Karanfil'in Müziği

1. Bölüm: Yeşil Gözler ve Müzik

Bölüm şarkıları: İstanbul beyefendisi-Yaşlı Amca, Sen Orda Yoksun-Göksel

...

12.04.2009

     Baharın en güzel zamanıydı. Her zaman ki gibi okulumdan gelip dolabımda ki pembe elbiselerimden birini almış ve giymiştim. Saçlarım iki yandan örgülüydü. Evde canım çok sıkılıyordu. Babam işteydi, annem ise kitap okuyordu. Şuan çıksam, kaçsam evden, bahse varırım haberi bile olmazdı.

     Hevesle odamdaki oyuncaklarımdan birkaçını ve babamın haftalık masanın üzerine bıraktığı harçlığımdan biriktirdiğim paranın da birazını  alıp en sevdiğim pembe ceketimin cebine koydum. Bu ceket bana gerçekten fazla dar geliyordu. Ama onu seviyordum. Babamın bana aldığı ilk ve son hediyeydi.

     Yavaşça evin kapısını açtım ve elimdeki oyuncaklarımla sokağa çıktım. Kızlı erkekli karışık çocuklar oyun oynuyorlardı. Yanlarına gitmek istemiştim ama çekiniyordum. Çünkü beni hiçbir zaman yanlarına almazlardı. Bir elimde oyuncak bebeğim bir elimde oyuncak bir arabayla sarı saçlı bir kıza doğru yürüdüm. Gerçekten çok güzeldi. Üzerindeki pantolonda delikler vardı. Elleri toz, çamur olmuştu. Ama yine de çok güzeldi. Her zaman buradaki kızlarla oyun oynarlardı.

"Şey... Bende sizinle oynayabilir miyim?" dedim çekingen bir tavırla. Kahverengi saçlı olan kafasını kaldırır kaldırmaz kaşlarını çattı.

"Oynayamazsın!" dedi. "Daha önce de söyledik bizimle oynayamazsın!" Gerçekten de bunu birçok kez söylemişlerdi, ama ısrarla şansını deneyen yine bendim hep.

"Ama bakın benimde güzel oyuncaklarım var." dedim. Öteki siyah saçlı hızla bana doğru geldi ve tek omzumu ittirdi. Benden yaşça ve fiziki olarak büyük olduğu için yere düştüm. Zaten dar olan ceketim bir anda yırtıldı. Gözüm dolu dolu salak gibi sordum.

"Ama neden? Ben de sizin gibi küçük bir kızım. Neden sizinle oynamayayım?" dedim. Sarı saçlı olan en sonunda bana doğru yaklaştı. Başımda dikildi ve iki elini beline koyup kulağıma eğildi.

"Çünkü seni tanımıyoruz. Çirkinsin! Yanaklarında garip benekler var! Annem senin anneni tanımıyor, babam da babanı hiç görmemiş. Çünkü annen baban yok değil mi?"

     Gerçekten mi? Annem ve babamın olmadığını sanıyorlarmış! Hemen ayağa fırladım.

"Benim annem de babam da var bikere!" dedim ve (gerçekten normalde bu kızlara sesimi bile çıkaramazdım.) Kızın omzundan sertçe ittirip onu düşürdüm. Bir anda dizinden kanlar akmaya başladı. Neye uğradığımı şaşırmıştım. Daha büyük sorun ise kızın abisi ve arkadaşları bana doğru geliyordu. Oyuncaklarımı olduğu yere bıraktım ve kaçmaya başladım. Gerçekten beni kovalıyorlardı. En sonunda bir çıkmaz sokağa girmiştim. Yakalanmıştım. Sanırım onlar 12 yaşındalardı ve içlerinden birisi gayet iriydi. Ben ise 8 yaşında kilolu olmasına rağmen çok güçsüz bir kızdım. Ben geriye doğru gelirken onlarda üzerime üzerime geliyorlardı.

     O anı hafızamdan silmek için hafıza iksiri bile yetmeyebilirdi. Kendimi bu hayatta güçsüz, ve kimsesiz hissettiğim anlardan biriydi. En son kızın abisinin bana attığı yumrukla yere savruldum.