𝓛𝓸𝓾𝓫𝓷𝓪 & 𝓨𝓪𝓼𝓼𝓲𝓷𝓮

Part 4

"Bajes in, bajes uit." De manier waarop de vader van Loubna dit zei, vertelde meer dan genoeg. Zowel zij als haar moeder konden zien dat het op dat moment een soort van verloren zaak was. Mohamed was koppig en eigenwijs, en wanneer hij op het punt stond om een knoop door te hakken, kon je hem met niets afschrikken om het uiteindelijk niet te doen. Loubna liep naar boven. Ze sloeg met haar deur. Haar moeder achtervolgde haar en klopte aan. "Loubna, doe de deur open. Ik wil met je praten." "Moeder, laat mij. We praten hier morgen over. Laat mij nou maar." Drifa bleef aandringen. Loubna deed de deur van haar kamer open toen ze haar vader bij de trappen hoorde zeggen: "Doe die deur voor je moeder open of ik kom het persoonlijk doen." Haar moeder ging naast haar zitten en zei: "Wat wil je dat ik doe, mijn dochter? Je kent hem. Je weet dat hij niet de makkelijkste is. Ik wil het voor je. Maar wat moet ik doen? Mijn man verlaten?" "Zeg dat niet. Dat vraag ik niet. Hij oordeelt zonder Yassine te kennen. Hij heeft zoveel voor mij gedaan! Hij is totaal niet slecht, zoals zijn neef of broer. Hij heeft vastgezeten, maar hoeveel Marokkaanse jongens hebben wel niet vastgezeten? Mijn eigen broer heeft vastgezeten. Echt hypocriet, dit." "Je broer heeft vastgezeten door een vechtpartij. Niet voor drugs. Ken het onderscheid en weet wat je zegt." "Toe nou mams, waarom zijn wij toch zo schijnheilig als het op onszelf aankomt? Waarom? Denk je dat hun vechtpartij om een fiets ging die gestolen werd of zo? Het was een grote vechtpartij en je weet donders goed waarover ze ruzie hadden! Hij is weer niet eerlijk. Drie jaar terug was hij ook niet eerlijk. Nu ook niet." "Heb geduld. Volg je vader. Dat is uiteindelijk de juiste weg." "De juiste weg? Mama! Yassine is MOSLIM. Hij gelooft in Allah en in de laatste dag. Hij is een MAROKKAAN. Hij is een Berber, net zoals wij. Hij heeft wat hij als man moet hebben. En dan nog keurt papa hem af! Gewoon omdat hij niet uit dezelfde stam komt als wij. Daarom? Of om wat hij heeft gehoord? Dit slaat gewoon nergens op. Wat is wel goed, hè? Een Marokkaan is niet goed! Een bekeerling is niet goed! Een donkere is niet goed! Wat is wel goed?" "Gedraag je. Volg je vader en gehoorzaam." Loubna keek haar moeder aan en zei: "Ik wil met Yassine trouwen, mama. Jij weet dat ik van hem hou." Toen Drifa zag dat ze vastberaden was over haar zaak, switchte ze van zachtaardig handelen en praten naar hard. Dat wilde ze niet, maar het was iets wat Mohamed haar had aangeleerd. Hij zei: "Als je ziet dat je dochter met een zachte aanpak niet wil luisteren, dan pak je het zonder emotie aan. Dat werkt meestal bij vrouwen." Het had in werkelijkheid een averechts effect. "Mama, je kan mij toch niet in de steek laten. Nu?" "Ik kan niet anders dan je vader volgen. Snap je dat niet?! Moet ik ze hier verwelkomen zonder zijn toestemming? Zitten al je draadjes daar nog goed boven?! Niks gaat door zonder de toestemming van je vader. Accepteer dat en kap met dat gezeik. Niet alleen Yassine bestaat op deze wereld. Vergeet hem. Er zal wat beters op je weg komen." Loubna keek boos weg. Haar moeder ging naar beneden. Iets later hoorde ze haar ouders de trapjes opgaan naar hun slaapkamer. Ze stuurde naar Yassine: "Schat." Yassine antwoordde na een aantal minuten: "Ja?" Loubna: "Mijn vader wil niet." Yassine: "Wat wil je vader niet?" Loubna: "Dat wij trouwen." Yassine belde meerdere malen. Loubna drukte de oproepen weg, omdat ze niet wou dat hij haar weer hoorde huilen. Vooral niet nadat ze happy stonden te doen over het feit dat ze eindelijk gingen trouwen. Yassine: "Kan je naar buiten glippen?" Loubna dacht na, of ze het risico zou nemen of niet. Yassine: "Slapen je ouders of niet?" Loubna: "Ja, ze zijn net gaan slapen. Ik wacht 20 minuten." Loubna hoorde haar ouders na een dik uur pas snurken. Ze deed haar deur stilletjes op slot, waarmee ze een regel overtrad. Ze liep stilletjes de trappen af en deed zacht de schuifdeur open van de woonkamer. Ze deed ze weer rustig dicht, schoof haar voeten in haar lichte Nike-sneakers en liep stilletjes weg. Even stond ze in een steegje te wachten tot Yassine kwam aangereden. Hij wilde meteen weten wat er aan de hand was. "Wat zei je vader?" Loubna durfde niet precies te vertellen wat voor uitspraken haar vader allemaal deed. Want ze dacht natuurlijk ook aan de eer van Yassine. Yassine drong aan: "Zeg me eerlijk wat hij zei! Hij heeft blijkbaar veel gezegd. Je ogen zijn rood." "Gewoon, schat..." "Vindt hij mij niet goed? Heeft hij mij gezien op foto of heeft hij iets gehoord?" "Je bent superknap. Zelfs je foto wou hij niet zien. Hij zei dat hij mij liever met iemand anders zag trouwen." Yassine keek weg. Hij deed het raam open en stak een sigaret op. "Hij is je vader. Wat moet ik zeggen of doen?" Diep teleurgesteld was hij, alweer. "Maar waarom zo'n haat? Wat is er dan? Hij kent mij niet." "Zwijg erover. Ik hoef je verder geen details te vertellen. En mijn moeder doet ook echt dom. Zomaar volgt ze hem, terwijl dit zo onrechtvaardig is. Ze volgt wat mijn vader doet en zegt. Als een kip zonder kop." "Je bent nu boos. Praat niet zo over je moeder." "Heb je mij ooit verkeerd horen praten over mijn moeder? Zelfs na de grootste discussies niet. Afgekeurd worden, omdat hij heeft horen zeggen dat 'bladieblada'? Kom op nou. Zomaar weigert hij dat zijn dochter de helft van haar religie vervolledigt en haar leven compleet maakt door middel van een gezin???!!!!" Er heerste stilte. Yassine nam Loubna's hand vast. Loubna keek hem aan en zei: "Ik ga 'm laten weghalen Yassine." "Leg je zo snel je moed neer? Je haalt niks weg. Dit is onze baby. Dit is van ons. OK? Niemand gaat dit van mij en jou afpakken." "Ik ga 'm laten weghalen. Ik heb de blik in de ogen van mijn vader gezien. Hij weet meer, Yassine." "Hij weet helemaal niets. Je wist het zelf niet eens!! We gaan verder. Ik ga met je vader praten." "Durf je dat opeens?" "Ik ga het doen. Ik ga morgen naar hem toe." Loubna stond echt versteld van Yassines doorzettingsvermogen. Ze zag beelden die ze nooit had kunnen bedenken. Loubna glipte na het lange gesprek terug naar binnen. Haar moeder maakte haar wakker om 12 uur. "Opstaan. Mensen slapen in de nacht en jij slaapt door de dag. Opstaan!" Loubna keek haar moeder aan en zei: "Ik voel mij slecht. Mag ik blijven liggen?" "Zit je in een rouwproces over een man die je man niet eens is?" "Mama, toe nou. Ik heb echt geen zin in deze onzin, zo vroeg in de ochtend. Je snapt toch wel dat ik mij slecht voel." Haar moeder kwam naar haar en knuffelde haar. "Kom op, sterk blijven. Ik ken je als de sterke Loubna. Heb geduld. Het komt goed." "Dank je wel, mams." "Ik heb je lievelingsontbijt klaargemaakt. Ik zie je zo beneden. Dan drinken we samen thee." Loubna ging na een korte douche naar beneden. Ze nam plaats. "Mama, doe die deur dicht. Ik heb het enorm koud." "Koud? Ik hou het niet meer uit. Het is hier echt warm vandaag." Ze begon haar broodje te eten en zocht weer naar kaas. Loubna's moeder schonk nog wat extra thee in. Ze vroeg: "Sinds wanneer doe je er zoveel kaas bij?" Loubna bleef naar haar broodje kijken en keek met opzet nog langer naar haar bord. Haar gezicht was rood geworden, maar ze wou niet dat haar moeder dat zag. De uitspraak van Loubna's moeder deed haar meteen denken aan wat Yassine zei: "Sinds wanneer eet je graag bloemkool met kaassaus?" Loubs baby hield van kaas en melk. Zo erg dat ze vijf plakjes tussen haar brood deed en dit gewoon niet kon laten. "Waar is papa? Het gaan melden, zeker?" Drifa lachte. "Ja." "Waarom lach je?" vroeg Loubna chagrijnig. "Er is veel gebeurd. Heel veel, deze ochtend. Toen lag jij nog te slapen. Heeft Yassine je niets verteld?" "Mijn gsm viel uit. Hij is aan het laden. Wat dan?" "Goed nieuws." "Hoe kan er goed nieuws zijn? Je zei net nog: 'Heb geduld'." "Omdat ik je nu wilde verrassen. Daarom zitten we samen. Yassine is hier geweest rond 9.00 uur. Heb je echt niets gehoord? Yassines vader vroeg aan jouw vader of het mogelijk was om even verderop te gaan praten. Ik ben bij het raam gaan staan om alles te horen. Yassine is echt mooi. Hij is gezegend met een mooie uitstraling." "Vertel me alles van bij het begin! Hoe ging het? Wat zei papa tegen hen?" "Yassine zei tegen je vader dat hij je zal dragen tot jij je laatste adem uitblaast, en dat hij enkel het goede met je voorheeft. Niets slechts. Ze hebben een diepgaand gesprek met elkaar gehad buiten. Yassine was meer aan het woord dan zijn vader. Ik denk dat de moeder van Yassine het thuis voor het zeggen heeft, hoor. Yassine kwam sterker over dan zijn eigen vader." "En dus? Wat hebben ze besloten?" "Je gaat je nu omkleden en mooi maken. Je bent een toekomstig bruidje... Ze komen vanavond langs voor een kopje koffie." "Echt??"Zo liep de communicatie dus vaak tussen beiden. Niet te lang... Loubna liep naar boven. Ze steilde haar haren fatsoenlijk, verzorgde haar gezicht en deed een losse Marokkaanse jurk aan. Ze hielp haar moeder nog even met het opfleuren van het huis. Nadien verfriste zij zichzelf en bracht ze op haar gemak haar make-up aan. In die tijd hield ze permanent haar gsm-toestel in de gaten, wachtend op een bericht van Yassine. Yassine was intussen druk bezig met zijn eigen voorbereidingen. In Yassines familie moest je echt laten zien wat je allemaal had en kon, dus moest hij met topcadeaus en een topservice aankomen. Vooral voor de vader van Loub. Hitman had tegen hem gezegd: "Je zet alles op alles. Maakt niet uit, hoe moeilijk haar vader is. Je doel is haar 'wifen'." Yassine dacht er precies hetzelfde over. Hitmans woorden waren wel een goede motivatie, waardoor het geduld van Yas groter en groter werd. Toen Loubna terug naar haar kamer ging en afwachtte tot het 19.00 uur werd, nam ze een kijkje bij haar geblokkeerde berichten. Nog een aantal berichten van Jason, de leuke Surinamer. En wat berichten van Mo Riffi en Lara, die haar hart nog even snel wilde 'luchten'. Ze reageerde op niets. Helemaal niets. Wat belangrijk was, was de afspraak om 19.00 uur. De kleine wijzer stond op 7 en de grote op 12. Yassine kwam binnen. Loubna en Yassine keken naar elkaar. Ze konden het precies zelf niet geloven, hoe snel het plotseling allemaal ging. De broers van Yassine waren nog knapper dan hij. Loubna ging naast haar moeder zitten, Yassine naast zijn vader. Yassine had natuurlijk veel mensen bij zich, maar voelde zich even zenuwachtig als Loub. De ouders spraken over van alles en nog wat. Op het einde werd er gesproken over de planning. En juist wanneer je dacht dat het goed zou gaan, ging het weer mis. De vader van Loubna eiste dat de bruiloft pas na twee maanden zou plaatsvinden. Hij liet iedereen zijn grondige redenen weten.De familie had daar begrip voor. Loubna en Yassine hadden daar geen begrip voor. Zij vonden dat hij zijn reis naar Marokko beter kon uitstellen in plaats van de bruiloft te verplaatsen. Bouwen kon hij nog altijd. Haar vader vond: "Geen haast. Trouwen kan na twee maanden ook. Mijn planning was er eerst en blijft eerst." De avond werd beëindigd met een smeekbede die werd uitgesproken door de vader van Loubna. Een last minder dat beide ouders het geaccepteerd hadden, een last erbij dat de bruiloft niet meteen kon plaatsvinden.Loubna hielp haar moeder met opruimen. Ze was volop aan het acteren. Ze kon echt niet wachten op het moment dat ze weer naar buiten kon glippen om Yassine te spreken.Rond 1.00 uur sliepen de ouders van Loubna. Zij nam haar zorgen niet mee naar bed en trok haar donsdekentje niet gerust over zich heen, zoals iemand dat kan zonder veel stress. Ze glipte weer naar buiten om Yassine persoonlijk te spreken.Meteen toen ze Yassine in de auto aansprak, zei ze: "Mijn God, na twee maanden pas? Even serieus? Dan is alles zichtbaar.""Zoek dan een jurk waarin het niet zichtbaar zal zijn! Dat moet toch lukken?""Marokkanen zijn scherp. Al gooi ik er een hele tent overheen, geloof me: ze zullen het gaan scannen.""Misschien denk je dat gewoon.""Nee schat, ik ken Marokkaanse meiden beter dan jij. Sowieso gaan ze denken: waarom heeft zij een superlosse jurk aan? Terwijl ik gewoon een mooi lichaam heb." "Daarom zeg ik... Zoek een jurk naar jouw smaak maar evenzeer mooi. Kijk gewoon. Misschien lukt het je wel.""Ik ga met vader praten. De bruiloft moet eerder plaatsvinden."Yassine zei, op een hevigere toon: "Luister nu goed en geef me geen stress meer. We hebben superveel moeite moeten doen om hem akkoord te laten gaan. Ga geen domme dingen zeggen, want jouw woorden zijn soms net hete kolen. Laat het gewoon zo. Het belangrijkste is dat we trouwen! Dat we samen gaan wonen en dat we een gezin gaan hebben!""Ja, ik kijk er echt naar uit. Ik besef het gewoon niet. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit met mij gebeurd is en dat dit allemaal zo snel is gegaan. Laatst hadden we nog ruzie. Lag ik nog op de grond te vechten met dat stinkwijf.""Het verleden mag je laten rusten. Ik wil er niet aan denken."Loubna en Yassine namen nog wat tijd om verschillende zaken met elkaar te bespreken. Daarna ging Loubna naar huis.Ze kwam thuis aan en probeerde de schuifdeur te openen die bijna geen geluid maakt als je ze opendoet. Dit keer ging ze niet open. Loubna nam haar telefoon en zette haar zaklamp aan. Ze keek of ze er wel de juiste sleutel in had gestoken. De deur ging nog steeds niet open. De moeder van Loubna liet al jaren altijd de huissleutel op de voordeur zitten en via daar durfde ze niet naar binnen te glippen. Loubna panikeerde. Ze probeerde nogmaals met haar sleutels. Dit was haar nog nooit overkomen. Ze ging iets verder staan en belde Yassine: "Schat, waar ben je nu?""In bed. Alles OK?""Ik raak niet binnen. Dat is toch gek, of niet? Ik snap niet waarom het niet lukt.""Heb je wel de juiste sleutel?""Dat weet ik nu even niet. Ik kan me wel herinneren dat mijn trosje voller was dan dit. Ik heb er laatst een aantal sleutels uit gehaald. Nee, dat is al even geleden. Het kan gewoon niet. Zo raar, dit.""En nu? Moet ik je komen halen?""Dat kan niet. Wat moet ik zeggen als mijn moeder opstaat en mij in de ochtend roept maar ik niet reageer?""Zeg dat je naar een sollicitatiegesprek ging. Dat je niemand iets wou vertellen omdat je hen wilde verrassen.""Ik durf niet, Yassine. Ik durf niet bij je te slapen als mijn ouders hier zijn. Je weet hoe mijn vader is. Misschien gaat hij met het ochtendgebed checken of ik in mijn kamer ben of niet. Ik heb je wel vaker gezegd dat hij altijd tegen mij zei: 'Dit huis is geen instelling, je laat je deur open als je gaat slapen.' Shit! Ik heb mijn kamerdeur op slot gedaan. Als hij gaat checken, zal hij het sowieso bizar vinden!"Yassine keek even naar de gebedstijden. "Het ochtendgebed is er bijna. Nog zowat vijftig minuten.""Ja, ik heb hier buiten zoveel tijd verloren. Ik kon nu allang in mijn bed liggen en slapen.""Moet ik je komen halen of niet? Je kan moeilijk buiten blijven staan.""Ik kan het ook niet, Yassine. Ik heb het zo koud. Echt te koud.""Ik ga me even omkleden. Kom er zo aan."Yassine kwam aan en Loubna stapte in. Ze was een beetje bleek. Yassine gaf haar zijn jas die nog op de achterbank lag en zette meteen zijn stoelverwarming aan. Tijdens het ritje onderweg naar zijn huis viel Loubna in slaap. De eerste zwangerschapssymptomen kwamen loeren. Ze was ook misselijk.Yassine maakte haar wakker. Ze gingen naar boven, douchten samen en sprongen meteen in bed. Knuffelend vielen ze in slaap. Toen het ochtend werd, hoorde Loubna haar telefoon afgaan. Ze had 21 gemiste oproepen van haar moeder. Loubna was als een roos in slaap gevallen in de armen van Yassine. Ze schrok. Yassine schrok wakker toen ze in het bed riep: "FUCK. Het is bijna namiddag! Schat, opstaan. Breng me naar huis a.u.b. Oh mijn God. Ik heb de wekker niet eens gehoord. Wisten ze iets of vonden ze mij niet thuis? Oh mijn God."Yassine stond helemaal kapot op. Zonder douche of ontbijt liepen ze samen naar de auto. Hij zette Loubna thuis af en zei: "Ik haal je vanavond op. OK?"Loubna gaf hem een zoen en zei: "Sorry schat, dat ik je zo heb moeten wakker maken.""Maakt niet uit. Ga naar binnen. Laat mij weten of alles OK is. Stuur mij een bericht en dan rij ik door.""Is goed, schat."Yassine was precies iemand anders geworden. Hij keek op een hele andere manier naar Loubna zodra hij wist dat ze zwanger was van hem. Hij sprak respectvoller. Hij was zorgzamer dan ooit en liever dan ooit. Het leek alsof er nooit haat tussen hen had bestaan. Alsof alles wat ze hadden meegemaakt centraal stond en dat dit de reden was waarom ze nog steeds samen waren: real love.Loubna stapte naar de voordeur. Niet omdat ze wou, omdat ze moest. Ze ging naar binnen. Haar moeder zat in de woonkamer. Loubna begroette haar, maar kreeg een boze reactie. "Waarom neem jij je telefoon niet op? Ik heb niet eens kunnen ontbijten!! Het brood bleef hier steken." Ze wees naar haar keel."Ik moest heel vroeg op voor een sollicitatiegesprek, mama. En het is heel goed gegaan. Ze gaan mij laten weten of ik volgende week mag starten."Haar moeder bleef vies naar haar staren. "Kon je daarom je telefoon niet opnemen?""Ik was bezig, mama. Je weet dat ik niet kan opnemen als je zo vaak belt. Dat gaat niet. Ik kan toch moeilijk opnemen wanneer ik testen moet afleggen of wanneer ik op gesprek moet in het kantoor?""Was je bij hem?""Nee. Na de akte, zoals afgesproken."Ze dacht dat haar moeder zweeg omdat ze was uitgepraat. Maar neen hoor. Er kwam iemand anders de trap af, die zoals gepland verder het woord zou voeren. Loubna wilde net naar de keuken gaan om wat te eten. Haar vader botste met haar in de gang. Hij wees met zijn wijsvinger naar de woonkamer en zei: "Terug naar daar. Nu."O jee. Als een vader dat zegt, dan moeten er serieuze zaken besproken worden. Hij ging niet naast zijn vrouw zitten, maar in het midden, zodat hij naar rechts en links kon kijken, waar moeder en dochter tegenover elkaar zaten."Waar heb je een sollicitatiegesprek gehad?" vroeg hij.Tering. Op zulke momenten heb je echt een best friend nodig die alles meteen begrijpt en met je meedoet als je onverwacht belt en een leugentje om bestwil eist. Helaas had Loub dat niet. "Telefoonnummer?""Wat is er, papa?""Geef me het telefoonnummer."Loubna kon niets anders zeggen dan: "Ga je het voor mij verpesten? Wat gaan ze wel niet denken als je hun belt? Dat ik nog steeds een klein kind ben.""Een sollicitatiegesprek in de nacht? Wie is je werkgever? Je toekomstige man?"Loubna werd nog roder dan het busje van een ambulance."Hoe vaak heb jij dit gedaan? In de nacht weggaan, terwijl wij hier waren? Hoe vaak?"Loubna gaf geen antwoord."Wij lieten jou hier achter omdat je ons vertrouwen nooit geschaad hebt en jij volwassen bent. Misschien was dat een hele domme beslissing van mij. Ik had je al die tijd moeten meenemen naar Marokko."Hij nam een riem en begon Loubna te slaan. Ocharmen dat baby'tje."Ik had je moeten laten rotten in Marokko! Acties van meisjes van de straat zijn dit. Wegglippen in de nacht. Geen respect heb je!"Hij bleef haar slaan. Maar weet je? De vader van Loubna dacht dat ze superveel pijn had, omdat ze aan het huilen was. Dat was niet zo. Loubna voelde wel pijn, maar het deed haar niet zo'n pijn omdat ze haar buik probeerde te beschermen en daarop gefocust was. Haar vader stopte met slaan toen hij zag dat zijn vrouw het niet meer kon aanzien, hoe erg hun dochter aan het lijden was. Niet wetend dat zijn vrouw gewoon van het begin al wist dat Loubna verkeerde met Yassine. Al haalde je haar opa uit haar graf: ze ging het nooit toegeven voor haar man. Never. Want dan was zij medeplichtig en gezichtsverlies lijden bij haar man wou ze niet.Loubna ontsnapte en rende naar de badkamer. Ze sprong meteen onder de douche en zei tegen zichzelf: "Sorry, engeltje. Ik weet niet of je wat voelt? Dit hoort een moeder niet mee te maken."Na haar douche liep ze terug naar de slaapkamer. Ze wilde Yassine contacteren, maar haar vader had haar telefoon in beslag genomen toen ze hem beneden vergeten was. Loubna bleef heel de nacht wakker. Yassine werd gek.'s Morgens ging ze naar beneden en vroeg ze: "Mama, waar is mijn telefoon?""Je vraagt nog naar je telefoon, nadat je betrapt bent!""Wat moest ik doen? Toegeven dat ik bij Yassine was?""Hij heeft je gehoord. Je vader hoort alles. En nog riskeer je het.""Ik hoorde hem snurken!""Hij was niet aan het slapen! Hij keek nog naar beneden, toen je wegglipte. Hij heeft alles zelf gezien! Vraag niet naar je telefoon en gedraag je, voor hij weer zijn toeren krijgt en het definitief cancelt voor je. Je mag ook niet weg van hem. Dat moest ik doorgeven.""Mama, kom nou. Ik ben geen 22 jaar meer! Ik moet zoveel regelen. Ik moet weg. Hoezo? Mag ik mijn dingen niet regelen?""Dat gaan we samen doen. Het is dat of niks. OK? Je bent mij ziek aan het maken. Wat je wil doen, gaan wij samen doen. Yassine moet dat maar allemaal begrijpen!!"Ze werd daar zo geïrriteerd van, dat alles in haar plaats werd beslist. "Wat moet ik nu doen? De hele dag thuis zitten?""De Koran lezen, koken, je kleerkast eens netjes opnieuw plooien. Er valt genoeg te doen. Ga op zoek naar nuttige zaken. Je slaapt met Yassine en je staat op met Yassine in je hoofd."Loubna luisterde altijd naar haar moeder. Maar met die baby in haar buik werd ze echt wel heviger. Ze verliet het huis en zei: "Ik ga naar de supermarkt. Zeg maar tegen hem dat ik naar de supermarkt ben.""Je mag niet weg!""ZELFS EEN HOND WORDT UITGELATEN! Ik moet even wat halen in de supermarkt."Wie kwam ze daar toevallig tegen? Laat me het woordje 'toevallig' terugtrekken. Want ik geloof er eigenlijk in dat alles is voorbestemd. Ze kwam Mo Riffi tegen. Hij liep de supermarkt uit en zij liep naar binnen. Loubna dacht: Wie weet wie bij hem aan het chillen is. Ze had dat fruitsap en de croissantjes met kaas gescand. Kaas... all about cheeeese.Loubna had hem niet begroet. Ze wou het wel, en deed het niet toen ze aan zijn laatste woorden terugdacht. Wil je mijn woning verlaten?Terwijl Loubna naar lekkernijtjes aan het zoeken was, voelde ze een tik op haar rug. Hij was het. Mo Riffi kwam terug naar binnen om haar te spreken. Loubna keek hem aan van: Ja? Durf je mij nog aan te spreken?'Hij zei: "Ik wilde alleen vragen hoe het met je gaat."Loubna zei niets en liep door. Mo Riffi liep haar achterna. Wat hij op dat moment deed, kwam haar allemaal niet zo goed uit. Er heerste al spanning thuis, en dan wilde hij daar nog midden in de supermarkt even kletsen? In haar eigen buurt? For real? Ze antwoordde: "Ik heb geen behoefte aan een gesprek. Mag ik alleen verder lopen?""Ik wil alleen weten hoe het met je gaat.""Goed. Verder nog iets?""Dat was het." Hij deed heel irritant. Precies achter haar ging hij aanschuiven, zonder nieuwe inkopen. Hij nam een extra flesje water en bleef naar Loubna kijken.Loubna liep voorzichtig de supermarkt uit. Hij liep achter haar aan. Ze zei: "Je bent me erg aan het irriteren. Mag ik alleen doorlopen?" Zo grof had ze nog nooit tegen Mo Riffi gesproken."Ik maak me zorgen. Je reageert op geen enkel bericht of geen enkele oproep meer. Ik wilde alleen vragen of het beter gaat met je vader."Loubna stopte met stappen en zei: "Beter met mijn vader? Wat bedoel je?"Mo Riffi keek haar aan. Hij wist dat er iets niet klopte en dat hij iets had gezegd wat Loub niet wist. Hij kende haar. Hij wist hoe ze reageerde wanneer ze van iets niet op de hoogte was."Wat moet er met mijn vader zijn dan?""Ik dacht dat je het wist. Ik heb verkeerd gehandeld door mij hierover zorgen te maken. Je weet dat we in dezelfde buurt wonen en ik kon het niet laten om met Mimoun te gaan praten toen hij mij opbelde."Loubna had Mimoun leren kennen door Mo Riffi."Kunnen we even verder lopen naar daar?" vroeg ze. "De auto's zien ons als ze hier voorbijrijden."Ze gingen op een iets meer afgelegen plek staan. "Wat zei Mimoun?""Zoubeir, de broer van Yassine heeft je vader uitgescholden, daar waar mensen bij stonden. Je vader had Yassine hard aangepakt en zijn familie op een onrechtstreekse manier uitgescholden. Yassine en zijn vader zeiden niets, maar die broer kon het niet langer aanhoren.""Hoe ken jij Yassine??""Mimoun is precies een oom voor me, schat. Dat weet jij toch? Hij heeft mij nadien alles verteld en zei dat Yassine je toekomstige man was.""Ik ga naar huis. Ik moet mijn moeder spreken." Ze liet die vervelende zak vallen en jogde naar huis. Jammer. Haar baby'tje had wel zin in wat fruit en gezonde dingetjes. Ze voelde een vervelende steek, dus deed ze weer rustig aan. Ze panikeerde wel. Ze panikeerde door het gevoel later als zwangere vrouw met een buik rond te lopen.Toen ze binnenkwam, vertelde ze alles aan haar moeder. Die belde haar man verschillende keren op: geen antwoord. Loubna wilde naar Mimoun gaan, maar dit mocht niet van haar moeder. Die zwoer dat ze dan nooit meer tegen haar dochter zou praten. "Hij gaat weten dat je met een man hebt gesproken. Maak het verdomme niet allemaal moeilijker voor jezelf. Je verknalt je beeld bij hem!""WAAR IS PAPA DAN??? Waar is die fucking tering klotetelefoon van mij? Ik kan niet eens normaal mijn mensen bereiken! Sorry mama, ik ga naar Mimoun.""JIJ BLIJFT HIER! HIER BLIJF JIJ! Hier blijven!!!!!!!"Loubna ging zitten. Het was een ware hel om urenlang thuis af te wachten. De moeder van Loubna ging ook niet de straat op. Haar man zou vinden dat ze hem daarmee voor schut zette.Rond 23.00 uur kwam de vader van Loubna thuis. Hij eiste dat ze naar haar kamer ging. Hij wilde haar niet zien of spreken. Loubna's hart ging nu met 220 per uur tekeer. Zelfs de iPad was in beslag genomen. Zelfs via Messenger kon ze Yassine niet bereiken. Die ene dag zonder telefoon leek precies een reis naar Pluto en terug.Haar vader was van alles aan het bespreken met zijn vrouw. Je kon van boven niets horen. Helemaal niets. Hetgeen Loubna mocht horen, werd in de ochtend duidelijk gemaakt. Drifa moest een afspraak maken zodat Loubna onderzocht werd. Zo'n afspraak waar de moeder verplicht werd om de vader naar binnen te roepen wanneer het onderzoek rond was en iedereen weer netjes op zijn stoel zat.Mohamed K. wilde graag weten of zijn dochter nog maagd was.Durfde hij dat nou echt te eisen? Het is toch mijn vagina, dacht Loubna. Nee nee, binnen de Marokkaanse cultuur wordt verwacht dat je als maagd naar het huwelijk vertrekt. In de islam ook. Ouders, zeker van de vorige generatie en ouders die heel veel waarde hechten aan de regels van hun religie, vinden dat belangrijk. Mohamed wilde het gewoon voor zichzelf weten. Het team van Yassine had namelijk verschillende uitspraken gedaan die zijn eer hadden aangetast. Door de broer van Yassine was Mohamed op dit idee gekomen. Hij zocht geruststelling. Een gynaecologisch onderzoek zou het antwoord zijn op zoveel vragen. Gelukkig vertelde Loubs moeder dat de gynaecoloog absoluut geen plek vrij had de komende dagen. Loubna had haar telefoon nog niet teruggekregen, maar met de laatste biljetten die ze in haar kast had, was ze er wel in geslaagd om een vervangtelefoon te kopen met een andere simkaart. Ze was nu alleen bereikbaar voor Yassine. Toen haar ouders naar de supermarkt vertrokken, ging zij wandelen. Dat mocht wel van haar vader. Vooral toen ze zonder gemaar en gezeur ingestemde met een onderzoek. Ze zei tegen haar vader: "Tuurlijk. Normale zaak." Het was voor haar nu echt wel een zaak van leven of dood geworden. Haar familie zou haar zeker wat aandoen als ze erachter kwamen dat ze 1) geen maagd meer was, en 2) zwanger was zonder huwelijksakte. Dat zou letterlijk de grootste schande zijn.Loubna ging op een bankje zitten naast een meer. Ze keek rondom zich. Niemand op heel deze aardbol mocht horen dat ze naar een abortuskliniek belde. Ze schaamde zich rot. Maar volgens haar had ze geen andere optie. Dit kon ze niet maken voor haar moeder. Voor haar vader. Voor alle mannelijke familieleden. Voor haar familie in Duitsland, Frankrijk en ga zo maar door. Ze belde naar een abortuskliniek in België omdat ze de ingreep niet in Nederland wilde laten uitvoeren. In België was het echter niet meer mogelijk, omdat ze al over de drie maanden was. Loubna wilde het liefst in dat meertje vlak voor haar vallen en nooit meer wakker worden. Ze zocht op Google en kwam uit op een Nederlandse website waar stond dat een abortus in Nederland na 18 weken wel nog mogelijk was. Een aantal weken daarna was het wettelijk verboden in Nederland, Spanje en Engeland. De Nederlandse vrouw aan de telefoon zei tegen Loubna: "Je moet eerst gaan vragen hoeveel weken je precies zwanger bent. Dan kan ik je verder helpen." Loubna deed al het mogelijke. Ze belde die vriendelijke Nederlandse vrouw terug. En eigenlijk begreep ze niet hoe zo'n vriendelijke vrouw in een abortuskliniek kon werken. Aan de telefoon hoorde ze dat het voor haar niet meer mogelijk was. De termijn was verstreken. "Het kan enkel nog na een beslissing om medische redenen." Loubna was kerngezond. Ze keek voor zich uit. Ze haatte zichzelf op dat moment. Ze keek naar haar buik en zei: "Je bent nog niet levend. Je bent nog geen mens. Je bent iets aan het worden wat ik wil stoppen. Geloof me, dat het beter voor je zal zijn. Een plek in het paradijs is beter voor jou dan een leven met mij. Geloof je het zelf niet, mijn lieve baby'tje? Geloof je dat het huwelijk ooit zal doorgaan? Neen, het zal niet doorgaan. Zoals ik al gedacht had. Niets zal slagen. Ik zal een moeder worden met veel ellende. Ik ga het waarschijnlijk moeilijk voor je maken. Je bent er nog niet. Je bent nog niet levend. Je bent nog geen mens. Je hoort mij nu niet eens. Je bent nog geen mens."Loubna belde nog een andere abortuskliniek op. Ze was zeker van haar zaak. Abortus zou het worden. Al die ellende, daar had ze geen zin in. Net zoals ze geen zin meer had in seks toen ze eenmaal klaarkwam. Loubna belde ook naar Yassine. Die was druk bezig. Ze bleef even zitten en ging nadien terug naar huis. Haar leven voelde aan als een ware hel. Het huilen kon maar niet stoppen. En als ze ging nadenken waarover ze huilde, dan was het antwoord: alles. Alles van het begin tot het einde, dingen waarover ze nooit had durven te praten.De maat was vol. Ze moest het met een vrouw bespreken. Ze kon het echt niet meer voor zichzelf houden. Dit bespreken met haar moeder: no way. Ze besloot om naar haar tante Abida te gaan. Loubna had een goede band met haar tante, alleen omdat ze elkaar goed begrepen. En de band tussen Abida en Loubs moeder was niet zo denderend. Abida hield wel veel van haar zus, maar niet dat ze stond te popelen om een kopje koffie bij haar te drinken. Hun contact was normaal.Loubna gooide gewoon alles op tafel. Zelfs met haar nicht Daliyah erbij. Die zei: "Ik heb het ook laten doen, en ik heb het nooit aan jou verteld. Dus ben ik erger dan jij? Er zijn genoeg meiden die het hebben gedaan, hoor.""Praat er niet met mij over alsof het de normaalste zaak is.""Ga je nu oordelen of zo? Ik ben er lang kapot van geweest. Ik zeg je gewoon dat je heus niet de enige bent die het doet. Zoveel vrouwen hebben het gedaan. Geloof mij.""Andere vrouwen boeien mij niet. Ik wil mijn baby zien als hij volgroeid is. Nu is het niets. Straks is het een mens. Ik kan het niet. Ik weet het niet." Loub was zo wisselvallig. Zo in de war."Al zou je het nog willen, het gaat niet. Je bent over je termijn", zei Daliyah.Abida zei tegen haar dochter: "Yassine wil het kind. Bij jou was het anders. De vader van je baby liet jou in de steek en zei dat hij de vader niet was." En dan tegen Loubna: "Zij heeft geen curettage gehad maar een abortuspil. Dat was allemaal in de vroege fase. Yassine wil jou. Jij wil hem. Er is zeker geen reden tot weghalen. Niets aantrekken van de mensen. God vergeeft. Gewoon doen.""Wat moet ik doen?""Geef dan geen bruiloft! Gewoon iets kleins, en met dat geld ga je op huwelijksreis." De tante van Loubna legde het allemaal goed uit: "Kijk, mensen zullen het alleen weten als jij daar voor een groot publiek heen en weer gaat showen. Wat jij nu gaat doen, is aangeven dat je met dat geld plotseling andere plannen hebt. De uitnodigingskaarten zijn toch nog niet verstuurd, of wel?""Neen, pas wanneer paps weer terug zou komen.""OK, meteen cancelen dan. Doe vooral het goede voor jezelf. Je koopt een supermooie jurk, boekt een fotograaf, muziekje thuis, familie bij elkaar en klaar.""Dan ziet de familie het. Dan kan ik beter een bruiloft geven.""Neen, je gaat de hele tijd zitten en we zoeken wel een mooie jurk waarin je niks zal zien. Geloof me, je zal niks zien."Daliyah knikte en zei: "Sowieso niet. Wissal uit Den Haag is master in jurken naaien. Zij zal alles perfect in elkaar steken."Abida zei: "'Hefak'. Je gaat je dagje hebben, je gaat stralen, je gaat mooie foto's hebben, en hup, iedereen naar huis en jij naar je eigen huis. Klaar.""Dat zijn zaken waar ik ook aan heb gedacht. Maar om eerlijk te zijn, was dat niet de grootste zorg die mij tot hier heeft gebracht."Abida en haar dochter keken heel serieus naar Loubna. Daliyah was blij dat ze niet in haar schoenen stond. Iedereen wist dat Loubs vader heel eigenwijs en moeilijk was en de moeder een volger."Mama heeft gewoon een afspraak in mijn plaats gemaakt met de gynaecoloog. Alsof ik nog een puber ben. En pa gaat mee." Niemand zei wat. "Zie je, ik zit gewoon vast. Er is geen andere uitweg dan bekendmaken dat ik zwanger ben.""Of we verzinnen een situatie waardoor het feestje gewoon deze week nog plaatsvindt, en klaar!" zei Daliyah. "Het moet gewoon snel gaan. Je ziet er niet uit door de stress. Ophouden gewoon. Meteen handelen en niks laten aanslepen. Voor je het weet, steekt je buik al naar voren en je kan het niet tegenhouden, meid!""Je moet het sowieso vertellen", zei Abida. "Al hou je het feestje en is alles voorbij, na 6 maanden beval je als alles goed loopt.""Ja. En dus???"Nu keek ze serieus naar haar slimme tante. "Je vader gaat dan de datum van het feestje vergelijken met de datum waarop je bevallen bent. Wil je dat hij jou nu de rug toekeert of wanneer je baby er is? Vergeet niet dat je moeder hem ALTIJD volgt.""Zo dom van mij", zei Loubna. "Daar dacht ik niet eens aan... Maar ik heb een idee."Donderdag 11 oktober. Gate 11.Loubna vertrok zonder Yassine. Ze stond daar gewoon bij gate 11.Wat een lef.Ze besloot om naar haar oma te gaan, haar vaders moeder, die sinds kort was verhuisd naar de stad Driouch in Marokko. Het was haar allemaal te veel geworden. En toen ze zag hoe haar eigen vader twee dagen na de ruzie met de broers van Yassine precies nog gif spoot, kon ze niet anders dan aan zichzelf denken. Haar vader vertelde in de woonkamer boos dat hij bij zijn eerste gedachte had moeten blijven. Verschillende keren zei hij tegen zijn vrouw: "Wat een wereld. Niet te geloven. De grootste junkie komt tegen MIJ zeggen dat IK blij moet zijn dat MIJN dochter van de straat is opgeraapt. Hoe durft hij! Hoe durft hij!"Dat was inderdaad wat de broer van Yassine liet vallen toen de vader van Loubna boos tegen hem zei: "Je bent geen man. Je bent een verrader. Waarom ben je mij niet komen aanspreken toen je zag dat mijn dochter verkeerde dingen deed? Zou jij dat voor je eigen dochter willen? Zou je willen dat je dochter later gebruikt wordt terwijl je zoveel moeite hebt gedaan om haar te beschermen?" En nog: "Zij is fout geweest. Maar jij bent de grootste verrader die begraven zou moeten worden. Je haalt haar 's nachts op en doet met haar mee." Loubna's vader zei ook: "Ik heb geen respect voor mannen als jullie. Echte mannen, zoals ik ze heb gekend, die waarschuwen elkaar. Die laten elkaar weten wat hun dochters verkeerd doen. Die bellen elkaar op als ze iets hebben gehoord. Jij bent een vieze verrader. Je verdient het zelfs niet om Berber genoemd te worden."Yassine was echt wel een man met een eigen mening en iemand die nooit over zich heen liet lopen. Iemand die nog liever met eer en verlies stierf dan zonder eer en met winst. Hij kon op dat moment niet veel terugzeggen tegen de vader van Loubna. Hij begreep het ergens wel. Hij had respect voor hem.Zoubeir, de broer van Yassine, kon niet aanzien hoe zijn sterke broer zo erg vernederd werd voor andere mensen. Hij zei: "Je hebt het de hele tijd over mijn broer. Had je dochter beter in de gaten gehouden."Andere mannen moesten ze uit elkaar halen. Loubna's vader had werkelijk gespuwd op Zoubeir. Fuck, dat deed fucking veel met zijn gevoel. Hij nam een kruk en probeerde die op het hoofd van Loubs vader te gooien. Yassine stond te bemiddelen. De vader van Loubna sloeg Yassine hard omdat hij hem en zijn broer als één pot nat zag. Terwijl Yassine slechts wilde bemiddelen.Yassines vader kon nu niet anders dan zijn zonen helpen. Hij sloeg Loubna's vader uit wraak terug voor de klap die Yassine zomaar moest incasseren. Bepaalde mensen die bij het gevecht stonden hoorden Zoubeir nog zeggen: "Ik vermoord je. Blijf van mijn familie af." Dat zou hij nog doen ook als hij op dat moment had gebruikt. Er kwamen mannen tussen.Mimoun stond verderop te kijken. Hilarisch. Dat mannetje was zo verstrooid dat hij Mo Riffi ging bellen. Mo Riffi die zoveel mensen kende en meteen kon inspringen of helpen als er iets gebeurde. Hij was op dat moment bezig en hield het voor bekeken toen Mimoun aan de telefoon tegen Mo Riffi zei: "Ze zijn gestopt. Ze gaan weg." Het nieuws verspreiden vond Mimoun veel belangrijker dan helpen.Toen mannen aan de jas van Loubna's vader trokken en hem smeekten om naar huis te gaan, sleurde een van zijn buurmannen hem in de auto. "Meteen naar het ziekenhuis. Zo kan je niet naar huis!" Zoubeir wilde niet kappen. Yassine reed weg, met zijn vader naast hem, die ondertussen in de spiegel keek om wat bloed weg te vegen van zijn gezicht. De broer van Yassine deed het raam open toen hij voorbijreed en riep zonder schaamte naar Loubna's vader: "Je dochter werd geneukt." Woedend was Mohamed K. Woedend. Zo zou de bruiloft voor geen miljoen doorgaan.***Loubna schrok zelf toen ze toestemming kreeg van haar moeder om even naar Marokko te gaan. Die gaf haar vader enkel omdat hij haar 'even niet wilde zien'. En hij wist dat zijn moeder nog strenger was dan hijzelf. Dus als ze iets zou uitspoken in Driouch, dan zou hij het binnen vijf minuten te weten komen.Loubna stapte op het vliegtuig. Ze was heel droevig, maar ergens ook opgelucht. Opgelucht omdat ze verwacht had dat de bruiloft niet zou doorgaan en aan die verwachting kwam definitief een einde. Ze hoopte nog steeds op een huwelijk, maar voelde ergens dat het uiteindelijk een grote teleurstelling zou worden. Het hopen ging voorbij. Ik vroeg haar waarom. "Omdat ik lang zaken met hem heb gedaan die volgens mijn religie verboden zijn", zei ze. "Ik had het gevoel dat dit ergens mijn straf was."Ik zei: "Maar naast deze fout was je toch gewoon een goed persoon? Je maakte een fout, net zoals iedereen fouten maakt.""Klopt", zei Loubna. "Alleen had ik dat gevoel heel sterk en kwam ik gewoon op het punt waar ik ging aanvaarden dat God mij niet meteen zou helpen nadat ik zo lang met zijn aartsvijand, de duivel, bevriend ben geweest."Tijdens de vlucht dacht ze aan zoveel dingen. Ze vroeg God om vergiffenis en zei: "Ik ben bereid om op te draaien voor alle gevolgen, maar vergeef mij mijn fouten en laat mij a.u.b. niet in de steek. Laat mij a.u.b. niet in de steek op momenten dat ik er alleen voor sta. Het was nooit mijn bedoeling om een relatie aan te gaan om onverwacht zwanger te worden. Nooit." Haar woorden waren oprecht. Haar berouw was oprecht. Ze voelde het diep. Ze had spijt dat ze zo lang met Yassine verkeerde zonder officieel zijn vrouw te zijn. Ze stelde zich de vraag waarom het zo moest? Wat als ze na een jaar al getrouwd waren? Dan hadden ze misschien al een kindje van 1 jaar? Dan was ze misschien nu al zwanger van haar tweede kind? Dan kon ze met een gerust hart op bezoek bij haar ouders en schoonouders. Dan was het leven voor haar makkelijker en ook voor haar kind. Ze probeerde deze gedachten niet te lang vast te houden en stelde haar hart gerust met het volgende: Jaren verloren. Fouten niet meer herhalen en beter worden. Ze dacht ook: Oplossingen zoeken. Wegen zoeken. Meer handelen met het gezond verstand dan met mijn hart.De trip naar Marokko deed haar goed. Ze was weg van alles en iedereen. In de lucht was er niemand die haar gevoel kon beïnvloeden. Zodra het vliegtuig geland was en ze voorbij de douane was, liep ze naar buiten. Ze werd opgehaald door een van haar neven. Zo'n irritante kerel die om de minuut rare vragen stelt en domme opmerkingen maakt om grappig over te komen. Loubna vroeg hem om even te stoppen bij een klein winkeltje. Ze wilde graag een simkaart halen zodat ze mobiel internet had op haar telefoon. Haar neef stopte onderweg nog een paar keer, dus het duurde eeuwig voor ze thuis bij haar oma was. In feite wilde hij gewoon genoeg tijd doorbrengen met Loubna.Eens aangekomen bij haar oma ging Loubna meteen naast haar zitten in de woonkamer. Haar opgelucht gevoel veranderde opeens weer in een fucked-up gevoel. Ze had zo'n goede band met haar oma. Wanneer ze naar haar oma keek, dan zag ze zoveel herinneringen terug van vroeger.Oh, mijn hart. Ik hield mijn hart vast toen Loubna dit vertelde.Na een gesprek van bijna een uur dekte Loubna's oma de tafel. Het was zo gezellig. Alleen oma en haar werkster woonden daar. "Ik heb je lievelingsgerecht gemaakt", zei oma. "Zo herinner ik mij jou nog toen je klein was."Herinneringen. Loubna dacht bij zichzelf: Ik ga iedereen teleurstellen met deze baby in mijn buik.Loubna's oma keek treurig naar haar kleindochter en zei: "Waarom huil je? Wat heb ik gezegd dat jou aan het huilen maakt?" Ze gooide de handdoek waarmee ze de tajine op tafel had gelegd in de hoek en ging naast haar zitten. "Ik wil weten wat ik heb gezegd waardoor je plotseling zo hevig moet huilen." Loubna's oma herhaalde haar vraag meerdere keren.Ze antwoordde: "Ik wil dood."Haar oma kreeg tranen in de ogen. Loubna haar ogen. Haar alles. "Vervloek de duivel. Hij maakt je gek! Waarom zeg je zoiets?"De werkster liet het stukje brood dat ze in haar handen had op tafel liggen, deed haar hoofddoek aan en verliet de woonkamer.Loubna: "Ik wil gewoon dood. Begraaf mij.""Zeg me wat er is of ik sla deze pan op je hoofd! Ik ga flauwvallen. Zeg me wat er is."Toen flapte Loubna het eruit. Ze had het gezegd. Tegen haar oma, tegen een vrouw die nog erger was in het culturele denken dan haar eigen zoon.Haar oma ging iets verder zitten en zei: "Ben je daarom naar hier gekomen? Waarom heb je dit niet aan je ouders verteld en kom je het aan mij vertellen?"Loubna richtte haar hoofd naar beneden. Ze wist dat ze geen slaag zou krijgen of uit het huis zou worden gezet door haar oma. Ze wist dat haar oma haar een orgaan zou geven mocht dat nodig zijn. "Het ging niet bij papa. En ik hou meer van jou dan van mijn eigen moeder. Waar moet ik nog heen? Aan wie moet ik dit vertellen?"Oma antwoordde: "Wat voor nieuws is dit. En nu? Hoeveel maanden ben je?""Over de drie maanden. Denk ik? Ik kan het niet meer weghalen. Denk ik?""Denk je?? Weghalen? Dat is een kind doden! Je kan geen kind doden! Het feit dat je zwanger bent voor het huwelijk is al erg in de ogen van God, maar dat je dan nog eens een moord zou plegen, is nog erger, mijn dochter!""Wat moet ik doen, oma? Ik ga iedereen kwijtraken. Iedereen. Mijn vader zal uit eer nooit meer met mij praten. Ik zal een schande zijn voor zijn achternaam. Hij gaat spijt krijgen dat ik zijn achternaam heb gedragen. Mama ga ik emotioneel kapotmaken. Ze gaat kapot als ze ziet dat papa mij verwerpt, als ik zo door het leven moet en mensen mij zullen uitlachen. Hoe gaat mijn leven zonder ouders zijn, oma? Ze zullen zich als dood voor mij voordoen terwijl ze nog levend zijn. Hoe? Niemand van de familie zal met trots naar mij kijken. Ik ga alles verliezen als ik dit kind hou, en als ik het hou, dan weet ik niet hoe droevig ik met hem door het leven zal gaan."Haar oma bleef haar aankijken en zei op een gegeven moment: "Waar ben je toch in beland? Kon je niet wachten tot je huwelijk zoals meisjes van goeden huize doen? Kon dat niet?" Ze maakte het op dat moment eigenlijk nog erger voor Loubna. "Kon je niet beter als een slimme meid denken met je verstand in plaats van met je vagina? Meisjes van goeden huize... hun hand wordt gevraagd. Je bruidegom komt dan persoonlijk tot aan je deur. Hij betaalt de bruiloft. Hij zorgt ervoor dat hij jou kan voorzien van alles wat jij nodig hebt. Hij maakt van jou een goede vrouw met haar rechten. Waarom denk je dat God ons vrouwen die regels heeft opgelegd? Omdat het duidelijk is dat mannen hun piemel er gewoon willen insteken en verdwijnen. Niet zoals wij, vrouwen. Wij voelen te veel!"Loubna zei helemaal niets. Ze had die discussie verschillende keren met haar moeder gevoerd.Haar oma bleef boos doorgaan: "Wat ben je nu? Hij heeft je gewoon achtergelaten en voor schut gezet. Hij zal straks weer met zijn nieuwe auto paraderen, genieten van zon, zee en strand, en jij kan met je kind en de schande rondlopen. Ze zullen jou als goedkoop en rotzooi zien. Hoe ga je dat kind onderhouden? Je kan niet eens goed koken!""Ik heb altijd schoongemaakt en gekookt!""Neen hoor, een aantal maanden terug heb ik je nog bezig gezien in de keuken. Je bent te veel met onzin bezig geweest en dit zijn de gevolgen. Zeg nu dat hij hemel en aarde voor jou gaat bewegen omdat je mooi bent. Ga en zeg dat. Moeilijk, dit. Dit wordt een zware schande."Loubna keek haar oma en zei: "Ja, het is goed. Stop nu gewoon.""Stoppen? Stoppen? Wat wil je horen? Dat ik het kind voor jou ga dragen en opvoeden? Ik ga binnenkort naar mijn graf!""Helemaal niet! Daarvoor ben ik niet naar hier gekomen. Ik weet gewoon niet hoe ik dit moet aanpakken of overbrengen.""Luister heel goed naar mij. Dit is een heel grote schande. En vooral na de woorden van die junkie. Hij is zelf niks waard. Durft hij tegen mijn zoon te zeggen dat zijn dochter maar gewoon een hoer is! Ze mogen blij zijn dat ze een schoondochter als jij krijgen. Als ik dat jongetje hier ooit tegenkom, stuur ik alle junkies van deze buurt tegen betaling op hem af. Wat denkt hij wel niet! Kinderbijslag komt groot praten tegen een man met zoveel status. Hij kent zijn plek niet!""Blijf niet bij dat punt hangen. Yassine kwam voor mij op! Dat zei mama toch ook? Of heeft ze jou niets nuttigs verteld aan de telefoon?"Oma's werkster kwam intussen weer binnen. Ze ging buiten een luchtje scheppen."Ja en dan?" zei Loubs oma. "Hij moet voor je opkomen! Je hebt eigenlijk weinig eer! Wat is er met jullie meisjes van tegenwoordig? Vroeger moesten mannen zoveel moeite doen om een vrouw te kunnen krijgen. Nu krijgt hij alles en wil je ook nog zomaar alles voor hem zijn en doen!!! Als hij een echte man was, dan had hij zijn broertje kapot geslagen, met zijn grote bek. In plaats daarvan is het uitgedraaid op een groot gevecht. Wat een schande. Wat zullen mensen van de buurt nu denken of zeggen over ons?""Er waren maar een aantal mensen bij, oma! Zoveel drama! Je maakt mijn gevoel alleen maar erger!'"Ik vertel je de waarheid. Waar het allemaal op staat. Heel dit drama kon jij vermijden. Daar ben jij de oorzaak van!" Loubna ging weer huilen. Haar oma was een harde en sterke vrouw. Gekend in de buurt als de 'vrouwelijke soldaat'. "Wat ga je nu doen? Zeg mij gewoon wat er op jouw hart ligt. Waarom ben je naar hier gekomen? Je bent niet naar hier gekomen zodat ik je ga vermoorden. Je wilt dood. En met de dood heb je alles opgelost, denk je? Ga je heel deze ellende meenemen naar het graf? Denk je dat je daar mooi verwelkomd gaat worden? Zelfmoord plegen mag niet. Zo'n praatjes wil ik nooit meer uit jouw mond horen of je bent nooit meer welkom bij mij! Wat wil je doen? Waar denk je aan? Je vertelt oma toch altijd wat je denkt?"Loubna zei: "Ik ga mijn goud verkopen en een dokter omkopen.""De duivel is aan het praten. Ik herken je niet meer. Welke dokter wil je omkopen?""Hij moet het weghalen. Ik ga zeggen dat ik te veel stress heb en een kind niet aankan. Dan haalt hij het weg." De oma van Loubna had een hele discussie met haar kleinkind waar maar geen beslissing uit voort kon komen. Ze was tegen abortus, maar ook tegen zwanger verschijnen zonder getrouwd zijn.