Son Mektup

TANITIMSI BÖLÜM: SON MEKTUP

Merhaba;

Ya da selam... Bilmiyorum. Hayatımda ilk kez bir mektup yazıyorum; aynı zamanda son kez. Bu noktaya nasıl geldim? neden geldim? Hiç bir fikrim yok. Ama artık bittim tükendim resmen. Paramparçayım ben... Defalarca bin parçaya bölünüp tekrar birleştim. Ve şimdi birleştirdiğim her çatlak daha parçalanıyor. YORULDUM ARTIK! SAVAŞMAKTAN, SAKLANMAKTAN, HER DENEMEMİN BAŞARISIZ OLMASINDAN YORULDUM! Artık bitti. Ben pes ettim ve daha fazla kendime eziyet çektirmeyeceğim.

Asla istenilen bir evlat olamadım. Nasıl olabilirim ki? Annemin değişiyle ölmeyi bile beceremeyen işe yaramaz bir sürtüktüm. Asla onun gibi olamazdım. Lanet olsun... Şu an ağladığıma inanamıyorum. Şu an anne demeye bile utandığım o kadını şu lanet hayatta tek başına nasıl bırakacağımı düşünerek ağlıyorum. Tamam kendimi toparlıyorum.

Hayatımı şöyle bir gözler önüne serip düşündüğümde , ki tamamen traji-komedi, az sonra yapacağım şeyin ne kadar doğru olduğunun farkına varıyorum tekrar. Tanrım lütfen! Lütfen bu sefer başarılı olayım!

Annem olacak o kadın bu akşam bana onun gibi olabilmem için, istediği gibi bir evlat olabilmem için, bir şans verecek. Ama yapamam çünkü sonu asla gelmez bir kere yaparsam. Ben onun gibi olamam. Her gece başka bir erkekle birlikte olup üstüne para alamam. Lanet olsun o kadar iğrenç ki. Bir de karşıma geçip her akşam neler yaptığını dinlemem için beni zorluyor. Dinlemezsem mi? Bunun cevabı çok basit. Bunun cevabını aynanın karşısına geçip vücuduma her bakışımda tekrar alıyorum. Sigarasını söndürmenin bıraktığı izleri, çakısıyla yaptığı çizgilerin izlerini, üzerinden çok da uzun zaman geçmemiş çürükleri... Her defasında görüyorum.

Ama artık bitti... artık bende huzura kavuşacağım. Dalgalar uçurumun dibine vururken çıkarttığı sesleri dinleyerek huzura kavuşacağım. Duyacağım son sesler dalgalar olacak. Ve her şey bittiğinde hiç iz bırakmadan ortadan kaybolmuş olacağım. Didem Dinçer diye biri artık olmayacak. Sanki hiç var olmamış gibi...

Şimdi ihtiyacım olan son bir sigara...