walks in the garden

lxvii.

dalila's pov.

I slowly opened the door and slowly went out. Bago ko isara ay tinignan ko muna kung may nakapansin ba sa akin. Nang masiguro kong wala ay humarap na ako sa pintuan and slowly close it.

Bakit biglang tumahimik? Dahan dahan kong tinignan sila at nanlaki ang mata ko nung nakita kong nakatingin silang lahat sa akin. Si Isaiah na gulat na gulat. Si Essaiah na napatampal na lang sa kaniyang noo. At ang pamilya niyang walang reaction na makikita sa mukha. Lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko dahil doon.

"Ahm. Hello po." I awkwardly said and wave my hand at them. Hilaw akong napangisi ng napansin kong hindi pa rin sila kumikibo. I bit my lip so I wouldn't speak again.

Lumapit sa akin si Essaiah at hinawakan ako sa balikat. "Hello, fam! This is Dalila. The one you all have been wanting to meet for a long time."

Ha? For a long time?

Napapitlag ako ng mabilis na lumapit ang mga tito at tita nila sa akin.

"OMG! It's really true! Sobrang ganda mo nga talaga sa personal!" Ramdam ko ang pag iinit ng buong mukha ko dahil sa sinabi ng tita niya. I shyly smiled and said, "Thank you po."

"We really want to meet you, but Isaiah doesn't want to. Hindi daw kayo close. Hmpp!" Sabi ng isa pa niyang tita. "Opo. Hindi po kasi ako pinapansin ng pamangkin niyo eh. Torpe po." Natatawa kong sabi.

"Ang ganda ng mata mo, iha. Pero mas gaganda yan kung magkakaroon yan ng pag tingin sa pamangkin ko. Kay Isaiah." I awkwardly laugh.

"Ikaw palagi ang bukambibig ni Isaiah sa amin tuwing nagtitipon tipon kami. I'm glad na kasama kana namin ngayon." And I
blush again. "Hindi naman po halatang patay na patay sa akin, ano po." Nahihiya kong sabi.
"Ay nako. Hindi talaga. Halatang halata lang, iha." Napatawa ako.

"Sorry, Iha, kung hindi ka namin nginitian agad. Akala kasi namin ibang babae eh."

Iimik pa sana ako ng biglang may humawak
sa balikat ko at hinarap ako ng taong 'yon paharap sa kaniya. I lifted my face to see who it was. Si Isaiah.

His eyes widened a bit when he held me. It's like he couldn't believe that I'm here today in their house. Na nandito ako sa harapan niya.

He held my face and looked at me softly, and said, "God! You're really here!" Sabay yakap niya sa akin. At dahil nga maliit ako, sa leeg ko siya nakayakap. Tinignan ko ang mga tito at tita niya, may mga ngiti sa kanilang mga labi.

Unti unti kong itinaas ang aking dalawang kamay para yakapin siya pabalik. "Of course, I'm here."

He slowly removed his head from my neck and looked at me, but his two hands ay nananatiling nakayakap pa rin. He kissed the top of my head. "Hindi talaga ako makapaniwala." Nakanguso nitong sabi.

"At bakit naman?"

"Because you said to me na sa friend mo ikaw magpapasko." He softly said.

"And who's my friend, Isaiah?" His face slowly lit up when he realized what I meant by what I said.

"Why didn't it occur to me that it could be Essaiah?" Bakas sa boses nito ang pagsisisi.

"Because it's etched in your mind that I didn't know that you and Essaiah were twins, so para sa'yo, malabo na dito." Tumango tango siya sa sinabi ko.

"Ah basta! Hindi pa rin talaga ako makapanwiala na kasama kitang magchri-Christmas Eve," he said at niyakap ulit ako but this time, sa bewang ko na, kaya parang buhat niya ako.

His hugs are the warmest hugs I've ever felt.

˖ ࣪ . twitter ◠ ٪ 𖠵 . ۫

🌸 @𝑓𝑙✿𝗐𝖾𝗋alila
merry christmas, everyone! 🎄🎄🎄