Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Feyman Biçer, 31 Mart 22:47, Feyman'ın Evi.
WhatsApp üzerinden telefonuma gelen aramayı açtığımda saat henüz on bire geliyordu. "Sonunda aradın!" dedim ona şakayla karışık bir şekilde kızarken. "Gerçekten Erel, saat on bir oldu bile! Kostümü bana getirmeyi düşünmüyorsun herhalde."
Erel sitem eden ses tonumla dalga geçip, taklidimi yaptıktan sonra neden geciktiğini açıklamaya başladı. "Rahatla Feyman. Getiriyorum işte! Biraz kayboldum, o kadar." Sesindeki gerginliğin sebebi, kaybolması olmasındandı demek ki.
"Kim bilir yine nerelerdesin!"
Karşı taraftan gelen kahkahayı duyduğumda ben de hafifçe gülümsedim. Duyduğum kapı kapanma sesiyle yüzümdeki gülümseme yerini somurtkan bir ifadeye bıraktı. "Daha evden yeni mi çıkıyorsun?"
"Ne?" dedi anlamamış gibi yaparak. Beni umursamayarak "Ahh, bak! Burada ne varmış?" dedi yapay bir şaşkınlıkla.
"Ne varmış?" dedim her ne kadar göremese de göz devirerek. Ardından telefonuma gelen görüntülü konuşma isteğini kabul ettim.
"Vaay, palyaço makyajımız yapılmış bile. Giyerken kostüme bulaşmaz umarım!"
Bu kez görebileceği şekilde göz devirdiğimde, yüzü asılmıştı. "Zamanında getirmiş olsaydın, bulaşma ihtimali kalmazdı." Ağzını tuhaf şekillere sokup benimle dalga geçtiğinde, kameranın yönünü değiştirdi.
"Bakkk, ne kadar da sevimli! Değil mi?" Kameranın görüş açısına giren turuncu kediyi görür görmez sinirli yüz ifadem tamamıyla kayboldu. Erel, beni nasıl yumuşatacağını biliyordu. "Şu yüzüne bak! Kesinlikle işe yaradı." dedi sevinçle.
"Bu taktiğin asla şaşmıyor." dediğimde hınzırca sırıttı.
"Şaşmaz." Bir süre duraksadıktan sonra, tedirgin bir şekilde konuşmasına devam etti. "Bunu yapmak istediğine emin misin?" dedi telefonun karşısından.
"Abartma Erel. Alt tarafı bir şaka!" dediğimde gergin bir gülüş sesi duydum.
"Evet, sadece.. Anlık korkuyla sana zarar verebilir.."
"Buna izin vermem. Siyah kuşağı olan benim sonuçta!"
"En son karate yaptığında liseye gidiyordun.." dedi yeniden dalga geçme moduna girerken.
Konuşarak geçen birkaç dakikadan sonra, Erel sonunda kostümümü getirebilmişti. Ancak kendisi yorgun olduğu için yukarıya çıkmak istememişti. Bu yüzden kostümü ve poşeti asansöre koymuş ve binadan çıkıp evine gitmişti.
Zaten her şeyim hazır olduğu için, elime geçer geçmez hızlıca kostümü giyindim. Bekle beni Kıvanç, aklını almaya geliyorum.
Erel ve Kıvanç'la tanışıklığım çok eskilere, lise yıllarıma dayanıyor. Erel o zamandan beri en yakınlarımdan olmasına rağmen Kıvanç için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Biz hiçbir zaman birbirimizi sevmedik. Bunun da yanı sıra, bu nefreti saklamaya gerek bile duymadık. Bütün öğretmenlerimiz ve sınıf arkadaşlarımız da dahil, ailelerimiz hatta okul dışındaki çevrelerimiz bile bizi baş düşmanlar olarak bilirdi.
Başlarda aramızda tatlı bir rekabet vardı. Birbirimize derslerde laf atar, teneffüslerde de birbirimizden hıncımızı çıkartmaya devam ederdik.
Fakat bir gün, Kıvanç her şeyi ileri bir seviyeye taşıdı. Okulda nöbetçi olduğu 1 Nisan gününde, beni dersten çıkartıp boş bir sınıfa çağırdı. Benim bildiğim tek şey orada fizik hocasıyla konuşacak olmamdı. Ancak sınıfın içine girdiğimde Kıvanç ışığı ve kapıyı kapatarak sınıftan çıktı. Panikle kapıyı açmaya çalışırken perdenin arkasından iki kişi ve sınıf dolabından da bir kişi palyaço maskeleri ve ellerinde bıçaklarla beni sınıfın içinde kovalamaya başladılar.
O gün durmalarını sağlayan şey, maskeli çocuklardan birinin beni tutmaya çalışırken yanlışlıkla bıçağıyla yüzümü sıyırmış olmasıydı.
Daha sonra müdürün odasındayken öğrendiğime göre bıçak sandığım şeyler başta sadece kartondan kesilmiş maketler olacakmış ancak daha sonra onlara bunu yapmalarını söyleyen kişi daha çok para teklif edip, gerçek bıçak kullanmalarını istemiş. Ve o gün çocuklar aslında beni değil, Kıvanç'ı korkutacaklarmış. Fakat Kıvanç, başına gelecekleri anlayınca -ayrıca palyaçolardan çok korktuğu için- beni tehlikeye atmak istemiş.
Şimdiye bu olaydan yıllar yıllar sonra, intikamımı almak için her şeyim hazır. Güzel sanatlar fakültesinde moda tasarımı okuyan Erel'e yaptırdığım oldukça gerçekçi palyaço kostümüm, saatlerimi ayırdığım makyajım ve peruğumla bu sene Kıvanç'a unutamayacağı bir 1 Nisan yaşatacaktım.
Tek sorun, evde saldırı silahı olabilecek hiçbir şey bulamamış olmamdı. Bir dahaki sene için yapay bir elektrikli testere veya kırmızı uçlu bir oduncu baltası ayarlamayı not ettikten sonra, mutfaktan bir ekmek bıçağını yanıma alarak dışarıya çıktım ve arabama binip Kıvanç'ın evine doğru sürmeye başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
