Beaten up

1.

Het is druk. Er hangt hier een lucht van zweet en alcohol. Ik zit aan de bar en kijk naar de dansende menigte, ergens tussen al die dansende mensen staat ook mijn vriendje, Thomas. Ik krijg automatisch een glimlach op mijn gezicht als ik aan hem denk, ik hou zo ontzettend veel van hem. Misschien iets te veel, dankzij hem zit ik hier namelijk, helemaal alleen aan de bar kijkend naar een stel dronken gasten die een meisje proberen te versieren. Thomas had namelijk gevraagd, of eigenlijk was het meer smeken, of ik vanavond met hem mee ging naar deze club omdat we dan weer eens wat samen konden doen - Ik ben namelijk heel druk met mijn studie en als ik een keer tijd heb dan moet Thomas trainen voor zijn voetbal - . Na heel veel moeite wist hij me eindelijk over te halen. Ik ben namelijk niet zo van het feesten, ik zit veel liever 's avonds een boek te lezen of een film te kijken met een zak chips in mijn handen.
Ik kijk op de de grote ronde klok die boven de bar hangt, half 2 geven de wijzers aan. Net op het moment dat ik besluit Thomas maar eens te gaan zoeken om naar huis te gaan zie ik hem de menigte uitlopen en zoekend om zich heen kijken. Snel loop ik naar hem toe, als hij me ziet begint hij te glimlachen en hij geeft me een snelle kus op mijn voorhoofd. Ik gebaar naar de hal waar onze jassen hangen en Thomas snapt de hint, zwijgend lopen we naast elkaar richting onze jassen. Als we eenmaal onze jassen aan hebben en buiten staan merk ik pas hoe koud het eigenlijk is, het mag dan al wel Mei zijn, 's avonds koelt het toch behoorlijk af. 'Heb je het koud?' hoor ik Thomas vragen. Een beetje beschaamd knik ik van ja en voor ik het weet ligt Thomas zijn jas over mijn schouders. Ik kijk hem vragend aan. 'Ik wil niet dat mijn meisje straks nog ziek word he, dan zie ik je nog minder en dat overleef ik echt niet hoor', zegt Thomas lachend. Onbewust moet ik ook lachen. 'En jij denkt dat jij niet ziek word zonder jas aan?' Vraag ik met een uitdagende uitdrukken op mijn gezicht.
Hij kijkt me heel serieus aan, 'nope ik heb een goed immuunsysteem.' We kijken elkaar aan en schieten dan allebei in de lach. Ik hou van deze momenten met Thomas, gewoon een beetje praten en helemaal de slappe lach hebben om helemaal niets.
Als we uitgelachen zijn lopen we in stilte verder, geen ongemakkelijke stilte maar een fijne stilte.
Na een tijdje zo zwijgend te hebben gelopen hoor ik plots het geritsel van blaadjes. Ik schrik en kijk bang in de richting waar het geluid vandaan kwam. 'Kimberley?' Hoor ik Thomas vragen. Ik blijf naar de bosjes staren en geef geen antwoord. 'Lieverd wat is er?' Als ik de bezorgdheid in Thomas zijn stem hoor kijk ik hem aan, 'oowh niks hoor, ik dacht dat ik iets hoorde.' Zeg ik vluchtig en ik lach een beetje schaapachtig. Thomas kijkt me onderzoekend aan, dan verschijnt er een kleine grijns op zijn gezicht. 'Geen horrorfilms meer voor jou dametje.' Zegt hij lachend.
Ik lach met hem mee maar helemaal gerust ben ik niet, ik blijf een raar gevoel in mijn onderbuik houden, maar ik laat niets merken en loop gwn verder met Thomas. Waarschijnlijk verbeeld ik het me gewoon, dat heb ik wel vaker. Dat ik denk iets te horen maar dat het uiteindelijk gewoon de wind blijkt te zijn of dat er helemaal geen geluid was.
Na ongeveer een minuut lopen hoor ik weer dat geritsel ergens tussen de bosjes. Geschrokken blijf ik stil staan waardoor Thomas me een beetje raar aankijkt. Dit kan toch geen toeval zijn, denk ik bij mezelf, twee keer vlak achter elkaar hetzelfde geluid horen, dat kan ik me toch niet verbeelden? 'Wat is er? Hoorde je weer wat?' Ik knik. 'Ach maak je niet druk joh, waarschijnlijk is het gewoon de wind, niks bijzonders.' Ik knik weer en we lopen verder.
Ik kijk om me heen. We lopen over een lange straat en er zijn hier bijna geen huizen. Hier fiets ik ook altijd als ik naar school ga denk ik bij mezelf.
Ik kijk omhoog naar de lucht. De lucht is donker en er zijn vandaag weinig sterren te zien aan de lucht die normaal gesproken vol zit van de sterren. Ik kijk op mijn horloge hoe laat het is, 10 voor 2 geeft mijn horloge aan. Plots voel ik een druppel op mijn arm, ik kijk omhoog en ik zie een paar druppels uit de donkere lucht vallen. Fijn. Regen. Thomas merkt het ook en we versnellen onze pas. Ik hoor onze voeten op de natte grond stampen. Het is een best wel rustgevend geluid dus concerteer ik me maar op dat geluid. Na ongeveer 2 minuten klopt het ritme van onze voetstappen niet meer. Het lijkt alsof er een derde paar voeten bij is gekomen. Dat idee bezorgd me koude rillingen. Ik kijk om waardoor ik bijna over mijn eigen voeten struikel. Als ik mijn evenwicht hervonden heb kijk ik nog een keer achterom. Als mijn ogen gewend zijn aan het donder van de avond zie ik een vage gestalte. Opeens stopt Thomas met lopen waardoor ik best wel schrik, ik kijk hem vragend aan maar als ik zijn geschrokken gezichtsuitdrukking zie kijk ik naar de weg voor ons. Ik zie twee mannen staan met een groot postuur. Snel kijk ik om me heen en zie dat de man die achter ons liep gezeldschap heeft gekregen van nog een andere man. Ik kijk bang naar Thomas die duidelijk ook niet weet wat hij moet doen.

------------------------------------------------------

Omg dit is het eerste hoofdstuk en ook mijn allereerste verhaal.☺
Wat vinden jullie van dit hoofdstuk?
Tips en tops zijn altijd welkom!
-Xxx- Maaike