"အား...မုန်းတယ် မုန်းတယ် အကုန်ထွက်သွားပေး
ကျေးဇူးပြုပြီး....."
ခမ်းနားသောစံအိမ်တစ်ခုတည်းတွင် ဖန်ပန်းအိုးရိုက်ခွဲသံ ပစ္စည်းများပစ်ပေါက်သံ လူတစ်ယောက်၏တောင်းပန်သံဖြင့် ဆူညံနေသည်။
အင်း....ထိုကောင်လေးက ဟန်ယူဂျင်းပေါ့။
ဟန်အိမ်တော်ရဲ့အချစ်ခံ....ကောင်လေး။
"သားရယ်.....ဆေးလေးတော့သောက်ပါနော်...
မဟုတ်ရင်သားသား နေမကောင်းတာမသက်သာပဲနေလိမ့်မယ်လေ..."
"တော်ပါ အယ့်ဒီဆေးတွေကဘာတွေမှန်းကျနော်သိတယ်။ကျနော်စာမတတ်တဲ့သူမဟုတ်ဘူးမာမီ...။
ကျနော်ကတစ်နေ့သေရမှာ။အာ့ဆေးတွေသောက်နေလည်း ဘာမှမထူးလာဘူး။"
"ဟင့်အင်း မာမီ့ ကလေးလေးကနှလုံးအလှူရှင်ရှာတွေ့တော့မှာ သားနှလုံးနဲ့ကိုက်ညီတဲ့လူကိုတွေ့တော့မှာ.."
"ဟင့်အင်း ရှာတွေ့ရင်တောင်မှ ကျနော်ကမခွဲစိတ်နိုင်ဘူး။လုံးဝဘဲ.."
"သားရယ်...."
"အကုန်ထွက်သွားပေးကြပါ တောင်းပန်ပါတယ်.."
"ဒါပေမယ့် ဆေးလေးတော့..."
"ဟင့်အင်း ထွက်သွားကြပါ.."
"အင်းပါကွယ် "
----------------------------
"နာရန်းရား.....အန်တီ့ကိုဖုန်းပေးအုံး"
"naeဒီမှာပါ.."
ဂင်ဆိုရာခေါ်ယူဂျင်းမာမီရဲ့ လက်တွေဟာ ဖုန်းနံပတ်လေးတစ်ခုဆီကိုဦးတည်နေခဲ့တယ်။
တီ~~~~~တီ~~~တီ
"ဟုတ်ကဲ့ပြောပါ.."
"သား ရှန်လေး အန်တီတို့ဆီခနလောက်လာခဲ့လို့ရမလား...."
"ထပ်ပြီး ယူဂျင်းပဲလားအန်တီ..."
"ဟုတ်တယ်ကွယ် ခေါ်ရတာအားနာပေမယ့်
သားကမင်းကိုအတော်ခင်တွယ်ရှာတာ...အခုလည်းဆေးကိုမင်းလာမှသောက်မယ်ထင်တယ်။
တစ်အိမ်လုံးလည်းသောင်းကျန်းထားတာ"
"ဟုတ် လာခဲ့မယ်လေ။ ယူဂျင်းက ကျနော့်ညီလေးပဲဟာ"
"ကျေးဇူးပါ သားရှန်ရယ်.."
"ရပါတယ် မိသားစုတေပဲကို.."
"အေးကွယ် "
"ဟုတ်"
YOU ARE READING
One_Side Love =?
Fanfictionဘယ်သူမှမမှားခဲ့ပါဘူးငါတို့လေးယောက်ကိုတွေ့ဆုံစေခဲ့တဲ့ကံကြမ္မာကသာမှားတာ။
