Kill the memories ~minsung

#3#

"Jisung girebilir miyim?"

Kapıdan gelen ses ile yatakta doğrulup üstümü düzelttim.

"Tabii"

Kapı yavaşça açılmıştı. İçeriye giren psikoloğum ile ayağa kalkmıştım. Gece son kontrol için gelmiş olmalıydı.

"Bu günkü son ilaçlarını getirdim. Bunları içip güzelce dinlen lütfen"

"Teşekkür ederim Bay Kim"

Bay Kim bana gülümseyip ilacımı bana verdikten sonra dışarı çıkmıştı. O dışarı çıktığında hızla ilacı alıp penceremin yanına gittim. Camı açıp demir parmaklıklar arasından ilacı aşağı attım.

İlaçtan kurtulduktan sonra kapıya doğru ilerleyip kulağımı kapıya dayadım ve dışarıyı dinlemeye başladım. Doktordan sonra birkaç hemşire gelip son kontrolleri yapıyor ardından gidiyorlardı. Bu her gün tekrarlanırken bizim kaçmamız için büyük bir engeldi.

Hemşire odama geldikten sonra iyi geceler dileyip odadan çıkmış ve kapıyı kilitlemişti. Ben de sıcacık yorganın altına girip kendimi uykumun huzurlu kollarına bırakmıştım.

###############################

(2 Gün sonra saat 23.25)

Saat oldukça geç olmuştu. Bu diğer hastalar için uyku saati iken bizim için kaçış saatiydi. Bay Kim henüz odama gelmemiş fakat hemşireler çoktan odalarda devriye atmaya başlamıştı. Bu ise benim işime geliyordu.

Kapım tıklatıldıktan sonra yavaşça açılmış ve içeriye bir hemşire girmişti. Bu kadını daha önce hiç görmemiştim. Yeni olmalıydı.

"Bay Kim kontrol için geldi mi?"

"Hayır, henüz gelmedi"

"Pekala kapını kilitlemiyorum Bay Kim birazdan gelir. Şimdiden iyi geceler "

"Sağolun"

Hemşire odadan çıktıktan sonra bir süre bekledim. Saat 23.45'i gösterdiğinde artık koridordan herhangi bir ses duyulmuyordu. Bay Kim ise hala odaya gelmenişti. Bu fırsattan yararlanarak yavaşça kapımı açıp dışarıya baktım. Koridor karanlıktı. Odadan daha önce hazırladığım çantamı alıp çıktım ve kapıyı yavaşça kapattım. Bay Kim'in yanımda yanlışlıkla ağzından kaçırdığı şey nedeniyle kameraların bu saatte çalışmadığını biliyordum. Ses çıkarmamaya özen göstererek karanlık kolidorda ilerleyip diğerleriyle buluşacağımız alana yani en alt katta ki tuvalete doğru ilerledim. Burası doktorların ve hemşirelerin kullandığı bir alandı bu nedenle de camlarda herhangi bir engel yoktu. Tuvaletin kapısına geldiğim de içeride birinin olduğunu fark ettim fakat bu kişi bizimkilerden biri mi yoksa bir görevlimi işte bundan emin değildim.

Ben ne yapacağımı bilemezken tuvaletin kapısı aniden açılmış ve içeriden Bay Kim çıkmıştı. Göz göze geldiğimiz birkaç saniye boyunca ikimizde hareket etmemiştik.

"Jisung?"

Sessizce adımı fısıldadığında hızla onu kolundan tutup tuvaletin içine geri soktum ve kapıyı arkamızdan kapattım.

"Bay Kim lütfen beni dinleyin"

"Jisung"

"Bay Kim ben deli değilim ben ve arkadaşlarım deli değiliz onlar yüzünden burdayız biz ailelerimiz yüzünden burdayız. Biz cidden-"

"Jisung!"

Bay Kim'in yüksekçe çıkan sesi ile sözüm yarım kalırken Bay Kim gözlerimin içine bakıyordu.

"Senin ve arkadaşlarının normal olduğunun farkındayım. İlaçlar etki etmiyordu."

Biliyor muydu? Cidden farkında mıydı?

"Şimdi sakin ol ve bana ne yapmaya çalıştığınızı anlat"

Ona güvenmelimiydim bilmiyordum fakat içimden bir ses ona güvenmem gerektiğini söylüyordu.

"Biz... biz kaçacaktık hatta birazdan diğerleride gelecek. Gidecektik burdan sadece özgürlüğümüze kavuşmak istedik"

Bay Kim sessizce beni dinlerken bense başımı eymiştim.

"Lütfen Bay Kim... İzin verin gidelim lütfen"

"Size yardım edeceğim"

"Lütfen e- Ne?"

"Buradan çıkmanıza yardım edeceğim"

"Siz ciddi misiniz!?"

Heyecanla başımı yerden kaldırıp Bay Kim'e baktığımda oldukça ciddi duruyordu.

"Evet ciddiyim. Hadi diğerlerinide alıp sizi buradan çıkartalım"

Yüzümde bir gülümseme oluşurken Bay Kim'e sarılmaktan kendimi alı koyamamıştım. Bay Kim sarılışıma karşılıkz verirken içeriye giren üçlü ile bakışlarım onları buldu. Hepsi neler olduğunu anlamaya çalışıyor gibi bize bakarken hızla Bay Kim'den ayrılıp diğerlerine sarıldım.

"Jisung ne ol-"

"Bu gün buradan çıkıyoruz"

###############################

Diğerlerine her şeyi anlatmamın üstünden birkaç dakika geçmişti. Şimdi ise Bay Kim ile görevlilerin mola alanına gidiyorduk. Burada çalışan görevlilerin ayrı bir bahçesi vardı ve genelde sabahları hepsi burada toplanırdı.

Bahçeye çıktığımızda Bay Kim hızla bahçenin ilerisinde kalan alana doğru ilerlediğinde onu takip ettik bir süre sonra ise bizi gizli bir kapı karşıladı. Gözlerim kocaman açılırken Bay Kim kapıyı açıp bize döndü.

"Artık gitme zamanınız geldi sanırım"

"Sağolun Bay Kim"

Bay Kim bize gülümsedikten sonra sol elini havaya kaldırmış ve görüşürüz dercesine elini sallamaya başlamıştı.

Adımlarımı kapıya doğru attığımda içimde oldukça büyük bir heyecen vardı. Adımlarım hastanenin dışına çıktığında sanki tüm enerji bedenime yeniden yüklenmişti.

Hepimzi kapıdan çıktığımızda tekrar ve sonkez Bay Kim'e döndüm.

"Çok sağolun Bay Kim"

"Rica ederim Jisung kendinize iyi bakın"

Hafifçe gülümseyip kolumu yanımdaki Hyunjin'in omzuna attığım da hastaneden uzaklaşmaya başlamıştık.

###############################

(Yazardan)

Jisung ve diğerleri hastaneden çıktıktan sonra Bay Kim'in yüzündeki yalancı gülümseme hızla yerini derin bir ciddiyete bırakmıştı. Elini cebindeki telefona attıktan sonra hızla birini aradı.

"Hedefler yola çıktı efendim. Teşekkürler"

Telefonu kapatıp arkasında kalan demir kapıya sonkez bakmış ve içeri girmişti.

O sırada ise diğer dörtlü mutlu bir şekilde eski gar'a doğru yola çıkmış her şeyin çok güzel olacağını umuyorlardı....

Bu bölüm burada biterrrr...
Kusa bir bölüm oldu kusura bakmayın iyi okumalar♡