- ბოდიში მინდა მოგიხადო წეხანდელი გამოხტომისთვი. - ამბობს გაბრიელი და მოწყენილი მიყურებს.
- ბოდიში მე კი არა ჩემს ძმასბმოუხადე. - მივაძახე გაბრაზებულმა და სახლიდან გავედი სახლის სანახავად. დღეს ბოლო ფურცლებს მოვაწდრდი ხელს და სახლიც ჩემი იქნებოდა. ისე მიკვირდა მეპატრონეები ასეთბლამაზ სახლს როგორ ყიდიან მითუმეტეს საკმაოდ იაფად. მაგრამნეს ჩემი საქმე არ არის მთავარია სახლი დღეს ჩემი გახდება.
ჩემს შავ რაშს მოვახტი და წავედი სოლოლაკისკენ. ჩემი ძმა კი გაბრიელთან დავტოვე.
სოლოლაკში საბოლოო საქმეებს რომ მოვრჩი მერე მუშებს შევხვდი რომ რემონტზე შევთანხმებოდი და აი როგორც იქნა ჩემი სახლი მალე უკვე მზად იქნება.
საღამოვდებოდა როდესაც ბინაში მივედი. გიორგი და გაბრიელი საყოველთაო პაბჯის თამაშობდნენ. თვალები გადავატრიალე და სამზარეულოში შევაწერი როგორი ბავშვები არიან რა ნერვებს მიშლიან.
— თე მოდი რა შემოგვიერთდი. — იძახის გიორგი. ნეტა ამას მოსცლოდეს.
— არ მცალია საჭმელს ვაკეთებ. — ვთქვი და გაზზე წყალი შემივდგი. რადგანაც სახლში ორი კაცია საკმაოდ ნოყიერი და მრავალფეროვანი სუფრა უნდა გამეშალა.
— კარგი რა პროსტა პიცა გამოვიძახოთ და ეგაა რა. — ამბობს ისევ გიორგი.
— ჯობს შენ პაჯბის მიხედო ისედაც ბოტივით თამაშობ. — ვთქვი და კარტოფილის გატლა დავიწყე. ანუ ხინკალს მოვუხარშავ და კარტოფილს შევწვავ. ამას დამატებით ცეზარს გავუკეთებ და შესაძლოა კიტრი და პომიდორის სალატიც დამეყოლებინა. არ ვიცი დრო თუ მეყოფა.
საბოლოოდ მაგიდაც გავშალე და ჩემს ადგილას გემრიელად მოვკალათდი. ხოლო შემდეგ დავუძახე ბიჭებს რომ გამოსულიყვნენ.
— აუ იმენა ჯიგარ. — მითხრა გიორგიმ და გულთან ახლოს მიიტანა ხელები და მფეთქავი გულის ინსპირაცია გააკეთა. ღმერთო ამას მე უფრო ვუყვარვარ თუ ხინკალი?
