17.01.2017
Lisede platonik olduğum çocuk vardı. Onu her gün görüyordum. Hoşlanıyordum evet, ama bence bu takıntıda başka bir şey değildi.
O ne yaparsa, ben de yapardım. Onun sevdiği herşeyi bende sevmeğe başladım. Başka kızla yakınlışlaştığındaysa o tamamen gözümde bitmişdi. Her neyse konu bu değil. Günlüğüme yazıyordum ve bunu düşünerek sadece ağlıyordum. Beni neden sevmedi diye aklımda fikirler açtım. Bir şey bulamadım.
Aptal gibi hisettim işte derslerimde zayıf olmuştu, odaklanamamıştım. Dersler şu an umrumda bile değildi. Aşk benim peşimi bırakmadı.
Onu sadece tenefüste görmekle yetinmemiştim, aynı zamanda sınıfta, markette, kantinde, mahallede kısacası her yerde karşıma çıkıyordu. Onu görmemek için elimden geleni yapıyordum.
İsmini her daim gördüğümde kelebekler hissiyle yaranan zamanda nefrette ediyordum. Burasını ben de anlamıyordum. Arkadaşlarıma sorduğumda sadece takıntılı olduğunu söylediler. Haklılar
bir ara öyle olmuştu görmesem kalbim sızları hele gözlerini göremesem mahvolmuş gibi hissederim, o derecedeydim..
Ama bir gün anın şokuyla anlayamamıştım.
Bunu öğrendiğimde resmen ellerim titredi, dilim dolandı, cevap veremedim bile.
Hisslerim yanlış zamanda, doğru kişi tarafından kabullenmişti. Şaşırmıştım. Hareket edemedim. Arkadaşlardan yardşm istedim, ama mantıklı açıklama bulamadım.
🌷
