2 buçuk ay olmuştu o gideli. Beni öyle güzel sevmişti ki kendimi dünyanın en özel insanı gibi hissetmiştim. Bana öyle güzel bakar, öyle güzel gülerdi ki onun yanındayken her şeyi unuturdum. Kendimi en çok onun yanında huzurlu buluyordum...
Ben öyle çok sevdim, öyle çok sevildim ki yokluğuna alışamıyorum. Zaten nasıl alışabilir ki bir insan sevdiğinin gidişine? Gülünce kaybolan o güzel gözlerini bir daha göremeyeceğine...
Ben şu an öyle bir boşluktayım ki ne yapacağımı şaşırdım. Yıllarca beklediğimiz şeye şu an kavuştuk ama ben ona bunu söyleyemiyorum. Olması için aylarca dua ettiğim, çok istediğim bebeğim şu an benimle birlikte ama ben buna sevinemiyorum bile...
Ben Jisung; annemin balı, babamın çiçeği, Moonbin'in bebeği... Daha bir ay öncesine kadar artık yaşamımın bir anlamı kalmadığını, ailemden sonra sevgilimi de kaybedince bu dünyada var olmam için hiç bir sebebim olmadığını düşünüyordum. Ama derler ya sen ne düşünürsen düşün hayat karşına öyle bir şey çıkartır ki tüm düşüncelerini, tüm planlarını alt üst eder. Ben de de böyle olmuştu o kadar emindim ki artık yaşamak istemediğimden, hiç düşünmeden canıma kıyacaktım. Ama olmadı, yapamadım. O arabanın önüne atladığımda umduğum tek şey ölmek, ailemin, sevgilimin olmadığı bu dünyadan tamamen kurtulmaktı...
Ama işler hiç umduğum gibi gitmedi. Ölmek için önüne atladığım araç bana çarpmamış, ben günlerin getirdiği bitkinlikten dolayı bayılmıştım. Uyandığımda hastanedeydim. Yanımda sarışın, çok güzel bir omega vardı. Benim için çok endişlendiğini, bir daha böyle bir şey yapmamamı, kendimi düşünmüyorsam en azından bebeğimi düşünmem gerektiğini ve daha bir çok şeyi söylemişti. Ama benim takılı kaldığım yer "Kendini düşünmüyorsan bebeğini düşün" dediği yerdi.
Hamile olduğumu bu şekilde öğrenmiştim. Ama ne kadar çok sevinmek istesemde içimde çok büyük bir boşluk vardı. Ben bebeğimi Moonbin ile birlikte büyütmek istemiştim tek başıma değil. Ben bebeğimi güzel bir ailede dünyaya getirmek istemiştim. Ama şu an elimde hiç bir şeyim yoktu. Ne beni her şeyden çok seven sevgilim ne de ailem. Şu an sahip olduğum tek şey sevgilimden bana kalan emanetiydi.
Moonbin'in ailesi beni hiç bir zaman istemedi. Bana her zaman oğulları için yetersiz olduğumu, onu asla hak etmediğimi söylerlerdi. Bana oğullarıyla sadece parası için beraber olduğumu, aslında onu hiç sevmediğimi sürekli dile getirirlerdi. Halbuki benim paraya hiç bir zaman ihtiyacım olmamıştı ki. Ailemden geriye kalan okullardan zaten düzenli olarak gelir sağlıyordum. Şimdi ben bunlara gidip nasıl ben hamileyim diyeyim.
İşte bu yüzden gecenin bir yarısı elimde orta boy valizim, boynumda sevgilimden hatıra kolyem, karnımda onun emanetiyle gidiyorum bu şehirden. Kaçıyorum herkesten. Başıma neler gelecek bilmiyorum. Ben sadece emanetime sahip çıkmak istiyorum...
Bu benim ilk hikayem. Umarım güzel bir şeyler ortaya çıkarabilirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Moonbin gülüşü güzel adam bu bölüm senin adına......
