TOO LATE [18+]

PROLOG

Proszę bardzo, mamy prolog perspektywy mojego pierwszego syna <3

Chciałam tylko napisać, że jest fikcyjną postacią, a mimo to, kocham go jak swoje dziecko.

Enjoy!

____________________________

William

— Will! Co z tobą? — usłyszałem, na co przetarłem twarz, odwracając się w stronę głosu. Zeskanowałem wzrokiem Erica, który skończył właśnie rozmowę z Issackiem. Nawet nie chciałem wiedzieć, jakie dał mu zadanie.

Przerastał mnie ten świat, ale bałem się odezwać słowem. Eric mógłby mnie źle zrozumieć. Wiedziałem, że mogłem o tym powiedzieć jedynie Gabrielowi.

Potargałem włosy, posyłając mu sztuczny uśmiech.

— Wybacz, myślami jestem już na imprezie ze znajomymi. Diana ma urodziny. Marzę, żeby się odprężyć i najebać — prychnąłem, czując jak zażenowanie przepływa przez moje ciało.

Bo nie byłem taki. Ale też sam nie wiedziałem, kim się czułem.

— Tak, w tym tygodniu nieźle dali nam popalić — przytaknął. Przez chwilę widziałem, jak kalkulował coś w głowie. Jego brązowe oczy przygasły lekko. Zawsze, kiedy coś analizował, na jego twarzy pojawiał się ten sam wyraz. Jego już i tak wyraźne kości policzkowe, wydawały się wtedy jeszcze bardziej ostrzejsze. — Chciałbym ci kogoś przedstawić. Jest kimś wyjątkowym w moim życiu, tak jak ty, więc chciałbym, żebyś potraktował to poważnie.

Przewróciłem oczami.

Eric i jego pierdolona potrzeba miłości.

— Pewnie. Daj znać SMS-em, kiedy i gdzie.

Po tych słowach, usłyszałem przychodzącą wiadomość. Szybko wyciągnąłem telefon z kieszeni czarnej bluzy, uważnie skanując treść.

Od: Livy

Próbowałam cię kryć, ale tata już wie, że cię nie ma. Jest wkurwiony, ja też. Miałeś się więcej nie spotykać z Erickiem.

Wypuściłem drżące powietrze i posłałem przyjacielowi smutne spojrzenie.

— Spadam. Cody skapnął się, że mnie nie ma — powiedziałem, starając się brzmieć obojętnie, ale na wspomnienie mojego ojca poczułem mdłości. Stres oblał mój kark. Miałem dość tych konfrontacji.

— Trzymaj się, stary. Moja kanapa ciągle jest wolna, jeśli będziesz potrzebował — dodał, a następnie odwrócił się w stronę budynku i ponownie wszedł do środka.

A ja wróciłem do domu, po raz kolejny dostając opierdol, z którego już nawet nic sobie nie robiłem. Kiedy słuchałem jego wrzeszczenia, kątem oka widziałem, że Olivia nie mogła już tego słuchać i wyszła z domu. Liczyłem, że udała się już do Diany.

Nawet mnie to nie zdziwiło. Ja sam wyłączałem się po słowach "jesteś porażką rodziny".

Jednak w środku czułem, że coś jest nie tak. Jakiś wewnętrzny głos krzyczał, że powinienem natychmiast znaleźć się w innym miejscu niż przed Codym, rzucającym szklanką w ścianę.

I kiedy ojciec skończył swoją umoralniającą gadkę, od razu ruszyłem do pokoju. Zgarnąłem swój telefon, marszcząc brwi, bo widniały na nim wiadomości, których nigdy nie wymieniłem.

Od: Eric

Jutro wieczorem nad klifem? Ona nie może się już doczekać, żeby poznać mojego ulubionego współpracownika i przyjaciela.

Do: Eric

Po co czekać do jutra? Będę za 10 minut.

Serce zaczęło bić nierównym rytmem. Jedyna osoba, która znała mój kod do telefonu, a do tego wyszła właśnie z domu, to moja starsza siostra. Tylko po co Olivia to napisała? Po co była jej konfrontacja z Erikiem? Jakie miała motywy?

Jednak kiedy dotarłem nad klif, nikogo nie było.

Tak samo jak nigdzie nie było Olivii.

Po dwóch tygodniach znaleziono jedynie ciało nastolatki, która miała popełnić samobójstwo.

A wraz z jedyną osobą, która trzymała ludzkiego Williama przy życiu, odeszła też ta dobra strona.

Bo miłość, nieważne do kogo, wyrządzała w życiu najwiecej szkód.