Bir karanlığın içindeydim, hiçbir şey göremiyordum. Yıldızlar odayı aydınlatmak istese de o İzin vermiyordu.Bana vurduğu her darbe hissizleşiyordu. Ona karşı çıkmak istesem de çıkamıyordum. Ona içimdeki bütün dertleri, bağırıp çağırıp anlatıp her yere dağıtmak istesem de yapamıyordum. Duygularım beni engelliyordu. Sonuçta o senin baban ona karşı çıkmamalıyım öyle değil mi? Kız her zaman susmalı, ya okuya- cak ya okumayacak, size hizmet edecek böyle istiyorlardı değil mi? Evet öyle istiyo- lar. Neden böyle karşılar anlamıyorum;kıya- fet, makyaj, açık olma ve aşk...Dur tahmin edeyim bize zarar gelmesin diye değil mi ? Ama bilmiyorlar ki bize en büyük zarar kendilerinin yaptıkları davranışlar... Bedenim iyice bilincini kaybetmişti. O şimdi odadan çıkmıştı. Gözyaşlarımı durduramıyo- dum.Odanın dışında ki annemin sesi " Dilek ağlamayı kes, eğer bir daha çıtını duyarsam ben gelirim oraya, gelirsem ne olacağını iyi biliyorsun" demişti. İçimde tuttuğum bütün kelimeler neredeyse çıkacaktı.Kendime ha- kim olmam gerekiyordu, daha fazla acı çe- kemezdim. Bedenim iyice bilincini kaybet- tikten sonra uzun bir süreliğine uyuyakal- mıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
