់ប៉ះ ចង់ថ្នមគូដណ្ដឹងសម្អប់ប៉ុណ្ណា
ថ្ងៃនេះជីមីនមានអារម្មណ៍ថាមិនស្រួលខ្លួនជាខ្លាំងរហូត គេក៏បានទៅពេទ្យតែជាអកុសល្យគេក៏បានសម្លប់តាមផ្លូវដោយសារតែទៅពេទ្យមិនទាន់ណាមួយជំងឺនេះទុកយូរគ្មានលុយគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ទិញថ្នាំលេបពន្យាជីវិតដ៏កម្សត់តូចនេះបាន
+តាមផ្លូវ
"ជី បងរកអូនឃេីញហេីយ ការខំប្រឹងរបស់បងមិនអត់ប្រយោជន៍នោះទេ" jkពោលក្នុងចិត្ត ខ្លួននៅមិនសុខ សប្បាយចិត្តខុសធម្មតាទាំងដែលរាល់ថ្ងៃរស់ដូចទូលភ្នំមួយអញ្ចឹង
មួយសន្ទុះក្រោយមក
"ឯងប្រាកដទេថាផ្ទះមួយនេះ"រាងក្រាស់សួរទាំងតក់ក្រហល់ ចិត្តចង់តែស្ទុះទៅកកាយក្នុងផ្ទះអោយសព្វ
*"បាទចៅហ្វាយ តែថាដូចគ្មានមនុស្សសោះ ខ្ញុំទៅសួរអ្នកជិតនេះមើលសិន"
"អឺ"
5mn
*ចាហ្វាយ*
"យ៉ាងមិចហើយ"
*គឺ....*
"យ៉ាងមិច ឆ្លើយមក"
*គឺអ្នកភូមិថាបានឃេីញអ្នកប្រុសតូចចេញផ្ទះ ដូចជាសម្ដៅទៅមន្ទីរពេទ្យផងចាហ្វាយ"
"មែនហេីយ ឆាប់ទៅរកជីមីនភ្លាមទៅ"
"មីននន..អូនមិនត្រូវកេីតអ្វីនោះទេ បងមករកអូនហេីយ បងសុំទោស ទៅវិញយេីងរៀបការជាមួយគ្នាណា"ជុងគុកដេីរបណ្ដេីរស្រែកបណ្ដេីរដូចជាមនុស្សខ្វះសតិ
"ចៅហ្វាយ...រកឃេីញអ្នកប្រុសតូចហេីយ"កូនចៅដែលរាងក្រាស់អោយបំបែកគ្នាអម្បាញ់មិញក៏ស្រែកហៅនាមជាចៅហ្វាយ
"ជីមីន អូនមិនត្រូវកេីតអ្វីទេ បងរងចាំអូនមកនៅជុំគ្នាវិញណា"ជុងគុកពោលទាំងកំពុងតែក្រសោបកាយតូចយ៉ាងណែនដូចជាក្លាយរលាយជាធូលីបាត់
"ពេទ្យជួយគេផង ជួយផង.."ឡានបញ្ឈប់មិនទាន់កាយមាំបេីកទ្វារហក់ចុះទាំងចង់ស្រងល់ តែមនុស្សដែលនៅក្នុងដៃគេសំខាន់ជាង គេត្រូវតែធ្វេី្រគប់យ៉ាងដេីម្បីតបស្នងសងរាល់កំហុសដែលខុសធ្ងន់មិនអាចកែបាន
"សូមរងចាំនៅខាងក្រៅ អ្នកជម្ងឺមកដល់ដៃពេទ្យហេីយ កុំភ័យអី"
30នាទីក្រោយមក
"ទឹង.."
សម្លេងទ្វាររបេីកឡេីង ជាមួយគ្រូពេទ្យដែលចេញមកវិញជាមួយទឹកមុខស្រពាប់ស្រពោន
"គេយ៉ាងមិចហេីយ គេកេីតអ្វីធ្ងន់ធ្ងរទេ?"ជុងគុកដេីរទៅជិត អេីតលេីមចង់ចូលទៅមេីលអ្នកខាងក្នុងជាពន់ពេក
"សុំទោស ប៉ុន្ដែអ្នកជម្ងឺទៅផុតហេីយ ពិតជាចូលរួមសោកស្ដាយដែលមិនអាចជួយអ្វីបាន ព្រោះអ្នកជម្ងឺមានមេរោគក៏កាចសាហាវនេះយូរមកហេីយ ហេីយក៏មិនបានប្រេីប្រាស់ថ្នាំអោយបានទៀងទាត់ជាហេតុដែលយេីងមិនអាចសង្រ្គោះបាន"ក្នុងនាមជាពេទ្យម្នាក់ទោះមានងារជាអ្នកព្យាបាលជម្ងឺមែនពិត ក៏មិនចង់អោយអ្នកជម្ងឺណាម្នាក់ស្លាប់ក្នុងដៃខ្លួនឡេីយ
"អត់ទេ..ឯងកុហកមែនទេ គេមិនបានស្លាប់ ចេញទៅយេីងនឹងទៅដាស់គេ"រាងក្រាស់ស្របសម្ដី ដំណេីរញាប់ៗរត់សម្ដៅទៅគ្រែដែលមានរាងកាយឥតវិញ្ញាណសណ្ដូកនៅទីនោះ
"ជីមីនអូនភ្ញាក់មក ក្រែងអូនចង់បង្កេីតគ្រួសារតូចមួយជាមួយបងមែនទេ អ្នកណាដែលថាស្រឡាញ់បង ចង់ចំណាយពេលវេលាពេញមួយជីវិតនៅក្បែរប្រុសម្នាក់នេះ?"
"អូនក្បត់សន្យា បងដឹង បងចាំគ្រប់យ៉ាងដែលអូនប្រាប់បង ខុសមកពីបងដែលមិនអាចតបស្នងក្ដីស្រឡាញ់អូនបានអោយទាន់ពេល"
"កុំសោកស្ដាយនៅពេលដែលបាត់ខ្ញុំ បេីពេលខ្ញុំនៅអ្នកមិនខ្វល់ពីខ្ញុំ"JM
ឃើញអត់ ឃើញអត់ស្តាយក្រោយមួយបាត់ រឿងអ្វីក៏អាចកើតឡើងបានដែលនៅលើលោកនេះដូច្នេះហើយយើងត្រូវចេះថែរក្សាកុំអោយវាបាត់បង់ព្រោះពេលបាត់បង់គ្មានពាក្យអីក្រៅពីពាក្យថាស្តាយក្រោយទេ💔...
"i found you,but i lost you"JK
THE END
enjoy story
thanks for reading
សរសេរដោយ រ៉ៃ-Ria
