သို့ အသက်ထပ်သမျှ ချစ်ရပါ​​သော တွယ်

အပိုင်း ၂

"နိုးပြီလား တွယ်"

"ဟင်..ဘယ်သူ"

တံခါး​ဘေးနားတွင် ရပ်​နေ​​သော အမျိုးသမီး၁ဦး၊
နံ့သာ​ရောင် မြန်မာအင်္ကျီ နှင့် ကျက်သ​ရေရှိလို့
နေ​လေသည်။

သူမ၏ လှပမှုသည်ကာ စာဖွဲ့လို့ပက်မကုန်နိုင်ပါ၊
ပိတုန်း​ရောင်ဆံ​ကေသာ၊ မြန်မာ အင်္ကျီ ၊
နီး​ဆွေး​သော နှုတ်ခမ်းသား ၊ နှာတံသွယ်သွယ်၊
စသည်တို့သည် သူမ၏အလှကို ပိုမို လှပ​အောင်
ဆောင်ရွက်လို့​နေ​လေသည်။

"ကြည့်လို့ ၀ ပြီလား တွယ် "

"မ၀​သေး..၊ဘယ်သူက ကြည့်​နေလို့​လဲ"

အရှက်ကွဲမည်ကို​တော့ တွယ်ငြိရာ မခံ၀ံပါ၊
အခုမှ​တွေ့ရ​သောအမျိုးသမီးကို ထိုသို့ကြည့်​နေမိ
သည်ကိုပင် တော်​တော်လွန်​နေပြီ။

"ဘယ်သူလဲ"

"နန်းမြိုင်မဟာ ၊ မင်းရဲ့အနာဂတ် ပိုင်ရှင် ၊
အတိတ်ပါ​မေ့သွားပြီလား တွယ်ငြိရာ "

"ရှင် "

"အရမ်း​တွေ ယဥ်​ကျေး​နေပါလား"

တွယ်ငြိရာ ဘာမှပြန်မ​ဖြေ​တော့ ယဥ်​ကျေး တော့
ဘာဖြစ်လဲ။ အရင်တုန်းကလည်း တွယ်ငြိရာ က
မသိ​သောသူ​တွေနဲ့ဆို ယဥ်​ကျေးသည်​လေ။

"ငါသွားပြီ တွယ်"

ခေါင်းသာ တချက်ငုတ်ပြလိုက်ပြီး ကျန်တာ​တော့
ဘာမှ ပြန်မ​ပြော​တော့ ပြောလည်းမထူး။

"ဒုန်း!!"

ကျွန်းတံခါးထံမှ ကျယ်​လောင်စွာ ထွက်လာသည့်
အသံ၊ နန်းမြိုင်မဟာ အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားပြီ
ထင်သည်။

"အပြင်ကို ထွက်ကြည့်ရမလား၊​နေပါဦး
ပြတင်း​ပေါက် အရင်ကြည့်တာ​ပေါ့ "

ပြတင်း​ပေါက်သို့ ကြည့်လိုက်​တော့ တွယ်ငြိရာ
ကို အံ့အားသင့်စရာ ၁ခု ဆီးကြို​နေ​လေ၏။

"အဲ့အိမ်က ငါ့အိမ် မဟုတ်ဘူးလာ၊ ဒါဆိုဒီအိမ်က
ငါတို့ အိမ်​ရှေ့က အိမ်အိုကြီး​ပေါ့"

တွယ်ငြိရာ ကိုယ့်မျက်လုံးကို ကိုယ်ပြန်မယုံချင်​တော့။

"ဒါဆို အခုငါ ဒီအိမ်ကြီး သမိုင်းကို သိရ​တော့
မှာ​ပေါ့ "

            ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

                                    Naung Yate Han
                                      (နှောင်းရိပ်ဟန်)

အရင်၁ပိုင်းထက်​တော့ ပိုရှည်လာပါတယ်။

အဲ့လိုတိုတို​လေး ရေးရခြင်းအ​ကြောင်းအရင်းက
နှောင်းရိပ်ဟန် ရဲ့ficလေးကို ပိုပြီးဖတ်ခြင်စိတ်
တိုးလာ​အောင်ပါ။

နောက်၁ပိုင်းကျ ဒီထက်ပိုရှည်မှာပါ။

အမှားရှိရင် ဝေဖန်နိုင်ပါတယ်​နော်။