'Wat een leuk schermpje!' zeg ik. Er staan allemaal eenhoorns en regenbogen in. Julia zou dat vast leuk vinden. Er is ook een gedeelte geel. Jennifer vindt het al helemaal geweldig.
Er komt opeens een raadsel tevoorschijn. Er moet een code ingevoerd worden om het schermpje te veranderen.
Jennifer, Bianca en ik waren in een afgesloten kamer, op zoek nasr aanwijzingen. 'Hier is wat,' zeg ik en wijs naar de muur achter het gordijn. 'Er staat: 5 Hemelse producten komen uit Hel. 2 Bloederige Bonen uit de lucht vallen. Grammatica sTREEPJE geloof in fabriatia. 3 Drieën.'
'Wat betekent dat?' vraagt Jennifer. 'Ik denk... 5H2BG-3D,' zeg ik. Het schermpje heeft een toetsenbord gekregen en de code past er precies in. Maar toen ik de 'D' had ingevoerd, werd het schermpje zwart. Het licht viel uit. We zagen niks meer.
Toen kwam er rood licht uit het schermpje. Letters verschenen. Een verhaal was op het schermpje. Een meisjesstem las het verhaal voor.
'Er was eens een meisje...
Ze heette Rin.
Op school werd ze gepest en iedereen vond haar maar raar...
Ze wilde erbij horen.
Maar na een lange tijd realiseerde dat ze er nooit bij zou kunnen horen.
Dus besloot ze iets.
Iets bloederigs.
Het had te maken met een mes.
Ze bracht het mes naar haar hart.
En ontweek het mes zodat ze de persoon neerstak die achter haar stond.
Ze grijnsde.
En ze wist wie haar volgende slachtoffer was...'
We waren doodsbang en bleven stil en luisterden wat het meisje had te zeggen. Ze was namelijk nog niet klaar.
'Rin wilde dat iedereen haar pijn voelde.
Haar pijn was net zo erg als vermoord worden.
Raad eens wat er met je gaat gebeuren...?'
Het meisje werd onderbroken en we hoorden wat gegil.
We hoorden ook een kettingzaag.
En bloed dat uit iemand kwam.
Het kettingzaag geluid kwam steeds dichterbij...
'RENNEN!' riepen Jennifer en Bianca. Ik zag de man met de kettingzaag en ik hield mijn handen in de lucht. 'KETTINGZAAAAAAAAG!' riep ik. De man keek me erg raar aan en rende toen verder naar Bianca en Jennifer. 'AAAAAAAAHHHHH!' hoorde ik Bianca roepen.
'Huuuuuuuu, Latif ziet er eng uit!' zegt Jennifer.
'DAT IS LATIF NIET!' riep Bianca.
'JA SORRY HOOR, MAAR HIJ IS ZO KLEIN!' roept Jennifer. Ik kon er niks aan doen dan als een debiel te gaan lachen. Ik rende naar ze toe en ik zag dat Bianca een arm was verloren. 'Ouch... Doet dat pijn?' vraag ik. 'Ja,' zegt ze geïrriteerd. We liepen verder en zagen een meisje met een vieze witte jurk aan en haar lange zwarte haar bedekte haar gezicht.
'Sadako!' riep ik. Ik pakte een schaar dat ik op de grond zag en ik knipte haar haar weg. Ze rende weg met een piepend geluid. 'Sowwy!' riep ik.
'...Vindt ze code....' hoorden we. Het was hetzelfde meisje die het verhaal van Rin vertelde. 'En je komt uit deze hel...'
Het leek wel eeuwen. We hadden de code eindelijk gevonden. We hebben wel drie armen, één been en een oogbal eraan verloren. Maar we toetsten de code in.
'UN1-90RTRAI4-803...' zei ik en typte het in.
De kamer werd weer verlicht en de eenhoorns waren weer terug.
Jennifer staarde naar het raadsel dat op het schermpje kwam. 'Ik hou van raadsels!' zei ze. Ze toetste de Hell Code weer in en alles werd weer donker en evil.
En zo ging het door.
Voor eeuwig, eeuwig en altijd.
Jennifer toetste de hele tijd de Hell Code in.
En steeds weer was de Happy Code iets anders. Het veranderde.
Nu zijn we oud. We liggen allemaal bijna op het sterven... We hebben niet zoveel om voor te leven. Jennifer voert de code altijd maar weer in en maakt de kamer weer een groot spookhuis. Ik hoor wat gegil. Bianca's arm werd eraf gescheurd. Mijn been werd eraf gebeten. Jennifers tenen waren opgegeten. We voelden geen pijn meer. Eeuwenlang hadden we dit doorstaan... Waarom zouden we nu nog pijn voelen? We konden net zo goed doodgaan.
Volgens mij leest de man met de kettingzaag mijn gedachten.
Hij snijdt namelijk met zijn kettingzaag door me heen.
