Ako ay nakatingin sa malayo at pinagmamasdan ang mga nagsisisayawang puno.
Ngunit kahit gaano ka layo ka man ay ikaw parin ang aking natatanaw, ako ay namamangha at nababahala.
Namamangha dahil ikaw pa din ang hanap ng aking mga mata, nababahala dahil alam kong ako'y masasaktan pag sapit ng araw na ikaw ay hindi ko na masisilayan pang muli.
Nais kong maging sanhi ng bawat ngitu at tawa mo, nais kong maging sanhi ng iyong kaligayahan ngunit tila ako'y isa lamang estranghero na nabihag sa iyong mga aksidenteng pagsulyap.
BINABASA MO ANG
Panaghoy;
PoetryIto ay hindi nobela kundi ito ay aking hinaing sa napaka lupit at sakit na mundong ito.
