Bir zamanlar küçüktük ama mutluyduk hayatimizin ilerde nasil bir hal alacagini bilmiyorduk masumduk tek derdimiz yağmur yağarsa dışarıya cikamayiz korkusuydu. Oyun oynayamazdik bahcemiz camur olurdu camurla oynarsan annemiz kizardi annemiz kizincada biz uzulurduk aslinda uzulmus rolu yapar icimizden gulerdik.cunku bu kadar basit seylere kizmadiklarini hep bilirdik.kucukken ne guzeldikkk. Sonra buyuduk.biz buyudukce dertlerimizde cogaldi.eskiden içinde oynadığınız o camurlari elimizden temizler olduk.guluslerimizi bir kenara bırakıp dertlerimize agladik sorunlarimizla boğuştuk surekli yere dustuk ama kimse kaldirmadi oysa kucukken ne guzeldi hersey.yere düşünce aglar, aglayinca birileri bizi kaldirip susturmaya calisirdi.simdi yere dusunce ne aglayabiliyoruz nede birileri bizi farkedip ayaga kaldiriyorr.dustugumuz yerde kaliyoruz.dizlerimiz kanıyor.yarabantlari kapatmiyor durmadan kanayan yaralarimizi.kapadikca acıyor, acidikca da büyüyor böyle yaralar.sonra sessizlesiyoruz iste dertlerimiz boyumuzu asiyor buyuyerek bir dag oluyor sık sık içimize agliyoruz insanlar bazen buna ergenlik diyor ama bilmiyorlarki o kucuk gordukleri acilarimiz bizim icin ne kadar buyuk bir o kadar da zor anlamiyorlar işte kac tane gencin icine attigi seyler yuzunden intihar ettigini anlayamiyorlar her kucumsedikleri acilarin bizi oldurdugunu goremiyorlar korler ve kor gidiyorlar.YAZIKK!!!
